Γράφουν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι
Μιλώντας στην La Stampa το 1973 ο Παζολίνι, είχε απαντήσει ότι θα ήθελε να είναι «ένας καλός ποδοσφαιριστής, για μένα το ποδόσφαιρο είναι απ’ τις μεγαλύτερες απολαύσεις, μετά τη λογοτεχνία και τον έρωτα»
«Κάθε γκολ είναι πάντα δημιουργία, είναι η παράβαση του κώδικα, όπως ακριβώς ο ποιητικός λόγος. Ο πρώτος σκόρερ ενός πρωταθλήματος είναι πάντα ο μεγαλύτερος ποιητής της χρονιάς…»
Ο Παζολίνι, πάντως, είχε πέσει έξω για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου, γράφοντας το 1970 :
«Παράξενο πράγμα, όλα άλλαξαν τα 30 τελευταία χρόνια. Όλα άλλαξαν, αλλά το απόγευμα της Κυριακής στο γήπεδο έμεινε ίδιο. Αναρωτιέμαι γιατί…».
Κι έπεσε έξω, δυστυχώς, γιατί το ποδόσφαιρο άλλαξε απίστευτα, τις επόμενες δεκαετίες και βιομηχανοποιήθηκε από μαφιόζικα συνδικάτα και συμμορίες.
Το ταλέντο υποχώρησε μπροστά στους “σούπερ αθλητές”, η υψηλή τεχνική υποβαθμίστηκε έναντι της ταχύτητας και της δυναμικής, η φαντασία αντικαταστάθηκε με πολύχρωμες μοϊκάνες και τατουαζομάνικα, τα συμφέροντα εισέβαλαν με βαρβαρότητα…
Αυτό που δυστυχώς χάθηκε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ όμως ήταν ο πυρήνας του παιχνιδιού, που δεν θα πρέπει να είναι άλλο από το ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Οι ομάδες έγιναν μαφιόζικα συνδικάτα οικονομικής συναλλαγής και πηγάδες που ξεπλένουν χρήμα.
Οι ποδοσφαιριστές κατάντησαν να είναι πιθηκάκια που συναγωνίζονται για το ομορφότερο και πιο πολύχρωμο λοφίο (κυριολεκτικά) και για το καλύτερο τατού, στρατιωτάκια της ολιγαρχίας σε στημένα παιχνίδια και καραστημένα πρωταθλήματα, κοκοράκια που το μόνο που θέλουν να αποκτήσουν σ’αυτή τη ζωή είναι Χρήμα και Δόξα.
Οκ, ο Μαραντόνα έδρασε κι αυτός σε εποχές αρκετά σκοτεινές και ύποπτες, αλλά δεν έχασε ποτέ αυτό το παιδικό θεϊκό αίσθημα που κάποιοι από εμάς βιώσαμε στις αλάνες κλωτσώντας τις πρώτες μπάλες μας (πολλές από αυτές ήταν αυτοσχέδιες κατασκευές από πανιά, χαρτόνια, πλαστικάκαι ο,τι άλλο υπήρχε εύκαιρο)
Αυτό το γνήσιο ΠΑΘΟΣ για το παιχνίδι που πάρα πολύ λίγοι έχουν να επιδείξουν στις μέρες μας.
Εντάξει, καλή η ταχύτητα, καλή και η δύναμη, άντε και τα λοφία διασκεδαστικά είναι (κι ας είναι περισσότερο γελοία)
Χωρίς την ιδιοφυΐα όμως, την ΦΑΝΤΑΣΙΑ και το ΠΑΘΟΣ σταματάμε να μιλάμε για ποδόσφαιρο, και μιλάμε για έναν κρύο διαγωνισμό αντοχής και δυναμικής.
Βλέποντας το πρόσωπο του Μαραντόνα εν ώρα παιχνιδιού, καταλάβαινες πολύ εύκολα από τι ήταν φτιαγμένος, και είναι αυτό που λείπει από τα σύγχρονα μηχανάκια που τρέχουν σαν Λούηδες πάνω-κάτω στο γήπεδο και που φτιάχνουν μια καλή φάση κάθε 10 παιχνίδια και ένα αξιοσημείωτο γκολ κάθε σεζόν.
Αν θα έβλεπε έναν σημερινό αγώνα ο Τζορτζ Μπεστ ας πούμε, (όχι που θα άντεχε περισσότερο από 5-6 λεπτά) θα κραύγαζε : ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΟΜΠΟΥΚΙΑ, ΑΤΑΛΑΝΤΑ, ΑΠΑΘΗ ΚΑΙ ΚΟΥΡΔΙΣΜΕΝΑ ΚΟΚΟΡΑΚΙΑ, ΜΕ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΙ ΣΚΥΛΟΒΑΡΙΟΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΩ ΧΤΥΠΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΤΙΚΑ ΣΤΑ ΔΟΚΑΡΙΑ ΤΟΥ ΓΟΥΕΜΠΛΕΙ!
Στις μέρες μας, αν το καλοσκεφτείς, οι περισσότεροι «παιχταράδες» δεν θα ήταν άξιοι ούτε τις σωβρακοφανέλες του Μπεστ και του Ντιέγκο να πλένουν.
Διάβολε, έτσι όπως έχει καταντήσει το ελληνικό κλωτσόσφαιρο, ούτε τις σωβρακοφανέλες του Κωνσταντάρα (του ηθοποιού) που τον έβαζαν να παίξει τέρμα στην ομάδα των ηθοποιών, δεν θα ήταν ικανοί να πλένουν.
Ο Μαραντόνα δεν δίστασε να αφεθεί στα Πάθη του (ευτυχώς για μας αλλά κυρίως για εκείνον) όποια κι αν ήταν αυτά, είτε μέσα στα γήπεδα είτε έξω από αυτά.
Το κυριότερο όμως είναι ότι ΔΕΝ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ και δεν προσπάθησε να λειάνει την εικόνα του για κανέναν και για τίποτα κι αυτό τον κάνει ακόμα Μεγαλύτερο, ακόμα Αυθεντικότερο.
Γιατί Άγιος ΔΕΝ ήταν, όσοι τον έζησαν από κοντά μιλάνε για ένα «παιδί» με παλιοχαρακτήρα που δεν δίσταζε να γίνει μαλάκας πολλές φορές, αλλά λίγο πολύ όσοι έχουν Ψυχή και Αρχίδια σ’αυτόν τον κόσμο, κάπως έτσι είναι.
Και στο κάτω-κάτω...
δείξτε μου εσείς έναν παίχτη που σε Παγκόσμιο Κύπελλο πρώτα να βάζει γκολ με κωλοδάχτυλο, ύστερα να ξανασκοράρει ντριπλάροντας ολόκληρη ομάδα, και μετά τα ξαναλέμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου