Στις 7 Νοεμβρίου, μεσούσης ακόμα της σύγκρουσης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν, με τον οποίο κατέληξε σε μία αμοιβαία δέσμευση για συνέχιση της συντονισμένης μεσολαβητικής προσπάθειας των χωρών τους, που άλλωστε αποτελούν συμπροέδρους, μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, της “Ομάδας Μινσκ” του ΟΑΣΕ.
Η επόμενη στιγμή κατά την οποία ο ένοικος του Ελιζέ είχε νέα του ισχυρού άνδρα του Κρεμλίνου ήταν το πρωί της 10ης Νοεμβρίου, όταν, μετά από ολονυκτία διαπραγμάτευση με τους ηγέτες της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, ο Πούτιν πέτυχε την κατάπαυση του πυρός, με εγγυητή Ρώσους κυανόκρανους, οι οποίοι βρίσκονταν ήδη καθοδόν για την επίμαχη περιοχή.
Το ότι ο Πούτιν αγνόησε τον Μακρόν και την “Ομάδα Μινσκ” αποτελούσε ήδη μία προσβολή – που έγινε χειρότερη όταν ο Ρώσος ηγέτης καταδέχτηκε να επικοινωνήσει και πάλι με τον Γάλλο πρόεδρο μόλις στις 16 Νοεμβρίου για συνεννοήσεις σχετικά με τα ανθρωπιστικά ζητήματα (επιστροφή προσφύγων, αποκατάσταση υποδομών, προστασία χριστιανικών μνημείων) που είχαν απομείνει, αφότου τα μείζονα είχαν ρυθμιστεί με τη συμφωνία της 10ης Νοεμβρίου.
Υπενθυμίζεται ότι η Γαλλία προέβαλε (λόγω και της κινητοποίησης της μεγάλης αρμενικής κοινότητάς της) όλο αυτό το διάστημα ως μέγας υπερασπιστής των δικαίων των Αρμενίων και και σήμαινε τον συναγερμό για την εμπλοκή της Τουρκίας στον Καύκασο.
Όμως ούτε η Γαλλία κατόρθωσε να επιτύχει κάτι υπέρ των Αρμενίων (οι οποίοι τη στιγμή της ήττας τους κατέφυγαν στον μεγάλο γείτονα που είχε δυνατότητα να κινηθεί επί του εδάφους), ούτε οι σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία τραυματίστηκαν ανεπανόρθωτα λόγω της κρίσης στον Καύκασο, όπως ενδόμυχα ήλπιζαν πολλοί Δυτικοί ηγέτες.
Η ενόχληση του Παρισιού εκδηλώθηκε εκ των υστέρων με τις δηλώσεις του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Ζαν-Υβ Λεντριάν, ο οποίος απευθυνόμενος στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση έκανε λόγο για “αμφισημίες” που θα πρέπει να επιλυθούν, συμπεριλαμβανομένης της παρουσίας τουρκικών δυνάμεων στην περιοχή και του τελικού καθεστώτος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Πηγές της γαλλικής προεδρίας επεσήμαναν δηκτικά και με μεγάλη ειλικρίνεια ότι η Ρωσία δεν μπορεί από τη μία μεριά να συμπροεδρεύει της “Ομάδας Μινσκ” και από την άλλη να επαναλαμβάνει στον Καύκασο το προηγούμενο της “Διαδικασίας της Αστάνα”, δηλαδή της συνεννόησης στην οποία έχει εμπλακεί με την Τουρκία και το Ιράν για την επίλυση της κρίσης στη Συρία.
Η αναφορά στο μοντέλο της Αστάνα είναι καίρια, διότι η Ρωσία όχι μόνο επιβεβαίωσε και στην περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ τη συνεργασία της με την Τουρκία, αλλά στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό και σε προτάσεις του Ιράν. Διόλου τυχαία, ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Μοχάμαντ Τζαβάντ Ζαρίφ (η χώρα του οποίου διατηρεί καλές σχέσεις τόσο με την Αρμενία όσο και με το Αζερμπαϊτζάν, αλλοτινές επαρχίες της μέχρι τον 19ο αιώνα) πραγματοποιεί από χθες Δευτέρα διήμερη περιοδεία στη Μόσχα και το Μπακού.
Αλλά την ρωσική απάντηση στις γαλλικές αιτιάσεις την έδωσε ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα, σε γλώσσα διόλου διπλωματική, ο επικεφαλής των εξωτερικών μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας, Σεργκέι Ναρίσκιν, ο οποίος...
κατηγόρησε κάποιες ηγέτιδες χώρες του ΝΑΤΟ ότι εργάζονται για την αναζωπύρωση της σύγκρουσης, καλλιεργώντας στους μεν Αρμένιους εθνικιστές την ιδέα ενός πολέμου μέχρι την τελική επικράτηση, στην δε αζέρικη πλευρά το επιχείρημα ότι οι Ρώσοι “έκλεψαν τη νίκη της” η στιγμή πού επρόκειτο να καταληφθεί η ίδια η πρωτεύουσα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, Στεπάνακερτ.
“Ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε η “Ενωμένη Ευρώπη” θέλουν να συμφιλιωθούν με την υφιστάμενη ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή” παρατήρησε ο Ναρίσκιν, κατηγορώντας τη Δύση ότι, προκειμένου να εκδιώξει τη Ρωσία από τον Νότιο Καύκασο είμαι διατεθειμένη να ξαναρίξει τους απλούς ανθρώπους της περιοχής στην αιματοχυσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου