Πριν από λίγα εικοσιτετράωρα στη Γαλλία ένας 18χρονος μουσουλμάνος ταξίδεψε 100χλμ για να σκοτώσει έναν δάσκαλο ο οποίος, προσπαθώντας να μιλήσει στους μαθητές του για την ελευθερία του λόγου, τους έδειξε τα σκίτσα του Σαρλί Εμπντό με τον Μωάμεθ που είχαν γίνει αιτία για τη σφαγή στο περιοδικό. Ο μουσουλμάνος βρήκε τον δάσκαλο και του έκοψε το κεφάλι για να τον τιμωρήσει επειδή δεν σεβάστηκε τις θρησκευτικές του ευαισθησίες.
Το γεγονός είναι σοκαριστικό όχι μόνο επειδή μιλάμε για μια άγρια δολοφονία, αλλά επειδή ζούμε στην Ευρώπη και το ημερολόγιο λέει 2020. Και στην Ευρώπη του 2020 δεν δολοφονούμε τους ανθρώπους επειδή δεν σέβονται τις θρησκευτικές μας ευαισθησίες. Ούτε καν τους ακουμπάμε.
Στην ήπειρό μας, στην οποία η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού είναι κάποιου τύπου χριστιανοί, έχουμε αποφασίσει ότι οι θρησκευτικές ευαισθησίες του οποιουδήποτε είναι ασήμαντες μπροστά στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης και πως το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί αν με κάποιο τρόπο τις προσβάλλεις είναι κάποιοι να διαμαρτυρηθούν, κάποιοι να σε βρίσουν και (αν ζεις στην Ελλάδα) να καταδικαστείς πρωτοδίκως επειδή κάποιοι σε μήνυσαν. Στην Ευρώπη του 2020 σίγουρα δεν χάνεις το κεφάλι σου επειδή είπες ένας αστείο με τον Χριστούλη ή με τον Βούδα ή με... (συμπληρώστε θρησκευτική φιγούρα της αρεσκείας σας, εξαιρώντας φυσικά τον Μωάμεθ για τον οποίο, όπως έχουμε καταλάβει, μπορείς να χάσεις το κεφάλι σου).
Συνεπώς μια δολοφονία για θρησκευτικούς λόγους είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια δολοφονία: είναι μια επίθεση στον πυρήνα του πολιτισμού μας.
Είναι επίθεση σε μια από τις πιο βασικές του ελευθερίες, αυτή της έκφρασης. Μια ελευθερία για την οποία ελάχιστοι έχουν ενστάσεις, μια ελευθερία την οποία (και πολύ σωστά) πολλοί συμπολίτες σπεύδουν να υπερασπιστούν κάθε φορά που αισθάνονται ότι, έστω και αμυδρά, απειλείται.
Κάθε φορά που ένας παπάς ή ένας κοσμικός χριστιανός λέει ή γράφει κουβέντες που αισθανόμαστε ότι απειλούν την ελευθερία μας, κάθε φορά που οι φανατικοί χριστιανοί εξεγείρονται και βρίζουν επειδή αισθάνονται ότι κάποιος προσβάλει τις θρησκευτικές τους ευαισθησίες, τους επιτιθέμεθα. Γράφουμε πύρινα ποστ εναντίον του σκοταδισμού, άρθρα για την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου και πολύ καλά κάνουμε. Εμείς που δεν έχουμε κάποιο θεσμικό αξίωμα έτσι μόνο μπορούμε να προστατεύσουμε τον φιλελεύθερο πολιτισμό μας και να τον κάνουμε ακόμα πιο φιλελεύθερο, έτσι μόνο μπορούμε να τον κρατήσουμε (ή να τον τραβήξουμε) μακριά από οποιαδήποτε θρησκευτική επιρροή.
Το ξαναγράφω: Και πολύ καλά κάνουμε.
Μόνο που κάποιοι από εμάς που ενωμένοι γράφουμε εναντίον του Καλαβρύτων Αμβρόσιου, του Θεσσαλονίκης Άνθιμου, τους Πειραιώς Σεραφείμ, κάποιοι από εμάς που υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του Παστίτσιου να κοροϊδεύει τη θρησκοληψία και ό,τι άλλο γουστάρει, δεν βγάζουν κουβέντα και δεν έχουν ούτε μια τόση δα λεξούλα για όλους αυτούς που, σαν τον 18χρονο μουσουλμάνο στη Γαλλία, δεν βρίζουν, δεν διαμαρτύρονται, δεν μηνύουν, αλλά δολοφονούν στο όνομα των θρησκευτικών τους ευαισθησιών.
Κάποιοι από εμάς που κοροϊδεύουν τη θρησκοληψία των φανατικών χριστιανών στις χώρες της Δύσης δεν τους πάει καρδιά να πουν δύο λεξούλες για τους φανατικούς μουσουλμάνους που δολοφονούν στις χώρες της Δύσης.
Κάποιοι από εμάς που εμφανίζονται ως φοβερά ευαίσθητοι στα ζητήματα της ελευθερίας του λόγου, ξαφνικά χάνουν την ευαισθησία τους όταν ο λόγος αυτός δεν στρέφεται εναντίον της επικρατούσας θρησκείας.
Κάποιοι μάλιστα φτάνουν στο σημείο να υπερασπίζονται φανατικούς θρησκόληπτους αρκεί να μην είναι χριστιανοί.
Κάποιοι από εμάς είναι φοβερά ευαίσθητοι στις ύβρεις, αλλά μάλλον αδιάφοροι στους αποκεφαλισμούς.
Κάποιοι από εμάς απλώς παριστάνουν τους ευαίσθητους.
Είναι οι ίδιοι που ανεβάζουν πύρινα ποστ σε κάθε υποψία σεξισμού αλλά όταν σε υπό κατάληψη σχολείο ανέβηκε πανό που έγραφε «ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΚΕΡΑΜΕΩΣ ΜΗ ΣΟΥ ΡΙΞΩ ΚΑΝΑ Π...» δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να πουν το οτιδήποτε και πιθανόν να ξεκαρδίστηκαν κιόλας.
Είναι οι ίδιοι που δικαίως εξοργίζονται από τους τραμπουκισμούς της ακροδεξιάς, αλλά τους τραμπουκισμούς της ακροαριστεράς τις βαφτίζουν «παρεμβάσεις». Που εξοργίζονται με τη βία, αλλά λένε και ένα «καλά έκαναν» όταν οι τραμπούκοι την πέφτουν σε κάποιον που θεωρούν προκλητικό.
Είναι οι ίδιοι που (δικαίως και πάλι) καταδικάζουν με οργή κάθε περιστατικό αυτοδικίας σε βάρος παραβατικών, αλλά σφύριξαν αδιάφορα (αν δεν χειροκρότησαν) όταν κάποιοι βλαμμένοι μαζεύτηκαν κάτω από το σπίτι του καθάρματος που τραυμάτισε το σκυλί στη Νίκαια σε μια απόπειρα εφαρμογής του νόμου του Λιντς.
Είναι κάποιοι που έχουν τόσο εμπεδώσει τον ρόλο του οπαδού (δηλαδή του ανθρώπου που αρνείται ή δεν μπορεί να σκεφτεί και απλώς ακολουθεί και υπηρετεί) που εξακολουθούν να τον υπηρετούν ακόμα και σε ζητήματα που δεν χωρούν ούτε «αλλά», ούτε συμψηφισμοί.
Είναι κάποιοι απατεώνες που παριστάνουν τους ευαίσθητους, ενώ απλώς ψαρεύουν πελατάκια.
Είναι κάποιοι που για να κρατήσουν τα πελατάκια αυτά, είναι έτοιμοι να δεχτούν να δολοφονούνται άνθρωποι στην καρδιά της Ευρώπης για θρησκευτικούς λόγους. Συστηματικά. Είναι έτοιμοι...
να ανεχτούν (ίσως και να χειροκροτήσουν) κάθε επίθεση στην ελευθερία που μόνο στη Δύση υπάρχει. Την ελευθερία, χάρη στην οποία υπάρχουν και οι ίδιοι.
Κάποιοι έχουν καταντήσει αηδία.
Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου