Το ότι ο συνδικαλισμός (με ελάχιστες εξαιρέσεις που πιθανώς να υπάρχουν) έχει εκφυλιστεί σε μια αντικοινωνική μηχανή συντεχνιακών απαιτήσεων και συντήρησης είναι κάτι που ελάχιστοι δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει.
Πολλές παράλογες απαιτήσεις που πνίγουν τις λίγες λογικές και αγώνας για να μην αναγκαστούν να ξεκολλήσουν το ημερολόγιό τους από τη δεκαετία του 80, συνθέτουν τον σύγχρονο ελληνικό συνδικαλισμό. Τον συνδικαλισμό ο οποίος σήμερα καταφέρνει να αποδείξει ότι το βαρέλι στο οποίο ζει και αναπαράγεται όχι μόνο είναι μουχλιασμένο αλλά δεν έχει και πάτο.
Γιατί ακόμα (μέχρι τώρα που γράφω δηλαδή και μακάρι το σημερινό «και μπράβο τους» να είναι ανεπίκαιρο) δεν έχει ανακοινωθεί πως η ΑΔΕΔΥ και οι αλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν θα προχωρήσουν στην προγραμματισμένη τους απεργία και οι συνδικαλιστικές ενώσεις των συμπολιτών που εργάζονται σε Μετρό, Ηλεκτρικό και Τραμ δεν έχουν εκδόσει κάποια ανακοίνωση στην οποία το νόημα να είναι «συγγνώμη και μόνο που σκεφτήκαμε να απεργήσουμε εν μέσω πανδημίας και λοκντάουν».
«Και γιατί να βγάλουν τέτοια ανακοίνωση;» θα αναρωτηθείτε και θα έχετε δίκιο. Στο κάτω-κάτω η αντικοινωνική συμπεριφορά είναι εδώ και πολλά χρόνια ο πυρήνας του συνδικαλισμού. Μόνο που σήμερα η απεργία στα ΜΜΜ σταθερής τροχιάς είναι κάτι παραπάνω από αντικοινωνική.
Μπορεί να εκπλήσσει τους συνδικαλιστές, αλλά οι περισσότεροι από τους συμπολίτες που μετακινούνται με μέσα σταθερής τροχιάς δεν το κάνουν επειδή, την ώρα που ο πλανήτης πολεμάει με τον κορωνοϊό, εκείνοι γουστάρουν να βρίσκονται σε κλειστούς χώρους με αγνώστους. Μπορεί να εκπλήσσει τους εργατοπατέρες αλλά πολλοί συμπολίτες δεν έχουν ούτε ΙΧ ούτε και τη δική τους άνεση να μην πάνε στη δουλειά. Και όλοι αυτοί οι συμπολίτες θα αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν τα ήδη επιβαρυμένα λεωφορεία των οποίων οι συνδικαλιστές ήρθαν στα σύγκαλά τους και αποφάσισαν τελικά να μην πάρουν και σήμερα ρεπό σε βάρος των επιβατών τους.
Όμως δεν είναι μόνο η στάση των συνδικαλιστών των ΜΜΜ σταθερής τροχιάς που είναι εξοργιστική.
Το ίδιο εξοργιστική είναι η στάση του συνδικαλιστικού οργάνου των Δημοσίων Υπαλλήλων, της διαβόητης ΑΔΕΔΥ, η οποία έχει κηρύξει τη σημερινή απεργία.
Θυμίζω ότι βρισκόμαστε στο κέντρο μιας υγεινομικοοικονομικής κρίσης από την οποία οι μόνοι που μοιάζουν αδιάβροχοι είναι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι. Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι οι οποίοι, ανεξαρτήτως οικονομικών του κράτους και των πολιτών (των εργοδοτών τους δηλαδή), πληρώνονται κανονικά ασχέτως ποιότητας και ποσότητας εργασίας. Πληρώνονται κανονικά από τους φόρους εκείνων που βλέπουν τις δουλειές τους να μένουν κλειστές ή τις έχουν χάσει ή προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μην τις χάσουν.
Αδιαφορώντας για την κατάσταση των εργοδοτών τους (όσων δεν είναι ΔΥ δηλαδή) οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ κηρύσσουν απεργία.
Να ζητήσουν τι και από ποιούς;
Από εμάς που φέτος πάνε τόσο καλά οι δουλειές μας και έχουμε περίσσευμα;
Από το κράτος που είχε τόσα πολλά έσοδα από τον τουρισμό και τις άλλες εμπορικές δραστηριότητες που φορολογεί;
Από ποιόν ζητάνε αυτοί οι προνομιούχοι της εργασίας; Κι εν πάσει περιπτώσει, έχουν καταλάβει τι συμβαίνει αυτό τον καιρό στην χώρα και τον κόσμο ολόκληρο; Τους λέει κάτι η λέξη «πανδημία»; Η λέξη «λοκντάουν» τους συγκινεί καθόλου;
Φυσικά και όχι.
Το μόνο που συγκινεί τους εργατοπατέρες είναι η αυτάρεσκη επιβεβαίωση πως ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μπορούν να κάνουν κουμάντο στη ζωή της χώρας κατα το δοκούν.
Οι ίδιοι θα πουν πως τα αιτήματά τους έχουν να κάνουν με την υγεία αλλά ο φερετζές αυτός δεν μπορεί να κρύψει τη γεμάτη θράσος απαίτηση για «αυξήσεις στους μισθούς και επαναφορά 13ου και 14ου μισθού» (ναι, έτσι ακριβώς το γράφουν).
Βέβαια ακόμα και τα αιτήματα τους που έχουν σχέση με την υγεία είναι κάτι ολοκληρωτικές αρλούμπες για επιτάξεις και προσλήψεις που ο μόνος πραγματικός τους σκοπός δεν ειναι άλλος από τον συνήθη: η τσέπη των φορολογούμενων. Γι αυτό άλλωστε, ζητούν μόνιμες προσλήψεις για να αντιμετωπιστεί η πανδημία. Έτσι ώστε όταν η πανδημία περάσει, το στίψιμο των κορόιδων να συνεχιστεί κανονικά.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, εκεί που νομίζουμε πως τα έχουμε δει όλα, εκεί που νομίζουμε ότι τίποτα πια δεν μπορεί να μας εκπλήξει, οι Έλληνες εργατοπατέρες αναλαμβάνουν να αποδείξουν πως...
πάντα υπάρχει περιθώριο για νέα ανεξερεύνητα βάθη.
Και απεργούν εν μέσω πανδημίας και λοκντάουν ζητώντας από έμας (τους εργοδότες τους δηλαδή) επιτάξεις, προσλήψεις και ΑΥΞΗΣΕΙΣ! Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου