Πόσο αστείο ακούστηκε, λοιπόν, αυτό το «ο πρώτος νόμος που θα καταργήσουμε την δεύτερη φορά (αριστερά) θα είναι ο πτωχευτικός». Και πόσο χαζά επιθετικός ήταν ο τόνος του Αλέξη την ώρα που εκστόμιζε την φράση με δήθεν πάθος από το βήμα της Βουλής. Τον κοίταζα κι έλεγα μέσα μου «τώρα θα βάλει τα γέλια», σαν κάποιον που λέει ανέκδοτο και γελά μόνος του πριν το ολοκληρώσει.
Και πόσο θλιβερό ήταν το βεβιασμένο χειροκρότημα των βουλευτών του στο δήθεν ξέσπασμα του. Οπερέτα.
Σας εξομολογούμαι ότι αυτός ο Αλέξης μου είχε λείψει. Όπως και να το κάνουμε, φάγαμε δέκα χρόνια απ’ την ζωή μας ακούγοντας τις ατάκες του, ακολουθώντας τις ειρωνείες του, βιώνοντας τα ξεσπάσματα του. Η έξαλλη ρητορεία του είχε γίνει κομμάτι της ύπαρξης μας, τα σοφίσματα του μέρος της καθημερινότητας μας, οι κωλοτούμπες του χαρακτηριστικό της εποχής μας. Η σύγκριση παλιότερων και νεότερων δηλώσεων του είχε γίνει το χόμπι μας, η σπουδή πάνω στις απανωτές μεταλλάξεις του ήταν η καλύτερη άσκηση του εγκεφάλου μας ώστε να μην τον χτυπήσει το Αλτσχάιμερ.
Και ξάφνου το καλοκαίρι του 2019, όλα αυτά τέλειωσαν μέσα σε μια νύχτα. ‘’Απέσβετο λάλον ύδωρ’’, όπως έλεγε δραματικά και ο τελευταίος χρησμός του μαντείου των Δελφών. Ο Αλέξης σιώπησε. Κι έμειναν τ’ αυτιά μας ορφανά και η ψυχή μας αγιάτρευτη. Ήρθε στην θέση του ένας τύπος που παρ’ όλες τις καταιγίδες που τον βρήκαν, κατά βάση δεν λέει ψέματα ούτε διαστρέφει την πραγματικότητα. Ναι, το μυαλό μας αποζητούσε έναν τέτοιον, γι' αυτό άλλωστε τον ψηφίσαμε, όμως συν τω χρόνω το σύνδρομο στέρησης που ο Αλέξης είχε εμφυτεύσει εντός μας άρχισε να χτυπάει κόκκινο.
Τι να την κάνω εγώ την αλήθεια, όταν τα αυτιά μου μπορούν να χαϊδευτούν από γλυκύτατα ψέματα; Από «μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο», από «σεισάχθειες» και «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», από «αυξήσεις» και «μερίσματα»;
Μ’ αυτά έζησα δέκα χρόνια, πώς να τα αποχωριστώ τόσο δραστικά και απότομα, σα να έχω υποστεί χειρουργικό ακρωτηριασμό;
Γι αυτό και όταν τον άκουσα προχθές να φωνάζει «θα είναι ο πρώτος νόμος που θα καταργήσουμε», κάτι σκίρτησε μέσα μου. Αναγάλλιασε η ψυχή μου, σαν τότε που πρωτάκουσα το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Όμως παρά την ευχάριστη έκπληξη, κάτι ακόμα μου έλειπε.
Αυτή η υπόσχεση για άμεση κατάργηση του νόμου μόλις επανέλθει η «δεύτερη φορά», είχε μια γεύση ορφάνιας και φτώχειας,
Έλειπε...
το ιδεολογικό περίβλημα και τι είναι η αριστερά χωρίς τον ιδεολογικό της μανδύα; Ένα τίποτα.
Αλλά εκείνη την στιγμή, σαν να με άκουσε ο Τσίπρας, ξανασήκωσε το χέρι του και συμπλήρωσε με στόμφο. «Θα πάρουμε τα κλειδιά της οικονομίας από το παρασιτικό κεφάλαιο.»
Αυτό ήταν. Αναστέναξα ανακουφισμένος σαν τον εθισμένο που βρήκε το ναρκωτικό του κι έγειρα πίσω στην καρέκλα μου, πιο ήρεμος πλέον. Ο αληθινός Αλέξης είχε επιστρέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου