Του Bobby Ghosh / Bloomberg
Οι οπαδοί του ποδοσφαίρου είναι τυχεροί που ζουν σε μια εποχή κατά την οποία δύο σούπερ σταρ ισχυρίζονται ταυτόχρονα ότι καθένας τους είναι ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος - και ακόμα πιο τυχεροί είμαστε εμείς μπορούμε να παρακολουθούμε τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λιονέλ Μέσι και του Κριστιάνο Ρονάλντο να ξεδιπλώνεται μπροστά μας, εβδομάδα την εβδομάδα, ζωντανά μπροστά σε ένα κοινό δισεκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως.
Χάρη στο YouTube, μπορεί κανείς να παρακολουθεί βίντεο υψηλής ανάλυσης και ποιότητας με τις πιο συναρπαστικές εμφανίσεις τους και κάθε ένα από τα εκατοντάδες γκολ που έχουν σημειώσει στην καριέρα τους.
Όταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα διεκδικούσε μέσα στα γήπεδα τον τίτλο του καλύτερου στην ιστορία, ο περισσότερος κόσμος μπορούσε να ρίχνει μόλις μια μικρή ματιά ανά τετραετία στην ποδοσφαιρική μεγαλοφυΐα του, όταν εκείνος εμφανιζόταν με τη φανέλα της εθνικής Αργεντινής στα Παγκόσμια Κύπελλα του ‘82, του ‘86, του ‘90 και του ‘94. Μεγαλώνοντας στην Ινδία εκείνη την εποχή, δεν είχα δει ποτέ στιγμιότυπα από τις εμφανίσεις του με την Μπαρτσελόνα ή τη Νάπολι (στην πόλη της οποίας εξακολουθεί να θεωρείται κατά ένα μέρος θεός και κατά ένα άλλο μέρος ιδιόκτητο σύμβολο της περιοχής).
Υπάρχουν πλέον μερικά στιγμιότυπα στο Διαδίκτυο που διατηρούν στη μνήμη λίγους κόκκους από τη θριαμβική πορεία του - συμπεριλαμβανομένου ΕΚΕΙΝΟΥ του γκολ εναντίον της Αγγλίας στο Στάδιο Azteca του Μεξικού στις 22 Ιουνίου 1986. Αυτά ωστόσο απλώς υπονοούν το τι ήταν ικανός να κάνει. Δεν αποτελούν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για το επιχείρημα ότι ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος.
Εκείνο που το κάνει ακόμη πιο δύσκολο είναι τα ακόμη πιο λιγοστά οπτικά στοιχεία για τους διεκδικητές του θρόνου που ανήκαν σε προηγούμενες από τον Μαραντόνα γενιές: τον Φέρεντς Πούσκας της Ουγγαρίας, τον μοιρασμένο μεταξύ Ισπανίας και Αργεντινής Αλφρέντο Ντι Στέφανο, τον Πελέ της Βραζιλίας, τον Ολλανδό Γιόχαν Κρόιφ, τον Φραντς Μπεκενμπάουερ της Γερμανίας κ.ά.
Το γεγονός ότι όλοι οι διεκδικητές της "κορυφής" έπαιξαν υπό διαφορετικές συνθήκες και κανόνες και σε διαφορετικές θέσεις, κάνει τη σχετική συζήτηση πεδίο αιώνιων διαφωνιών, ούτως ή άλλως.
Δεν μπορούμε, λοιπόν, να ξέρουμε εάν ο Μαραντόνα ήταν τεχνικά ο καλύτερος εξ αυτών που έχουν κλωτσήσει στη ζωή τους μια μπάλα.
Ωστόσο, είμαι εδώ για να υποστηρίξω ότι ήταν ο σπουδαιότερος όλων των εποχών
Και η υπόθεσή μου στηρίζεται στο απλό γεγονός ότι, περισσότερο από όλους τους άλλους διεκδικητές του τίτλου που κατονομάστηκαν παραπάνω, πλησίασε πιο κοντά απ’ όλους στο να αψηφήσει την πραγματικότητα του ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα ομαδικό άθλημα.
Κατά το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, ο Μαραντόνα έπαιξε σε ομάδες που δεν είχαν άλλους παίκτες παγκόσμιας κλάσης.
Ρίξτε μια ματιά στο ρόστερ της ομάδας της Νάπολι, με την οποία κατέκτησε το ιταλικό πρωτάθλημα της σεζόν 1986-87 και δεν υπάρχει κανένας άλλος παίκτης ο οποίος θα μπορούσε να εισέλθει σε ένα Hall of Fame της Serie A.
Είχε ένα ελαφρώς καλύτερο ρόστερ στο πλευρό του με την εθνική Αργεντινής, η οποία έλαβε μέρος σε δύο τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου - το κέρδισε το '86 και πλησίασε πολύ κοντά στο να το επαναλάβει το '90 - ωστόσο κανείς δεν θα υποστήριζε στα σοβαρά ότι ο Χόρχε Βαλντάνο ήταν για τον Μαραντόνα ό,τι ήταν, για παράδειγμα, ο Ζαϊρζίνιο για τον Πελέ στο Μουντιάλ του '70.
Είναι ένα πράγμα να είναι κανείς λαμπρός παίκτης ο οποίος περιβάλλεται από άλλες ποδοσφαιρικές μεγαλοφυΐες. Από αυτή την άποψη, ο Μέσι και ο Ρονάλντο ήταν και είναι εξαιρετικά τυχεροί στις ομάδες τους.
Ωστόσο ο Μαραντόνα ήταν δημιουργός "μαγείας" έχοντας στη διάθεσή του μέτρια υλικά.
Εκείνο που καθιστά τα επιτεύγματά του ακόμη πιο αξιοσημείωτα είναι το βάρος της προσδοκίας που έφερε το κατά τα άλλα μικρoσκοπικό του ανάστημα. Όταν υπέγραψε στη Νάπολι το 1984, ο σύλλογος δεν είχε κερδίσει ποτέ το ιταλικό πρωτάθλημα - κι όμως οι οπαδοί της άρχισαν αμέσως να ονειρεύονται τη δόξα του πρωταθλητή. Το "pibe de oro" ή "Χρυσό Aγόρι", αποτελούσε φυλακτό και γούρι, πέρα από αρχηγό της ομάδας και ποδοσφαιριστή.
Άλλοι ποδοσφαιριστές - μεταξύ αυτών και ο Μέσι - έχουν αντιμετωπίσει ανάλογη πίεση από πλευράς προσδοκιών, ωστόσο οι σύγχρονοι σούπερ σταρ περιβάλλονται από ένα δίκτυο επαγγελματιών δημοσίων σχέσεων και ψυχιάτρων για να τους βοηθούν και να τους ισορροπούν. Ο Μαραντόνα, χωρίς υποστήριξη εκτός γηπέδου - πολλές φορές και εντός αυτού - έφερε "χρυσό" για το κλαμπ και την εθνική του ομάδα, ξανά και ξανά.
Μέχρι που...
σταμάτησε να το καταφέρνει.
Πιθανότατα ήταν αναπόφευκτο τα βάρη της μεγαλοφυΐας του να τον συνέτριβαν κάποια στιγμή - και το έκαναν με θεαματικό τρόπο. Άντεξε ωστόσο αρκετό διάστημα ώστε να γραφτεί ανεξίτηλα στην ιστορία - όπως η χάλκινη πλακέτα που θυμίζει ΕΚΕΙΝΟ το γκολ έξω από το Στάδιο Azteca - ο ισχυρισμός ότι ήταν ο σπουδαιότερος στην ιστορία του αθλήματος.
RIP, Diego Armando Maradona, GOAT (Αναπαύσου εν ειρήνη, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, Καλύτερε Όλων των Εποχών.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου