Δεν είναι η πρώτη φορά. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δεχτεί κι άλλες φορές πυρά από το κόμμα του. Το 2015 είχε χάσει τριάντα βουλευτές και μαζί τη δεδηλωμένη. Τον είχαν ρίξει κανονικά. Ποτέ όμως στο παρελθόν δεν είχε νιώσει την ανάγκη να επικαλεστεί σαν φόβητρο το αρχηγικό του προνόμιο.
Ποτέ δεν είχε κρίνει απαραίτητη για τη συνοχή του κόμματός του την απειλή «πειθαρχικών» κυρώσεων.
Νιώθει άραγε τώρα ότι απειλείται η πρωτοκαθεδρία του;
Από ποιον; Από τον Τσακαλώτο;
Αυτό δεν το πιστεύει ούτε ο ίδιος ο Τσακαλώτος. Παρά την εκλογική του αποψίλωση, ο Τσίπρας θεωρείται αναντικατάστατος, χωρίς να έχει διατυπωθεί υπαινιγμός για το αντίθετο.
Προς τι λοιπόν η κρίση οξέος αρχηγισμού;
Αν πιστέψει κανείς τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, οι διαφορετικές φωνές σκοτώνουν το μήνυμα. Μπορεί να μην υπονομεύουν τον ίδιο προσωπικά, αλλά καταλήγουν σε μια υπονομευτική για το κόμμα κακοφωνία. Αξίζει να ξαναθυμηθεί κανείς τι ζυγίζεται σαν υπονόμευση: μια παραλογοτεχνική ενατένιση του Τσακαλώτου· μια μεταμεσονύχτια μπαλοθιά του Πολάκη στο Facebook· μια επίδειξη του ταλέντου της Τζάκρη στο πολιτικό μπουρλέσκ.
Καμία αντίπαλη πλατφόρμα. Καμία ευθεία βολή. Μόνο επικοινωνιακός χαρτοπόλεμος. Οταν όμως το μήνυμα είναι ευάλωτο στον χαρτοπόλεμο, μάλλον δεν φταίει το διαμέτρημα των κομφετί. Φταίει το μήνυμα.
Φταίει ίσως ότι ο τσιπρικός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει διαβάσει σωστά τον εαυτό του.
Η θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα δεν είναι ο απόηχος της τελευταίας εκλογικής του ήττας, από τον οποίο, αργά ή γρήγορα, προορίζεται να ξεφύγει. Η καθήλωσή του σε ένα δημοσκοπικό ισοζύγιο ενάμισι κόμματος είναι το αποτέλεσμα μιας φθοράς που ξεκίνησε από τις αρχές του 2016.
Από τότε είχε αρχίσει να έχει πλειοψηφική απήχηση το σύνθημα της επιστροφής στην κανονικότητα. Το όποιο «αντισύριζα» ρεύμα δημιουργήθηκε χάρη σε αυτή την πόλωση: ΣΥΡΙΖΑ ή κανονικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κερδίσει στον πόλεμο –την κρίση– αλλά είχε χάσει στην ειρήνη. Η συρρίκνωση της επιρροής του ήταν ανάλογη της χρησιμότητάς του ως υποδοχέα και πολλαπλασιαστή της αντιπολιτικής.
Ισως η πιο συμβολική στιγμή αυτής της μετάβασης –από τον κραταιό στον ληγμένο ΣΥΡΙΖΑ– ήταν το διάγγελμα της Ιθάκης, τον Αύγουστο του 2018. Ο πρωθυπουργός, που επαιρόταν τότε ότι έφερνε στη χώρα την κανονικότητα, δεν είχε βρει τίποτε στέρεο να αρθρώσει για τη μεταμνημονιακή ευημερία. Κανένα σχέδιο. Καμία χειρονομία για συμφιλίωση. Μόνο δηλητήριο για εσωτερικούς εχθρούς.
Δυόμισι χρόνια και τρεις ήττες μετά, ο Τσίπρας προσπαθεί να ανακυκλώσει την ίδια συνταγή – γενική καταγγελία χωρίς πειστική επαγγελία.
Γι’ αυτό...
το εσωκομματικό ψιλόβροχο χτυπάει στα αυτιά του σαν ομοβροντία: μέσα στο κενό, ακόμη και η μουρμούρα κάνει εκκωφαντικό αντίλαλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου