Όπως εξηγώ αυτές τις ημέρες σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις σε έξι βήματα, μερικά άμεσα, άλλα ανάλογα με τις εξελίξεις των επόμενων εβδομάδων.
Πρώτον, χρειάζεται απόλυτη και κάθετη ΔΗΜΟΣΙΑ καταδίκη της επιχειρούμενης επιβολής στη Δύση μιας διαφορετικής πολιτικής κουλτούρας μέσω της ωμής τρομοκρατίας του ισλαμοφασισμού. Απόλυτη καταδίκη χωρίς μισόλογα, στρογγυλεύσεις και εκτός τόπου και χρόνου στοχασμούς του τύπου «φταίει και η Δύση», «φταίνε οι σταυροφορίες», «φταίνε οι πρωτόπλαστοι», κλπ.
Δεύτερον, έμφαση στο γεγονός ότι δεν πλήττεται σήμερα από την τρομοκρατία μόνο η Γαλλία αλλά η Ευρώπη. Όπως επίσης, δεν πλήττεται από τους εκβιασμούς και την απειλή πολέμου μιας γείτονος μόνο η Ελλάδα, αλλά η Ευρώπη. Είμαστε διατεθειμένοι να το δούμε πραγματικά από αυτό το πρίσμα; Προφανώς διαφορετικά κράτη έχουν και διαφορετικά μέτωπα, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ζούμε μια τελευταία, ίσως, ευκαιρία για το χτίσιμο μιας ευρωπαϊκής απάντησης. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για λόγους που έχουν αναλυθεί στο παρελθόν (οι αποκλίσεις μεταξύ των εθνικών συμφερόντων και των γεωπολιτικών απόψεων παραμένουν μεγάλες), αλλά πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε την Ευρώπη από τον λήθαργο που επιβάλλουν προσεγγίσεις όπως αυτή στην οποία επιμένει ακόμη η Γερμανία η οποία απλώς σωρεύει πλεονάσματα ενώ ο κόσμος γύρω μας μετασχηματίζεται ραγδαία.
Τρίτον, χρειάζεται διάλογος και συνεχής, σε βάθος συζήτηση με τα υπεύθυνα στοιχεία στον αραβικό και γενικότερα τον ισλαμικό κόσμο, στοιχεία που είναι, φυσικά, πολλά και ιδιαίτερα προβληματισμένα. Δίκτυα όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα αλλά και κράτη όπως η Τουρκία, το Κατάρ, το Πακιστάν δεν πρέπει να αφεθούν να ποδηγετήσουν (άμεσα ή έμμεσα) το νέο κύμα κινηματικής διεθνικής τρομοκρατίας που έχουμε μπροστά μας. Τα ξέρουμε τα άλλα κράτη (π.χ. η Σαουδική Αραβία, για να θυμηθούμε ένα) και τι εξέθρεψαν στο παρελθόν, όμως σήμερα έχουμε μια νέα εικόνα μπροστά μας. Και θα πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς παρωπίδες του παρελθόντος.
Τέταρτο, πρέπει να αναδείξουμε με κάθε τρόπο τον δόλιο ρόλο του καθεστώτος Ερντογάν. Όσοι δεν το πράττουν έχουν ευθύνη. Καθαρά πράγματα.
Πέμπτο, στο εσωτερικό των κοινωνιών μας έχουμε μπροστά μας ένα δύσκολο αλλά κρίσιμο αγώνα για...
την ανατοποθέτηση των σχέσεων μεταξύ ανεκτικότητας, πολυφωνίας και ασφάλειας. Πρέπει να βρούμε τρόπους να ενισχύσουμε την ασφάλεια χωρίς να θυσιάσουμε τον πολύτιμο πυρήνα των αξιών της Δύσης. Αξίες που έχουν καθολική, πανανθρώπινη αναφορά και ως τέτοιες τις αναγνωρίζουν –με αυτονόητες προσαρμογές και εφαρμοστικές ιδιαιτερότητες– οι ανθρωπιστές σε όλο τον πλανήτη, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, καταγωγής, φύλου κλπ.
Τέλος, επειδή το δεύτερο σημείο είναι κρίσιμο αλλά δεν υπάρχει εγγύηση επιτυχίας, η Αθήνα πρέπει (το λέμε από χρόνια, όχι μήνες) να εμβαθύνει τις στρατηγικές σχέσεις με τη Γαλλία και το Ισραήλ ενώ παράλληλα συνεχίζει και επεκτείνει την ιστορική και ανεκτίμητη σχέση με τις ΗΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου