ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΝουΔοΣΥΡΙΖΑίικο ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΑΔΙΚΟ: "ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΙΣ" (Μουσικό θέμα αφιερωμένο σε όσους αντιδρούν στην Αφροασιατική Εισβολή)

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΝουΔοΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΑΔΙΚΟ: ΝΔ και ισλαμικό τέμενος

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η προσπάθεια επιβολής του Ισλαμισμού μέσω της τρομοκρατίας και η Ελλάδα

 

Toυ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΛΑΒΔΑ

Όπως εξηγώ αυτές τις ημέρες σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις σε έξι βήματα, μερικά άμεσα, άλλα ανάλογα με τις εξελίξεις των επόμενων εβδομάδων.
 

Πρώτον, χρειάζεται απόλυτη και κάθετη ΔΗΜΟΣΙΑ καταδίκη της επιχειρούμενης επιβολής στη Δύση μιας διαφορετικής πολιτικής κουλτούρας μέσω της ωμής τρομοκρατίας του ισλαμοφασισμού. Απόλυτη καταδίκη χωρίς μισόλογα, στρογγυλεύσεις και εκτός τόπου και χρόνου στοχασμούς του τύπου «φταίει και η Δύση», «φταίνε οι σταυροφορίες», «φταίνε οι πρωτόπλαστοι», κλπ.
 

Δεύτερον, έμφαση στο γεγονός ότι δεν πλήττεται σήμερα από την τρομοκρατία μόνο η Γαλλία αλλά η Ευρώπη. Όπως επίσης, δεν πλήττεται από τους εκβιασμούς και την απειλή πολέμου μιας γείτονος μόνο η Ελλάδα, αλλά η Ευρώπη. Είμαστε διατεθειμένοι να το δούμε πραγματικά από αυτό το πρίσμα; Προφανώς διαφορετικά κράτη έχουν και διαφορετικά μέτωπα, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ζούμε μια τελευταία, ίσως, ευκαιρία για το χτίσιμο μιας ευρωπαϊκής απάντησης. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για λόγους που έχουν αναλυθεί στο παρελθόν (οι αποκλίσεις μεταξύ των εθνικών συμφερόντων και των γεωπολιτικών απόψεων παραμένουν μεγάλες), αλλά πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε την Ευρώπη από τον λήθαργο που επιβάλλουν προσεγγίσεις όπως αυτή στην οποία επιμένει ακόμη η Γερμανία η οποία απλώς σωρεύει πλεονάσματα ενώ ο κόσμος γύρω μας μετασχηματίζεται ραγδαία.
 

Τρίτον, χρειάζεται διάλογος και συνεχής, σε βάθος συζήτηση με τα υπεύθυνα στοιχεία στον αραβικό και γενικότερα τον ισλαμικό κόσμο, στοιχεία που είναι, φυσικά, πολλά και ιδιαίτερα προβληματισμένα. Δίκτυα όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα αλλά και κράτη όπως η Τουρκία, το Κατάρ, το Πακιστάν δεν πρέπει να αφεθούν να ποδηγετήσουν (άμεσα ή έμμεσα) το νέο κύμα κινηματικής διεθνικής τρομοκρατίας που έχουμε μπροστά μας. Τα ξέρουμε τα άλλα κράτη (π.χ. η Σαουδική Αραβία, για να θυμηθούμε ένα) και τι εξέθρεψαν στο παρελθόν, όμως σήμερα έχουμε μια νέα εικόνα μπροστά μας. Και θα πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς παρωπίδες του παρελθόντος.
 

Τέταρτο, πρέπει να αναδείξουμε με κάθε τρόπο τον δόλιο ρόλο του καθεστώτος Ερντογάν. Όσοι δεν το πράττουν έχουν ευθύνη. Καθαρά πράγματα.
 

Πέμπτο, στο εσωτερικό των κοινωνιών μας έχουμε μπροστά μας ένα δύσκολο αλλά κρίσιμο αγώνα για...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΟΛΑΓΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο Μακρόν θα λύσει το λαθρομεταναστευτικό? Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε??? (Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ του κυρίου Μακρόν και η καθυστερημένη "αφύπνιση" των δικών μας "Βερέμηδων"...)

 

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

Ο ιστορικός, ομότιμος καθηγητής του ΕΚΠΑ & αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ κύριος Βερέμης, κάνει την υπέρβαση: όπως μπορεί κανείς να δει [φωτό], …αναρωτιέται για το αν πρέπει να εξεταστούν μέτρα που να περιορίζουν …ακόμη και την εισροή ανθρώπων που ασπάζονται θρησκεία η οποία κυριαρχεί έναντι των νόμων της κοινωνίας.

 

Για εκείνους, λίγοι είναι αυτοί υποθέτω, που αγνοούν τι σημαίνει ΕΛΙΑΜΕΠ, στην κάτω φωτογραφία απόσπασμα άρθρου του προέδρου του,
Γιώργου Παγουλάτου, εφέτος στην Καθημερινή.

Η “αφύπνιση” Μακρόν δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους στην επιφάνεια μιας λίμνης, η οποία έχει μείνει αδιατάρακτη για [εγκληματικά] μεγάλο διάστημα.
 

Παρά τους πανηγυρικούς τόνους στους οποίους διακηρύσσεται, ο προσεκτικός παρατηρητής θα έχει αντιληφθεί από καιρό μια σταδιακή αλλαγή της ανθρωπιστικής ρητορικής του. Αυτή αφορά κυρίως στο ότι ο ΕΜ αισθάνεται την ανάσα της Μαρίν Λεπέν στο σβέρκο του. 

Σήμερα, η “προσωπική κόντρα στα άκρα” με τον Τούρκο πρόεδρο αποτελεί ευκαιρία και για τους δυο να αυτολανσαριστούν σαν πολιτισμικοί θεματοφύλακες. Και η στροφή της προσοχής του κόσμου σε ένα υποτιθέμενο πόλεμο πολιτισμών, είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται για την απόσπασή της απ’ το real thing : επιβολή στρατιωτικού νόμου παγκοσμίως, με εντολές φαρμακοδιατροφικού συμπλέγματος.
 

Θα αντέτεινε κανείς ότι ο Γάλλος πρόεδρος, όπως καθένας μας, έχει δικαίωμα αλλαγής απόψεων, κι ότι αρκεί να δοθούν, έστω την ύστατη στιγμή, γενναίες λύσεις.
 

Δεν πιστεύω ότι αποστολή του ανδρός είναι να λύσει το μεταναστευτικό. 

Το πρόβλημα δεν λύνεται με τίποτα από όσα ένας πολιτικός τύπου Μακρόν μπορεί να κάνει. Μπροστά σε μια κατάσταση ακραία παρά φύσιν, όπως αυτή που ipso facto επιβάλλεται στην Ευρώπη επί 50 + χρόνια, λύσεις είναι εκείνες που μόνο “εθνολαϊκιστικοί” σχηματισμοί μπορούν να δώσουν. 

 Αυτοί είναι που πρέπει να εξουδετερωθούν το συντομότερο, κι αυτή είναι για τώρα η αποστολή του κυρίου Μακρόν.
 

Στα καθ’ ημάς εφαρμόζεται η διαδικασία συμπιέσεως μέχρι εξαφανίσεως.  

Από την παρωδία δίκης της Χ.Α. θα επεκταθεί σε “ακροδεξιά εγκολπώματα” εντός της ΝΔ, και φυσικά στο κόμμα του Βελόπουλου. Ταυτόχρονα μια λάιτ βερσιόν “πατριωτικής” ρητορικής υιοθετείται από κόμματα του …δημοκρατικού τόξου – ακόμα κι απ’ τους “εθνομηδενιστές” του ΣΥΡΙΖΑ.
 

Στη Γαλλία ακολουθείται απευθείας η διαλεκτική μέθοδος: οικείωση με ανοίκεια συνθήματα, συρρίκνωση του δαιμονοποιημένου αντιπάλου, αντικατάσταση των ιδεών του με ιδέες – ομοιώματα.  

Ο διάβολος βρίσκεται, όπως πάντα, στις λεπτομέρειες. 

Όταν και ο τελευταίος ηλίθιος αντιληφθεί τι παίζεται...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αντέχει η ελληνική κοινωνία ένα Charlie Hebdo;

Toυ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

«Τίποτα δεν είναι ιερό. Ούτε οι ίδιες σας οι μητέρες, ούτε οι εβραίοι μάρτυρες, ούτε οι άνθρωποι που πεθαίνουν από πείνα. Γέλα απέναντι σε όλα, άγρια, πικρά, για να εξορκίσεις τα αρχαία τέρατα». Είναι το αξίωμα του Μισέλ Καβανά, σατιρικού συγγραφέα, εκδότη εφημερίδων και συνδημιουργού του Hara-Kiri και του Charlie Hebdo, για τη σάτιρα.  

Στη λογική ότι από την στιγμή που κάτι γίνει υπόκειται σε κρίση και χωρίς κρίση δεν μπορεί να υπάρχει ο πολιτισμός της λογικής. 

Οτι ο άνθρωπος για να απελευθερωθεί πρέπει να θέσει τα πάντα υπό κρίση πάνω από τις αναστολές και τα συναισθήματα του. 

Και αφού γελοιοποιήσει και απαξιώσει το παλιό, να δημιουργήσει νέες αξίες. Οι οποίες με την σειρά τους όταν θα καθιερωθούν θα έχουν την μοίρα των προηγούμενων. 

Προφανώς το αξίωμα Καβανά αφορά –εάν αφορά κάποια χώρα– τη Γαλλία. Αναφέρεται σε μία χώρα όπου εάν η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ανέβαζε εικόνες του Ζακ ή των θυμάτων της Marfin στην πρόσοψη της θα τους είχε προσθέσει μουστάκια. Και φυσικά όχι στην ελληνική κοινωνία όπου τέτοια σάτιρα θα ήταν αδιανόητη. Κάτι που ακράδαντα πιστεύω. Οπως και πιστεύω ότι οι μισοί από τους αναγνώστες αναρωτιούνται αν έπρεπε να γίνει αναφορά στον Ζακ και στα θύματα της Marfin. Και αν έγινε, γιατί μπήκαν σε αυτή την σειρά; 

Δεν ξέρω αν μια ζωή με το αξίωμα Καβανά θα αντεχόταν, αλλά στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να μας απασχολεί. Στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ιερά, άβατα, αρχαία τέρατα, Θεούς, ήρωες και ημιθέους που κανένας δεν πρέπει να αμφισβητεί. Τουλάχιστον αν δεν θέλει να αμφισβητήσουν τους δικούς του.  

Μετά τον σάλο που είχε προκαλέσει το κείμενο περί μάνας Καραϊσκάκη στο site της «Επιτροπής 2021» ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είχε πει: «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να διχάσουμε… Δεν άνοιξε κανένα θέμα για τον Λαμπράκη… Οι Έλληνες θέλουν Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και Ιησού Χριστό». Διαμορφώνεται έτσι το αξίωμα Μπογδάνου: «Μην μου πειράξεις τον Χριστό μου και δεν θα σου πειράξω τον Λαμπράκη σου». Ενα καλό κομπρομί αλλά κακή φωταγώγηση δημοσίων κτιρίων. 

Στην Ελλάδα τα όσια και ιερά μπορούν να κοιμούνται ήσυχα.  

Οταν ένας φίλος του Τατσόπουλου είχε γράψει για αστείο στο facebook ότι στον ΣΚΑΪ, στην εκπομπή για το ’21 που κάνουν, θα πουν ότι ο Κολοκοτρώνης είχε τούρκο γκόμενο και εκείνος απάντησε «ήταν αρραβωνιασμένοι» έγινε χαλασμός. Μέχρι και τους διπλανούς του στην εκπομπή είχε πάρει η μπάλα, ανάμεσα τους και τον καθηγητή Iστορίας Θάνο Βερέμη, που υποτίθεται ότι έλεγε ότι με τους Τούρκους τα περνάγαμε ωραία. Το Charlie Hebdo όχι μόνο θα το έλεγε αλλά και θα το σχεδίαζε, με τον Κολοκοτρώνη να φοράει ζαρτιέρες.  

Αντέχει η ελληνική κοινωνία ένα Charlie Hebdo;  

Οχι. 

Φωνάζουμε, λοιπόν, για μια α λα καρτ ελευθερία του λόγου; 

Φυσικά. Ο λόγος, εκτός από τις φαντασιώσεις του Ντε Σαντ, δεν γίνεται να είναι απόλυτα ελεύθερος. Ιδιαίτερα σήμερα που βλέπω τον Ντε Σαντ να ξαναγράφεται στα πλαίσια του politically correct.  

Εχουμε όμως φτάσει στο σημείο όπου το εκκρεμές της ευρωπαϊκής ανοχής έφτασε στο apex του με τον Μακρόν να αντιλαμβάνεται ότι η ισλαμική βία οδηγεί στην αυτολογοκρισία. Η προβολή, από την περιφέρεια της Οξιτανίας, σκίτσων του Charlie Hebdo στις προσόψεις των δημοσίων κτιρίων ήταν ένα μήνυμα ότι οι Γάλλοι δεν θα πρέπει να φοβούνται, ότι το κράτος, που διασφαλίζει την ελευθερία της έκφρασης, αποφάσισε να κινητοποιηθεί.  

Το σκίσιμο της οθόνης του «Embassy» με μαχαίρι για να μην προβληθεί «Ο τελευταίος πειρασμός» πριν 32 χρόνια και ο αποκεφαλισμός του Σαμουέλ Πατί επειδή τόλμησε να δείξει σε μαθητές τα σκίτσα του Μωάμεθ δεν μπορούν να συγκριθούν. 

Το 1988 ο Αγιατολάχ Χομεϊνί έβγαζε φετφά με τον οποίο επικήρυττε τον Σάλμαν Ράσντι για τη συγγραφή των «Σατανικών Στίχων». To 2005 η δανική Jyllands-Posten δημοσίευε 12 σκίτσα για την ζωή του Μωάμεθ. Στη λογική ότι το πρόσωπο του Προφήτη δεν μπορεί να γίνεται εικόνα, δέκα μουσουλμανικά κράτη στέλνουν διαμαρτυρίες στην δανική κυβέρνηση ενώ στον Λίβανο μια επίθεση στην πρεσβεία της Δανίας οδηγεί στη δολοφονία ενός υπαλλήλου και στον τραυματισμό άλλων. To 2015 δύο ισλαμιστές τρομοκράτες σκοτώνουν 12 εργαζόμενους στο Charlie Hebdo για σκίτσα που του Μωάμεθ.

 Η Ευρώπη δεν αγωνίζεται για μια αφηρημένη έννοια που ονομάζεται ελευθερία λόγου. Δεν αγωνίζεται για μία σάτιρα, που ο κόσμος θα γελάει με τους ανθρώπους που θα πεθαίνουν από πείνα και τους εβραίους μάρτυρες αφού είναι μια μορφή έκφρασης που η κοινωνία δεν θα αντέξει.  

Αγωνίζεται για την ελευθερία λόγου που...

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΟΛΑΓΝΑ Μ@Λ@ΚΙ@: Μία χρήσιμη παραβολή

Του Άρη Αλεξανδρή

  

Μία χρήσιμη παραβολή

Στη φεμινιστική αργκό της εποχής του Διαδικτύου, υπάρχει μία πολύ εύστοχη ειρωνική φράση για τους άνδρες που θίγονται από τις καταγγελίες εναντίον του ανδρικού μισογυνισμού. Το #NotAllMen είναι μία ψηφιακά τυποποιημένη ατάκα (το λεγόμενο hashtag, για τους μη μυημένους), η οποία διατυπώνει κοροϊδευτικά τη συνηθέστερη αντίδραση των ανδρών, πριν την εκφράσουν οι ίδιοι, όταν ακούνε ένα παράπονο που αφορά άνδρες.  

«Ναι, αλλά δεν είναι όλοι οι άνδρες έτσι» σπεύδουν να απαντήσουν οι περισσότεροι κάθε φορά που λέγεται κάτι περί κουλτούρας βιασμού και τοξικής αρρενωπότητας. Tο γεγονός ότι «δεν είναι όλοι οι άνδρες έτσι», όμως, είναι τόσο δεδομένο και προφανές, που το να το χρησιμοποιεί κάποιος ως επιχείρημα δείχνει πως δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα: το ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι οι άνδρες μισογύνηδες (not all men), αλλά είναι πολλοί εξ αυτών. Και το θέμα είναι πόσο πολλοί άνδρες ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, όχι πόσοι εξαιρούνται.
 

Η περίεργη συγγένεια

Δεδομένου ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται ενεργά με ζητήματα ανθρωπισμού και εξανίστανται σε κάθε εκδήλωση συστημικής βίας (όποιο κι αν είναι το επίδικο σύστημα), είναι εκπαιδευμένοι στο να αντιλαμβάνονται λεπτές αποχρώσεις και ψευτοδικαιολογίες, προκαλεί εντύπωση η αμήχανη στάση του «ακτιβιστικού» χώρου απέναντι στην άγρια δολοφονία του καθηγητή στο Παρίσι από τον 18χρονο ισλαμιστή τρομοκράτη. Ενα μεγάλο μέρος ανθρώπων που υπό άλλες συνθήκες ενώνεται με συνθήματα και πορείες εναντίον μιας εγκληματικής αδικίας, εν προκειμένω σώπασε. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η θέση των ακτιβιστών για τα εγκλήματα που τελούνται στο όνομα του Ισλάμ μοιάζει πολύ με τη στάση των ανδρών όταν ακούνε κακό λόγο για το φύλο τους: «Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι έτσι!».
 

Ακριβοί στα πίτουρα

Οπως και στην πρώτη περίπτωση, έτσι και στη δεύτερη, είναι σαφές ότι η πράξη ενός ατόμου δεν μπορεί να χαρακτηρίσει έναν ολόκληρο πληθυσμό με τον οποίον το συγκεκριμένο άτομο συνδέεται στη βάση ενός κοινού χαρακτηριστικού. Οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους, ο καθένας φέρει την ευθύνη του εαυτού του και τα εγκλήματα αφορούν συγκεκριμένες πράξεις, όχι δημογραφικές συμπτώσεις. Ομως τα εγκλήματα που επαναλαμβάνονται και πλαισιώνονται από παρόμοια ηθικά και ιδεολογικά γνωρίσματα, αποκαλύπτουν ευρύτερα προβλήματα κουλτούρας. Οπως η έμφυλη βία δεν μπορεί να απομειώνεται σε μεμονωμένο περιστατικό, έτσι και η θρησκευτικώς υποκινούμενη. Οταν όμως η πρώτη αντίδραση σε ένα έγκλημα ακραίου ισλαμιστή είναι η ανησυχία για την εξάπλωση της ισλαμοφοβίας, δεν μπορεί κανείς να αποφύγει τον παραλληλισμό με όσους ανησυχούν για την τιμή του ανδρικού φύλου όταν μαθαίνουν για περιστατικά έμφυλης βίας.  

Είναι λογικό, αντί πρώτα να εστιάσουμε σε μία παράνομη πράξη με επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα και συγκεκριμένο θεωρητικό και ψυχολογικό υπόβαθρο, να μας απασχολεί ο στιγματισμός των ανθρώπων που ίσως πληγούν παρεμπιπτόντως, λόγω μιας ομοιότητάς τους με τον θύτη; 

Πόσο νόημα έχει να κλέβουμε τον ρόλο του θύματος από τον δολοφονημένο και να τον εκχωρούμε σε κοινωνικές ομάδες που ίσως συμπίπτουν με αυτή του δολοφόνου;
 

Ο ακτιβισμός του μίσους

Η απάντηση στην παραδοξότητα αυτή είναι διττή. 

Από τη μία, έχει να κάνει με μία αυταπόδεικτη αλήθεια: το ότι κάποιος δηλώνει ευαισθητοποιημένος, δε σημαίνει κιόλας ότι είναι. Η επιδεικτική πονοψυχία και η διαρκής (κατ’ επάγγελμα για κάποιους) καταγγελτικότητα μπορούν κάλλιστα να είναι επιλεκτικές ή να υποκρύπτουν μία ωφελιμιστική ατζέντα. Ο ακτιβισμός δικαιούται να είναι όσο δογματικός και μονομερής επιθυμεί ο ακτιβιστής, καλό είναι όμως να μην τον ταυτίζουμε με τον ανθρωπισμό, το δημοκρατικό φρόνημα και την ελπίδα για ειρήνη κι ευημερία. Κάποιοι, δηλαδή, ενδέχεται να πιστεύουν στα σοβαρά ότι ο Γάλλος καθηγητής άξιζε τον αποκεφαλισμό του και παράλληλα να μην αμφιβάλλουν στο ελάχιστο για την ποιότητα της πολυδιαφημισμένης ανθρωπιάς τους.
 

Πολυπολιτισμική ξενομανία

Από την άλλη, η δυσκολία ορισμένων να νιώσουν πραγματική λύπη για την ισλαμιστική τρομοκρατία στο Παρίσι, σχετίζεται με τη φετιχοποίηση του Ισλάμ από ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, το οποίο άλλωστε ορίζει και την ακτιβιστική γραμμή.

 Ο μοντέρνος ακτιβισμός δεν λειτουργεί απαραίτητα με ακριβοδίκαιο ζύγι, αλλά με ιδεοληπτική φόρτιση. Κάποιοι είναι εξ ορισμού περισσότερο αθώοι από κάποιους άλλους. Για μερικούς θανάτους το κρίμα είναι μεγαλύτερο απ’ ό,τι για μερικούς άλλους. 

Τοποθετώντας το Ισλάμ αδιακρίτως στην προστατευμένη κατηγορία του ιστορικά αδικημένου, τσουβαλιάζοντας τη μετριοπαθή και την εξτρεμιστική πλευρά του σε ένα ενιαίο κι αξεδιάλυτο σύνολο θυμάτων που έχουν πάντα δίκιο, οι μαχητές της κοινωνικής δικαιοσύνης (γνωστοί κυρίως ως social justice warriors) δημιουργούν ένα οργουελικό πλαίσιο ερμηνείας του κόσμου, στο οποίο θύματα μπορούν να είναι μόνο συγκεκριμένοι άνθρωποι. Αυτοί που αναγνωρίζουν ως δικούς τους. Ο Σαμιουέλ Πατί δεν ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς.
 

Αμερικανικό ειδύλλιο

Ο επιλεκτικός ανθρωπισμός και η εξωφρενική αγιοποίηση του Ισλάμ δεν προκύπτουν από μία τάχα μου αντικειμενική ανάγνωση της Ιστορίας που επιχειρεί να άρει αδικίες αναδρομικά.  

Δεν συμβαίνουν καν με καλή πρόθεση η οποία κάπου χάθηκε στον δρόμο. 

Αποτελούν απλώς...

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ : Από τον Paty στον Huntington

 

Κάποιοι Δυτικοί πιστεύουν πως ο Δυτικός Πολιτισμός δεν έχει πρόβλημα με το Ισλάμ αλλά μόνο με τους βίαιους εξτρεμιστές του Ισλάμ. ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΟΜΩΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ... (Samuel P. Huntington)

Του Πλάμεν Τόντσεφ 

Δεν μου άρεσαν ποτέ τα σκίτσα του Charlie Hebdo. Ούτε ιδιαίτερα έξυπνα τα βρίσκω, ούτε θεωρώ ότι έχουν κάποια εικαστική αξία από πλευράς τεχνοτροπίας: ίσα-ίσα, υποψιάζομαι ότι είναι σκοπίμως χοντροκομμένα στο πνεύμα ενός διεστραμμένου χιούμορ, για το οποίο πιθανότατα δεν μού φτάνει το IQ. Αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, οπότε πάσο σ’αυτό το θέμα.

Στέκομαι στην απόφαση των γαλλικών αρχών να αναρτήσουν σκίτσα του Charlie Hebdo σε δημόσια κτίρια ως απάντηση στον αποκεφαλισμό του άτυχου δασκάλου Samuel Paty και έμπρακτο δείγμα στήριξης της ελευθερίας του λόγου, όπως και του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους. Κατανοώ την ανάγκη άμεσης αντίδρασης των τοπικών και περιφερειακών αρχών, με την ανοχή –και πιθανώς την παραίνεση– της κεντρικής κυβέρνησης, ώστε να σταλεί ένα σαφές μήνυμα ότι η αποτρόπαιη ισλαμική τρομοκρατία δεν θα γίνει ανεκτή στη Γαλλία.

Ωστόσο, από την αρχή αναρωτιόμουν αν αυτή είναι η ενδεδειγμένη πολιτική απάντηση στη δολοφονία του Paty. Ήταν βέβαιο ότι η επιλογή αυτή θα προκαλούσε έκρηξη στις μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης και τον ευρύτερο αραβο-μουσουλμανικό κόσμο και, κατά πάσα πιθανότητα, νέο κύμα βίας. Ήταν βέβαιο ότι θα αποτελούσε πανηγυρική δικαίωση ενός άλλου Samuel, του καθηγητή Huntington που δημοσίευσε το 1993 το πολύκροτο άρθρο του –μετέπειτα και βιβλίο– για τη «σύγκρουση των πολιτισμών».

Προσωπικά, βρίσκω τη θεωρία του Huntington ελλιπή μεν, επίκαιρη δε.  

Εκτιμώ ότι απορρίφθηκε στην Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες βιαστικά, χωρίς να εξεταστούν σε βάθος οι προειδοποιήσεις του αμερικανού διανοητή. Η ειρωνεία της ιστορίας έγκειται στο γεγονός ότι η ίδια η Γαλλία στάθηκε αφορμή στην Ευρώπη να θυμηθούμε τον Huntington πριν από πέντε χρόνια, μετά την τρομοκρατική επίθεση έξω από το περιοδικό Charlie Hebdo και το μακελειό στο θέατρο Μπατακλάν.

«Alors, c'est la guerre!», λέει η Γαλλία, πενθώντας τον Patty και αποδεχόμενη τον Huntington. Κηρύσσει πόλεμο στην ισλαμική τρομοκρατία ή, ακριβέστερα, σηκώνει το γάντι που της πετάνε οι ειδεχθείς ισλαμιστές. Και σε μεγάλο βαθμό εμπλέκει όλη την Ευρώπη, η οποία πράγματι δεν μπορεί παρά να δείξει αλληλεγγύη και αμέριστη συμπαράσταση. Η σύγκρουση αυτή μοιάζει αναπόφευκτη, αλλά τίθενται εκ των πραγμάτων δύο κεντρικά ερωτήματα:

    Ξέρουμε ποιος ακριβώς είναι ο εχθρός; Είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε τους επίδοξους τρομοκράτες μέσα στις μουσουλμανικές κοινότητες στην Ευρώπη; Διότι εάν επικρατήσει ένας γενικευμένος στιγματισμός των μουσουλμάνων, είναι ορατό το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουμε ευρείες διαθρησκευτικές και διεθνοτικές διενέξεις στην Γηραιά Ήπειρο, για τις οποίες δεν είμαστε έτοιμοι ούτε πολιτικά ούτε επιχειρησιακά    

    Δεδομένων των αντιδράσεων εκτός Ευρώπης, είμαστε σε θέση να σταθούμε με ασφάλεια ως «χριστιανική λέσχη» σε έναν εχθρικό μουσουλμανικό τόξο που εκτείνεται από την Τουρκία και τη Μέση Ανατολή ως τις αφρικανικές ακτές του Ατλαντικού;

Ομολογώ ότι δεν έχω απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Νομίζω ότι ως προς την επαπειλούμενη «σύγκρουση πολιτισμών» η Δύση έδειξε την ίδια αφέλεια που είχε στο θέμα της Τουρκίας ή της Κίνας, αυταρχικά κράτη που ευελπιστούσαμε μέχρι πρόσφατα ότι θα προσεταιριστούμε χάρη στην «ανωτερότητα» του δικού μας πολιτισμού. Προφανώς διαψευστήκαμε. Αλλά ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η σύγκρουση των πολιτισμών

Οι Γάλλοι δημοσιεύουν σκίτσα, οι ισλαμιστές αποκεφαλίζουν Γάλλους και ορισμένοι παρουσιάζουν τα σκίτσα ισοβαρή με τους αποκεφαλισμούς, ισχυριζόμενοι ότι το να κόψουν μερικά κεφάλια οι «πιστοί» είναι αναμενόμενο. Μάλιστα, με αρκετά προσεκτικές διατυπώσεις, οι ίδιοι υπερασπιστές της «ελευθερίας» υπαινίσσονται ότι οι αποκεφαλισμοί, τελικά, όχι μόνο είναι αναμενόμενοι, αλλά και δικαιολογούνται!

Λιμπεραλιστές και αριστερίζοντες πολιτικοί, κοσμοπολίτες δημοσιολόγοι, μηδενιστές πανεπιστημιακοί καθηγητές και λοιποί εμπροσθοφύλακες της διάλυσης των εθνών πάντοτε βρίσκουν κοινό έδαφος, όταν πρόκειται να αμφισβητήσουν το δικαίωμα των Ευρωπαίων να διατηρήσουν τις εθνικές, πολιτισμικές και άλλες ιδιαιτερότητές τους.  

Προφασιζόμενοι την ανάγκη να «μην προσβληθούν» οι ισλαμιστές, ζητούν από τους Ευρωπαίους να αποποιηθούν και να λησμονήσουν τη θρησκεία τους, τους πολιτικούς θεσμούς, ήθη, έθιμα, εκφράσεις της καθομιλουμένης, κεφάλαια σε σχολικά βιβλία, ακόμα και ολόκληρα μαθήματα και κύκλους σπουδών, ώστε να μη νιώσουν «δυσάρεστα» οι ισλαμιστές που ήρθαν με νόμιμο ή παράνομο τρόπο στη Δύση, την οποία τόσο πολύ αρέσκονται να κατηγορούν.

Ουσιαστικά, οι νεοταξίτες αποδομητές δεν επιδιώκουν τη δημιουργία κρατών δικαίου, με συγκεκριμένο πολιτισμό, ιστορία και παραδόσεις, αλλά έναν ισοπεδωμένο ενιαίο χώρο, όπου οι γηράσκοντες Ευρωπαίοι θα γίνουν πρόσφυγες μέσα στις ίδιες τις πατρίδες τους και θα πληρώνουν μέχρι θανάτου εξοντωτικές φορολογίες για να χρηματοδοτούν ακόμα περισσότερα επιδόματα ισλαμιστών που συρρέουν στη Γηραιά Ηπειρο.

Αυτού του είδους η ρητορική, όμως, έχει εκμετρήσει τον βίο της. Δεν λειτουργεί πλέον όπως λειτουργούσε στο παρελθόν.  

Ακόμα κι αν αγνοεί κάποιος την πραγματικότητα, δεν τον αγνοεί εκείνη. κι η πραγματικότητα αποκαλύπτει αυτό που ήδη γνωρίζαμε: Ο πολυπολιτισμός δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει. Αυτό το πείραμα στέφθηκε με αποτυχία. Αντί να οδηγήσει σε έναν «παράδεισο» ανοχής, πολιτισμικού «εμπλουτισμού» και αρμονικής συμβίωσης, δημιουργεί κολάσεις επί της Γης. Οδηγεί σε...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Προς νέους θρησκευτικούς πολέμους!

Του Θανάση Διαμαντόπουλου

Θέλει να δικαιώσει τον Σαμουέλ Χάντινγκτον και τη θεωρία του περί σύγκρουσης των πολιτισμών; 

Ή τον Φρανσουά Μιτεράν, υποστηρικτή της άποψης πως Πολιτική είναι η διαχείριση συμβόλων;  

Μήπως τον Άρθουρ Καίσλερ που πρώτος πρόβλεψε ότι οι πόλεμοι του μέλλοντος δεν θα γίνονται για εδάφη, αλλά για λέξεις;  

Ή, τελικά, κύριος αν όχι μοναδικός στόχος της αντι-ισλαμικής εφόδου, της εφόδου κατά του ριζοσπαστικού Ισλάμ, των ιδεολογικών μεραρχιών της Δύσης -και ειδικά της έφιππης ταξιαρχίας της σάτιρας- είναι απλώς η αφαίρεση πολιτικού χώρου και πολιτικού ακροατηρίου από τη μελλοντική εκλογική αντίπαλό του, Μαρί Λεπέν;

Όποια κι αν είναι η πρωταρχική στόχευση του Γάλλου προέδρου, φοβάμαι πως η πολιτική επιλογή του εμπεριέχει μια σύγχυση:

Η διαφύλαξη της δυνατότητας ενός περιοδικού, ενός εντύπου γενικότερα, να εκφράζεται κατά βούληση, ανευλαβώς ή και ασεβώς προς οιαδήποτε αρχή και εξουσία, εθνική ή όχι, αποτελεί απαίτηση του δυτικού πολιτισμού. Στοιχείο του οποίου είναι η ελευθερία της έκφρασης. Αυτό ισχύει ακόμη και αν πρόκειται περί ενός σατιρικού περιοδικού: άλλωστε ειδικά στη Γαλλία, επί του ημιαυταρχικού καθεστώτος του Ναπολέοντα του 3ου, ο αντιπολιτευτικός ή αιρετικός λόγος, δηλαδή η πολυφωνία, πρωτοδιεκδικήθηκε από ένα σατιρικό έντυπο, τη Λαντέρν του δημοσιογράφου Ροσφόρτ.

Η απεικόνιση όμως σε δημόσια κτίρια και με κυβερνητική απόφαση σκίτσων ή άλλων τρόπων προβολής μηνυμάτων που συνιστούν μέθοδο προσβολής θρησκευτικών συμβόλων, ώστε να θίγεται η ευαισθησία και το θρησκευτικό συναίσθημα εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη την υφήλιο, αυτό είναι μια επιλογή άλλης τάξης και με διαφορετικό ηθικό και πολιτισμικό υπόβαθρο. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί την αντίδραση που θα προκαλούσε στον δυτικό κόσμο η απεικόνιση σε δημόσια κτίρια μουσουλμανικών κρατών κάθε λογής καρικατούρας του Ιησού Χριστού… (Υπό μια άλλη έννοια Πολιτική είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τον τρόπο σκέψης του άλλου… Και αυτό δεν επηρεάζεται ούτε από τον, συχνά ακραίο, εθνικισμό των Τούρκων ούτε από τον αυταρχισμό και τον φανατισμό του προέδρου τους, ο οποίος δεν αποκλείεται και με τζιχαντιστές ατύπως να συμμαχεί.)

Από εκεί και πέρα δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί πως η -επικουρούμενη από ποιοτικότατες μυστικές υπηρεσίες- εξαιρετικά υψηλής νοημοσύνης πολιτική ηγεσία της Γαλλίας δεν είχε πιθανολογήσει τη βαρβαρότητα της αντεπίθεσης στο έδαφός της κάποιων ισλαμιστών ακεραιοφρόνων ή θελεμιοκρατών (ιντεγκραλιστών ή φονταμενταλιστών). Αλλά και το ότι ο θιγόμενος ή εξευτελιζόμενος αντίπαλος πολιτικός ηγέτης θα αναγνωριζόταν από εκατομμύρια ομόθρησκούς του -παρά τον αυταρχισμό και τον φανατισμό του, ή ίσως εξαιτίας τους- ως ο ηγέτης ολόκληρου του μουσουλμανικού κόσμου, ο οποίος βλέπει να διακωμωδούνται μαζί με τον Ερντογάν και οι θρησκευτικές του αξίες.

Οπότε δεν απαιτείται να είναι κάποιος ιδιαίτερα καχύποπτος προκειμένου να αναρωτηθεί:

Μήπως ο Μακρόν έριξε λάδι στη φωτιά για να επιδιώξει κάποιες γεωπολιτικές στοχεύσεις, υπό το πρόσχημα της προστασίας υψηλών αξιών; Με τις -αναμενόμενες- αμετροεπείς αντιδράσεις των ακραίων ισλαμιστών να είναι χρήσιμες ή και πολύτιμες για την επίτευξη εθνικής συσπείρωσης γύρω από τον πρόεδρο της χώρας και «προασπιστή των δυτικών ιδανικών;».

Μήπως στην επιδίωξή του αυτή ο Γάλλος ηγέτης βλέπει την πατρίδα μας σαν τον βολικό εταίρο που -παρακινούμενη και από την απειλητική για την ίδια εθνικιστική αμετροέπεια του Τούρκου- θα κινηθεί και θα εκτεθεί πρώτη, ως εμπροσθοφυλακή της Δύσης σε ένα πόλεμο θρησκειών και πολιτισμών;

Και μήπως τέλος -πάντα υποστήριζα πως υπάρχει συνεξάρτηση εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής- θεωρεί πως μια τέτοια πολιτική θα διευκολύνει την επανεκλογή του εις βάρος της Λεπέν σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο;

Και αυτός δεν είναι ο μόνος θρησκευτικός πόλεμος που εξυφαίνεται στις ημέρες μας: στοιχεία θρησκευτικού πολέμου, διεξαγόμενου μάλιστα σε υπερεθνική βάση, έχει η οιονεί θρησκευτική αντίσταση κάποιων στα προτεινόμενα από την παγκόσμια επιστήμη μέτρα για καταπολέμηση της πανδημίας. Είναι μια σύγκρουση που αναδεικνύει την εγγενή ασυμβατότητα μεταξύ της θρησκείας και της επιστήμης. 

Η πρώτη «ιεροποιεί» και ταριχεύει τα πιστεύω της. 

Η δεύτερη τα ελέγχει ανά πάσα στιγμή, τα επανεπεξεργάζεται, τα αναθεωρεί και ενίοτε τα δολοφονεί για να τα εξυψώσει σε άλλο επίπεδο…

Τέλος για ένα έθνος που χτίστηκε γύρω από τον συνταγματικό πατριωτισμό (την οιονεί «θρησκευτική λατρεία των θεσμών») όπως οι ΗΠΑ, η διαφαινόμενη πρόθεση του απερχόμενου προέδρου –του «πορτοκαλί προέδρου» κατά τους αντιπάλους του- να εμποδίσει την καταμέτρηση ή τον συνυπολογισμό των επιστολικών ψήφων, αλλού με θεσμικό πρόσχημα όπως η δικαστική απόφαση στο Ουισκόνσιν, αλλού τελείως αυθαίρετα, δεν αποκλείεται να προκαλέσει εντός της υπερδύναμης εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις με στοιχεία θρησκευτικού φανατισμού.

Σε κάθε περίπτωση ένα είναι βέβαιο: Δεν δικαιώνεται ο...

Δυτικής πολιτικώς ορθής ισλαμοκαθαρματολαγνείας κωμωδία

 

Επίγεια μαγεία (Ενας χρόνος χωρίς τον γίγαντα της μουσικής μας Γιάννη Σπανό...)

 

Σαν σήμερα (31/10/ΧΧΧΧ)

 

1882: Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημοσιεύει τις «Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς».

1922: Αρχίζει η Δίκη των «6» (Γούναρης, Στράτος, Πρωτοπαπαδάκης, Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Χατζανέστης), που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη μικρασιατική καταστροφή.

1948: Γίνεται η τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιο του πλοίου - θρύλος «Αβέρωφ»... «Συνήθης εν όρμω υπηρεσία. Κινήσεις συμφώνως τω πίνακι. Έκτακτον ουδέν» γράφει και περνά στην ιστορία.

1984: Φεύγει απ τη ζωή η Ίντιρα Γκάντι, ινδή πολιτικός.

1993: Πεθαίνει ο Φεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου

1985: Πεθαίνει ο Νίκος Εγγονόπουλος, ζωγράφος και ποιητής, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας.

2013 Πεθαίνει ο ο γάλλος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ που έγινε παγκοσμίως γνωστός από την περιπετειώδη σειρά κατασκοπευτικών περιπετει

 

2019 Ο μουσικοσυνθέτης, πατέρας του Νέου Κύματος, Γιάννης Σπανός άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών.

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: H Γαλλία αρχίζει να δείχνει τον δρόμο της θωράκισης απέναντι στον ισλαμοφασισμό και η Ευρώπη ξυπνάει - Ας είμαστε στους πρωτοπόρους αυτής της αφύπνισης

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

 Με την επίθεση των οργανωμένων κατσαπλιάδων του Ερντογάν, που πετούσαν μολότοφ, πέτρες και δακρυγόνα για να εκβιάσουν την εισβολή τους στην Ελλάδα μέσω Εβρου, και τις απειλές του πως θα στείλει μιλιούνια ομολόγησε αυτό που ξέραμε, πως αυτός οργανώνει και στέλνει λαθραίους και πρόσφυγες που ο ίδιος δημιουργεί ως τρομοκράτης στη Μ. Ανατολή.

    Πήρε τη λερή βρεγμένη πατσαβούρα της πραγματικότητας και την έτριψε στα μούτρα της Αριστεράς, που τόσο ζαλισμένη έχω να τη δω από όταν έπεσε η ΕΣΣΔ σαν ζαβή πολυκατοικία χωρίς κολόνες στο Πακιστάν.  

Αρχικά πήγαν πάλι να ψελλίσουν κάτι «αντιρατσιστικά» κάτι μαλωμένοι με το νερό και το σαπούνι, βρίζανε την ίδια τη χώρα τους έξω από την ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο.

Ήταν όμως τόσος ο θυμός και τόση η συσπείρωση του λαού, που 92% ενέκρινε την πολιτική του βούρδουλα στα σύνορα και ένα ικανό ποσοστό απαιτούσε ακόμη σκληρότερη. Ο Τσίπρας αναγκάστηκε να καταγγείλει την απόπειρα εισβολής, «άδειασε» την ίδια του την παρακμιακή νεολαία του μπάφου και του ενδοτισμού και διάφορους σαλεμένους βουλευτές, διότι αλλιώς θα έκανε ραντεβού με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ΟΑΚΚΕ. 

Έτσι η Αριστερά βρέθηκε με τα παντελόνια και τα βρακιά στους αστραγάλους να κάνει λαγουδάκια, αφού την καψονάριζε η ανελέητη πραγματικότητα.

Ο Ερντογάν όμως, κατεδαφίζοντας όλο το ψευτοδιεθνιστικό παπατζιλίκι που πουλάει η Αριστερά τόσα χρόνια για τα «προσφυγάκια», αγκαλιά με Τούρκους ισλαμιστές και απατεώνες ΜΚΟτζήδες διακινητές φραγκοφονιάδες, έριξε και έναν κουβά παγωμένο εβρίτικο νερό στον Κυριάκο.  

Τον ξύπνησε από αυτόν τον παράξενο λήθαργο και τη μανιχαϊστική αρρώστια που έχουν ο ξεδοντιάρης Φέρχοφσταντ και όλο το πουρρέφιουτζις αυτοκτονικό σύστημα ισλαμικού εποικισμού, που φέρνει πλήθη που θα αφομοιωθούν όταν ρίξει μαύρο χιόνι και που γράφουν τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, τη δημοκρατία και τις αξίες της στην κομμένη πόσθη τους.

Ο Κυριάκος, που ήταν «κατά του νατιβισμού» και χωρίς ουσιαστικές διαφορές με τον Τσίπρα στο Μεταναστευτικό, έπαθε σοκ βλέποντας να δικαιώνεται όλη η ρητορική της «λαϊκιστικής» ευρωπαϊκής Πατριωτικής Δεξιάς. Κοιμήθηκε με «ροές» και ξύπνησε με εισβολή αούγκανων. Θα έχανε την εξουσία και το κεφάλι του. 

Ομολογώ αντέδρασε γρήγορα. Το ένστικτο της επιβίωσης σε κάνει αίλουρο.  

Οταν χωνέψει πως για την Αριστερά είμαστε όλοι «φασίστες ρατσιστές», από Χ.Α. έως το ΚΙΝ.ΑΛ. αλλά και όποιους αριστερούς διαφωνήσουν μαζί της, και πως η ψυχανωμαλία τους δεν θεραπεύεται παρά μόνο με πολιτική, επικοινωνιακή και θεσμική συντριβή, τότε μόνο θα μπορούσε να κάνει μια αληθινή ρεαλιστική πολιτική, χωρίς δέος μην τον πουν ακροδεξιό. Ητοι να κόψει κάθε παροχή, πλην συσσιτίου και αντίσκηνου σε μια ανεμοδαρμένη ραχούλα ενός ξερονησιού, υπό τη φρούρηση του Στρατού και επ’ αόριστον κράτηση μέχρι την απέλαση για όσους τους απορρίπτεται το άσυλο, εάν καταφέρουν να περάσουν το ανελέητο φράγμα του Λιμενικού και του Στρατού μας. 

Η μετανάστευση είναι προνόμιο, όχι δικαίωμα και η κατευθυνόμενη από την Τουρκία εισβολή παρανόμων είναι επίθεση και ισλαμικός εποικισμός.

Ο δε Ερντογάν μόνο με τον Θεό δεν έχει μαλώσει ακόμη.  

Εδώ οφείλω να απολογηθώ για ό,τι κακό έχω πει για τον Μακρόν και που τον κογιονάρισα για την Μπριζίτ. Ενας παιδικός φίλος μου άναψε το φως στο σκοτεινό δωμάτιο της πολιτικής ανάλυσης. «Θυμάσαι, ρε», μου είπε, «την Καραχρήστου, τη γυναικάρα που μας έκανε αγγλικά και τη χαλβαδιάζαμε όλοι ματαίως στα 15 μας στο Γυμνάσιο Αρρένων Κορυδαλλού;» Ποιος θα μπορούσε να την ξεχάσει, καλή της ώρα; «Ε, λοιπόν», μου λέει, «αυτός δεν τη λιγουρευόταν από μακριά σαν χάχας όχι μόνον την έριξε αλλά τη χώρισε από τον άντρα της και την παντρεύτηκε»!  

Έμεινα ενεός από την ενσυναίσθηση της δυναμικής γαλατικής υλοποίησης της φαντασίωσης. Στο βάθος του μελλοντικού χρόνου πολύ συζητήσιμη επιλογή αλλά με τον προβολέα που άναψε ο φίλος, διά της απόρθητης καλλονής Καραχρήστου, βλέπεις στον Γάλλο πρόεδρο τόλμη και μια αδάμαστη και επίμονη θέληση.

Δεν του το είχαμε αλλά ο Μανώλης απεδείχθη και πολιτικά αποφασιστικός και τολμηρός, ο μόνος που σήκωσε και με πράξεις υψηλού συμβολισμού το γάντι από τις προκλήσεις Ερντογάν και τις φρικώδεις πράξεις της ισλαμικής τρομοκρατίας. Ο Μακρόν έκανε τους υπόλοιπους ηγέτες της Ε.Ε. να μοιάζουν λίγοι και δημιουργείται ακόμη μεγαλύτερο άνοιγμα για τα εθνικά μας συμφέροντα. 

Ο χρόνος ακόμη δουλεύει για τα ελληνικά συμφέροντα και η αφροσύνη του Ερντογάν μάς δίνει ευκαιρίες να οργανωθούμε, να φτιάξουμε πολύτιμες συμμαχίες. 

Ελπίζω μόνο να μην πάθουμε… Ντόκο, διότι δίπλα του θα στηθούν όλοι οι ταγοί μας, αν δείξουν εγκληματική αμέλεια.

Μαζί με την ηγέτιδα Γαλλία να αλλάξουμε την πολιτική της Ε.Ε. Όσο πιο πολλά λεφτά πέφτουν στη χαβούζα του μεταναστευτικού – λαθροεποικισμού τόσο δυναμώνει ο μαγνήτης να έρθουν και άλλοι, τόσο μεγαλώνει και η διαφθορά των εγχωρίων και των ΜΚΟ. Κομμένες οι παροχές, μειώνονται οι ροές. Το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ και τα συναφή είναι κράχτες να μαζευτούν εδώ όλοι οι παρίες Αφρικής και Ασίας, βούτυρο στο ψωμί των διακινητών του Ερντογάν. Όσο πιο πολλά μας δώσουν τόσο πιο πολλοί παράνομοι θα πλακώσουν. Χρήμα για τείχος, φράχτη, θερμικές κάμερες, ελικόπτερα, περιπολικά. Όχι για παροχές, επιδόματα, τζάμπα σπίτια και επιδοτούμενο αραλίκι. Και να θυμάστε, η Δύση έχει υπάρξει ανελέητη με το Ισλάμ και θα ξαναγίνει και πάλι.

Υπάρχουν μετριοπαθείς μουσουλμάνοι αλλά δεν υπάρχει μετριοπαθές Ισλάμ, είναι από τη θεωρία του ένα ολοκληρωτικό, επεκτατικό πολιτικό σύστημα, γεμάτο μίσος και βία. Οι «αμαρτωλοί» είναι οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι που δεν εφαρμόζουν στο 100% τα δόγματα αυτού του φασιστοειδούς πολιτικού συστήματος. Οι εξτρεμιστές είναι η πούρα εφαρμογή του και, όταν παίρνουν κεφάλι, παρασύρουν πολλούς από τους υπολοίπους. Θυμηθείτε τους πανηγυρισμούς σε πολλές μουσουλμανικές χώρες την 11/9/2001. Αυτό νιώθουν.

Όλοι μιλούν για την επέκταση της θρησκείας του μίσους, όμως δεν μιλούν για την αντίδραση που θα προκαλέσει. Και θα γίνει με νόμους και διατάγματα ίδια με αυτά κατά της Μαφίας και των τρομοκρατών.

Η Ευρώπη για να ξαναγίνει ασφαλής θα αναγκαστεί να ξαναγίνει χριστιανικό κάστρο, παρά τη συμπόρευση της Αριστεράς με τους εξισλαμιστές. Το κενό του μηδενισμού, η φενάκη του ουδετερόθρησκου κράτους, όπως κατεξοχήν έγινε η Γαλλία και το πληρώνει, δημιούργησε το κενό από το οποίο παρεισφρέουν οι μακελάρηδες. 

Θα πέσουν ταμπού δεκαετιών, θα αλλάξουν Συντάγματα, θα δούμε νόμους που θα αποκλείουν από visa και υπηκοότητα τους πιστούς της θρησκείας του μίσους και της βίας και θα υποδεικνύουν τον προσηλυτισμό και τη βάπτιση ως προϋποθέσεις για τη χορήγησή τους. 

Ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, οι λαοί και τα κράτη...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΟΛΑΓΝΑ Μ@Λ@ΚΙ@: Θα ξυπνήσουμε ή θα τα πούμε με τους αποκεφαλιστές στα πέναλτι? (αν έχουμε το κεφάλι μας στη θέση του...)

 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Διαβάζω πάλι με το ίδιο ενδιαφέρον «Το αίμα δεν σταματάει ποτέ» του Τζέιμς Ελρόι. Ενας ήρωας του μυθιστορήματος, ο Μαρς Μπόουεν, λέει κάποια στιγμή:

«Ανάμεσα στα πολλά πράγματα που έμαθα στη διάρκεια της μυστικής αποστολής μου είναι πως η έμφυτη εγκληματικότητα παραμένει έμφυτη εγκληματικότητα ανεξάρτητα από το φυλετικό, ή πολιτικό αίτημα που θέλει να τη δικαιολογήσει, ανεξάρτητα από την ορθότητα ή όχι της ιδεολογίας που εκφράζει».

Σωστός. Γι' αυτό και αν κάποιος που δολοφόνησε μια γυναίκα δηλώσει «Τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα» δεν θα γλιτώσει και τη μετακόμιση στη φυλακή. Δεν θα αθωωθεί στο όνομα της αγάπης για το οποίο έχουν γίνει άπειρες και αποτρόπαιες δολοφονίες.  

Αλλες εγκληματικές φύσεις (ή, δομές χαρακτήρων) έχουν κάνει εξωφρενικά φονικά επικαλούμενες την ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ανεξαρτησία, τη θρησκεία και έτερα ηχηρά, που έχουν βέβαια πολλές ερμηνείες κι εκδοχές και μεταλλάσσονται ως έννοιες και νοήματα μέσα στον χρόνο και στον τόπο. Αλλά για να σκοτώσει κάποιος εν ψυχρώ επειδή πιστεύει σε μια παιδαριώδη ερμηνεία των πραγμάτων, πρέπει να είναι φονικό ταλέντο από πριν. Δεν το κάνει ο καθείς. Συνήθως να ρέπει προς το αίμα και επικαλείται μιαν ιδέα, ή μια θρησκεία ως δικαιολογία, ως γύφτικο πρόλογο, για να φτάσει στο έγκλημα.

Δεν μπορεί κάποιος με συγκροτημένο χαρακτήρα και ειρωνικό βλέμμα να πέσει θύμα προπαγάνδας, να του αλωνίσουν τον εγκέφαλο οι τενεκετζήδες της ιδεολογίας, να τον μετατρέψουν σε μη σκεπτόμενο ενεργούμενο, σε πάπετ της ιδεοληψίας, και μετά να ξαμοληθεί ψάχνοντας θύμα για να επαληθεύσει τον ιδεοκαταναγκασμό του. Δεν γίνονται αυτά από ισορροπημένο άτομο σε συνηθισμένες συνθήκες. Αλλά βέβαια και οι συνθήκες είναι θέμα ερμηνείας. Αμα ψάχνεις δικαιολογία, τότε ακόμα και σε φάσεις προφανούς ευμάρειας βλέπεις παντού γύρω σου δυστυχία, φτώχεια και καταπίεση κι έρχεσαι εσύ ο ιππότης της Σωτηρίας να απαλλάξεις την οικουμένη από όλα τα δεινά. Αυτό είναι το πιο κυρίαρχο κλισέ. Προαιώνιο, αιματηρό και βαρετό.

Ετσι, όμως, φιλοτεχνούν ορισμένοι μιαν αυτοθαυμαζόμενη αυτο-εικόνα διασώστη που αν επενδυθεί και σε κάποια απόλυτη ιδέα, τότε το έγκλημα δεν είναι μακριά. Εξάλλου, τι σημαίνει απόλυτη ιδέα;  

Σημαίνει πως πρέπει να απαλειφθούν όλοι όσοι δεν την πιστεύουν, οι άπιστοι, όσοι είναι αντίπαλοι, ή απλώς παρρησσιάζονται και αντιφέρονται. 

 Η απόλυτη ιδέα εξυπακούει μαθηματικά τον φόνο. Τον αφανισμό του εχθρού. Και την πράξη της εξάλειψης δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας σε κανονικές συνθήκες, χρειάζεται ειδικά άτομα, που είτε το περιέχουν στη φύση τους, είτε εκπαιδεύονται γι' αυτό, ή και τα δυο - εκτός αν είμαστε σε περίοδο πολέμου, οπότε είναι συχνό το γνωστό φαινόμενο της «κοινοτοπίας του Κακού». Τότε κι ένας καλός και πράος νοικοκύρης μπορεί να μεταβληθεί σε έντιμο πολεμιστή, ή, ενίοτε, και σε αποφώλιο τέρας. (Εξαρτάται).

Σε ειρηνικές συνθήκες το έγκλημα το κάνει κάποιος που ρέπει προς αυτό - και το κοινωνικό, το συζυγικό, το ερωτικό, όχι μόνο το πολιτικό, ή το θρησκευτικής πνοής φονικό. Στις δυο τελευταίες εκδοχές, στο πολιτικό ή θρησκευτικό έγκλημα, παίζει μεγάλο ρόλο η μπουγάδα εγκεφάλου που προηγείται. Το γάνωμα του μυαλού. 

 Ιμάμηδες, κατηχητικατζήδες, ινστρούχτορες, θρησκέμποροι και συχνά ολόκληρα συστήματα βάζουν σε κλωβό παχύνσεως τοξικά μυαλά που καταλήγουν να κάνουν τελικά τη δουλειά σχεδόν αυτοπροαίρετα.  

Ο δεκαεννιάχρονος τζιχαντιστής που προ ημερών αποκεφάλισε έναν δάσκαλο στο Παρίσι διότι έδειξε στους μαθητές του τα σκίτσα του «Charlie Hebdo» και τους μίλησε για την ελευθερία του Λόγου, προφανώς ανήκει στις περιπτώσεις των εγκληματικών φύσεων που επιπλέον τους έχουνε κάνει το μυαλό κομπόστα με τα γνωστά τσιτάτα περί απίστων. Δεκαεννιά χρονών. Αγονος νους, βαρεμένος - το ότι ζούσε στο Παρίσι λίγο μετράει, διότι πολλοί ζούνε εκεί και λίγοι καταλαβαίνουν. Εξάλλου στο Παρίσι «η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν». Εχουν ήδη σκοτωθεί στη Γαλλία 259 πολίτες από τζιχαντιστές.

Και τα εγκλήματα αυτά φαντάζουν ακόμα πιο φρικτά όταν συμβαίνουν στην πόλη και στη χώρα του Φωτός, όπου στο παρελθόν οι Γάλλοι υπερασπίστηκαν με το ίδιο πάθος τον Ντουρούτι, επικεφαλής, αργότερα των Αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο, που είχε κάνει προηγουμένως εγκλήματα, αρνούμενοι δύο φορές να τον παραδώσουν προς έκδοση στις Ισπανικές αρχές, και αργότερα μέχρι και τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, φιλοναζιστή συγγραφέα, ο οποίος εκτελέστηκε επί Ντε Γκωλ. Προηγουμένως οι γάλλοι συγγραφείς, όμως, αριστεροί και δεξιοί, απαίτησαν να μην τουφεκιστεί, υπογράφοντας ένα κείμενο με τίτλο «Το δικαίωμα του συγγραφέα στο λάθος». Αυτή η απροκατάληπτη στάση γενναιοφροσύνης φαντάζει ακόμα πιο μεγαλειώδης, μπροστά στα φονικά γνώμης που γίνονται στις μέρες μας, όπως αυτό που συνέβη με το «Charlie Hebdo» και με τον καθηγητή που αποκεφάλισε ο μουσουλμάνος ελπίζοντας να κερδίσει τα ουρί και τα πιλάφια της Εδέμ. (Γιατί δεν πήγε να ζήσει στην ωραία του Τσετσενία;).

Αλλά και κάπως έτσι, σιγά-σιγά, φόνο τον φόνο, αίμα το αίμα, εξωθείται η Ευρώπη να ξεπεράσει με τρόπο οδυνηρό τη συγκατάβαση και την ανοχή της, να απαρνηθεί τον εαυτό της για να μπορέσει ίσως μελλοντικά να τον ξαναβρεί.  

Εκτός αν οι Ευρωπαίοι...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙ@ : Οι «γιοι του Αλλάχ» και η αποχαυνωμένη Δύση

Του Γιάννη Σιδέρη

Οι ανοιχτές κοινωνίες της Δύσης έχουν υποστεί επίθεση πολύ πριν τις ειδεχθείς αιματηρές εκατόμβες του Μπατακλάν, του Charlie Hedbo, της Νίκαιας, του Λονδίνου, της Μαδρίτης, του Μάλμε κ.α. 

Η επίθεση άρχισε αναίμακτα με αλλαγές στον τρόπο ζωής τους. Όταν οι ανεκτικές κοινωνίες της Δύσης δέχονταν να κάνουν εκπτώσεις στα χωριστά ωράρια στις πισίνες για τις μουσουλμάνες, στην άσκηση της Σαρίας στα μουσουλμανικά γκέτο, στα πιστοποιητικά παρθενίας, στις καντίνες όπου προφερόταν φαγητό κατάλληλο μόνο για μουσουλμάνους, στη μπούρκα στο δημόσιο χώρο, στην κάλυψη γυμνών αγαλμάτων στα μουσεία κατά την επίσκεψη μουσουλμάνων ηγετών, κ.α.

Μην τα ρίχνουμε όλα στην Αριστερά. Όντως η Αριστερά νόμισε ότι στους εξαθλιωμένους που έρχονταν στην Ευρώπη ή στους περιθωριοποιημένους μουσουλμάνους στα λαϊκά προάστια των δυτικών μεγαλουπόλεων, βρήκε το νέο υποκείμενο της επανάστασης. Ωστόσο δεν κυβερνούσε η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια που υποχωρούσαν οι Δυτικές αξίες και δινόταν χώρος στη θεσμική αλλοίωση που επέβαλε ο πολεμικός ισλαμισμός. Δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις είχαν την εξουσία.

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο από την όποια στάση της Αριστεράς. Είναι κάτι ουσιαστικότερο. Συνδυασμός της -καλώς υπάρχουσας - ανεκτικότητας του Δυτικού πολιτισμού, και μιας διαχρονικής ενοχής που έχει καταλάβει τη Δύση για την ιστορική επιθετικότητά της απέναντι στις μουσουλμανικές χώρες. Μια επιθετικότητα που υπήρξε μεν, αλλά έφερε ανισομερή αυτοενοχοποίηση η οποία δεν έχει ακριβές αντίκρισμα σε ιστορικά δεδομένα.

Το εντοπίζει ο Οριάνα Φαλάτσι στο βιβλίο της «Η οργή και η Περηφάνεια», το οποίο έγραψε μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, απευθυνόμενη στον Πάπα:

«Πείτε μου Άγιε Πατέρα: Είναι αλήθεια ότι πρόσφατα ζητήσατε συγνώμη από τους γιους του Αλλάχ να συγχωρέσουν τους Σταυροφόρους που οι προκάτοχοί σας είχαν στείλει να πολεμήσουν για να ανακαταλάβουν τον πανάγιο Τάφο;

Οι γιοι του Αλλάχ όμως ζήτησαν ποτέ συγνώμη που προηγουμένως είχαν καταλάβει τον Πανάγιο Τάφο; 

 Εκείνοι απολογήθηκαν ποτέ που για εφτά αιώνες είχαν υποτάξει την υπερκαθολική Ιβηρική Χερσόνησο, δηλαδή ολόκληρη την Πορτογαλία και τρία τέταρτα της Ισπανίας;

(…) Το ερώτημα με ενδιαφέρει τρομερά Άγιε Πατέρα γιατί εκείνοι ποτέ δεν μου ζήτησαν συγγνώμη για εγκλήματα που έκαναν οι Σαρακηνοί τον δέκατο έβδομο και τον δέκατο όγδοο αιώνα στα παράλια της Τοσκάνης και σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Εννοώ όταν απήγαγαν τους προγόνους μου, τους πέρασαν αλυσίδες στα χέρια, στα πόδια και το λαιμού, τους πήγαν στην Αλγερία, στην Τυνησία, την Ταγγέρη ή στην Κωνσταντινούπολη και τους πούλησαν στα παζάρια. Τους κράτησαν σκλάβους για το υπόλοιπο της ζωής τους, έκλεισαν τις νεαρές γυναίκες στα χαρέμια τους, τιμωρώντας τις απόπειρες να δραπετεύσουν με αποκεφαλισμό, το θυμάστε;(…)».

Και συνεχίζει: «Ξυπνήστε άνθρωποί μου. Μέσα στον φόβο σας να βαδίσετε ενάντια στο ρεύμα, μην τυχόν και σας περάσουν για ρατσιστές (παρεμπιπτόντως αυτό είναι μια λανθασμένη έκφραση, γιατί το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με μια ράτσα, μια φυλή, αλλά με μια θρησκεία), δεν καταλαβαίνετε ότι ένας νέος πόλεμος έχει αρχίσει;(…) θέλουν να μας καθορίσουν πως θα ζούμε(…) επειδή θα φοράτε μίνι φούστα ή σορτς, επειδή κάνετε ηλιοθεραπεία σχεδόν γυμνοί ή εντελώς γυμνοί, επειδή κάνετε έρωτα όπως θέλετε και με όποιον θέλετε, ή ακόμη επειδή δεν πιστεύετε στον Θεό;»

Φυσικά ο Πάπας δεν απάντησε, αλλά χθες προσευχήθηκε για τα θύματα του «πρόσφυγα» - μακελάρη στη Νίκαια, και ζήτησε από τους Γάλλους «να ανταποκριθούν στο κακό με καλό»! (Σφάξε με τζιχαντιστή μου ν' αγιάσω).

Ο κίνδυνος πλέον είναι...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙ@ : Το πουλάκι πέταξε: H αυτονόμηση των καθαρμάτων του Ισλάμ είναι ήδη καλά εδραιωμένη και διαδίδει τις θανατηφόρες μεταστάσεις του παντού για να χτυπήσει τα σύμβολα της κοσμικής μας κοινωνίας

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

ΑΡΘΡΟ-ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ για τα λαθρομαχμουτολάγνα σούργελα που ζουν στην κοσμάρα τους...

Του Bertrand Renault / AGORAVOX

Για να παραφράσω τον Aλμπέρ Καμύ «κάνουμε περισσότερο δυστυχισμένο τον κόσμο όταν δεν κατονομάζουμε επακριβώς τα πράγματα» και ιδιαίτερα τη Γαλλία.

Αυτό είναι ακριβώς το περιεχόμενο της ομιλίας του Εμμανουέλ Μακρόν στις 2 Οκτωβρίου ενάντια στην «ισλαμιστική αυτονόμηση». Πολλοί πολιτικοί και από κοντά ΜΜΕ επαίνεσαν το προεδρικό θάρρος να ονομάσει επιτέλους τα πράγματα και να υποσχεθεί ένα νομοσχέδιο μέχρι το τέλος του έτους. 

Κατά κάποιο τρόπο, η απάντηση του Ισλάμ στον Εμμανουέλ Μακρόν ήρθε στις 16 Οκτωβρίου, με τη φρικτή θρησκευτική δολοφονία του καθηγητή Σαμυέλ Πατύ.

Το Ισλάμ είναι Ισλάμ, όποιο όνομα και αν του δώσουμε: ριζοσπαστικό, φονταμενταλιστικό, σαλαφιστικό ή πολιτικό. Και, το Ισλάμ είναι θρησκεία και ταυτόχρονα πολιτικό, νομικό και κοινωνικό σύστημα. Δεν μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός μεταξύ του υπερβατικού θρησκευτικού Αλλάχ και του ανθρώπου, του πιστού. Έτσι κυβερνά το Ισλάμ την καθημερινή ζωή των Μουσουλμάνων. 

 Το γαλλικό κοσμικό κράτος, με άλλα λόγια, ο διαχωρισμός μεταξύ θρησκείας και κράτους, απλά δεν είναι συμβατό με το Ισλάμ. Το να προσπαθείς να εισάγεις το Ισλάμ στη γαλλική δημοκρατία είναι σαν να προσπαθείς να τοποθετήσεις έναν κύκλο σε έναν κύβο. Ακόμη και με τη βία είναι αδύνατο. Είναι ουτοπικό. Και γι’ αυτό, ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν είπε τίποτα στις 2 Οκτωβρίου και μετά.

Και, αν είχε πει, θα ενεργοποιούσε την αυτονόμηση που υπάρχει ήδη σε ορισμένες γειτονιές και πόλεις της χώρας μας. Ας θυμηθούμε ότι η λέξη “Ισλάμ” σημαίνει “υποταγή” στον Αλλάχ και κατ’ επέκταση, στα πολιτικά, νομικά και κοινωνικά συστήματα που προκύπτουν από αυτό, όπως η εφαρμογή της Σαρία.

Όταν μια δημοσκόπηση της 2ας Σεπτεμβρίου 2020 για το Σαρλί Εμπντό και το Ίδρυμα Ζαν Ζωρές δείχνει ότι το 74% των Μουσουλμάνων κάτω των 25 ετών θέτουν το Ισλάμ πάνω από τις αρχές της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο εμφύλιος πόλεμος δεν είναι ήδη προ των πυλών;  

Αυτή η νεολαία δεν εμπιστεύεται περισσότερο τις δημόσιες δηλώσεις του Πανεπιστημίου Al Azhar στο Κάιρο, ενός σουνιτικού ιδρύματος σεβαστού στο Ισλάμ, το οποίο μόλις καταδίκασε τους λόγους του Eμμανουέλ Μακρόν και το οποίο αγωνίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο να μη δυσφημούνται οι θρησκείες; Με άλλα λόγια, ενάντια στις γελοιογραφίες.

Το Ισλάμ βρίσκεται ήδη στη Γαλλία και μετρά 5 έως 7 εκ. ανθρώπους, σύμφωνα με πηγές.

 Το όνειρο της διαμόρφωσης ενός «Γαλλικού Ισλάμ» είναι μια αίρεση, της οποίας μοναδικός σκοπός είναι να καθησυχάσει τους Γάλλους, οι οποίοι στην πλειονότητά τους και πολύ λογικά αγνοούν τι είναι το Ισλάμ.

Επιπλέον, θα ήθελα να επαναλάβω ότι το πολιτικό, νομικό και κοινωνικό σύστημα του Ισλάμ απαγορεύει κάθε χειραφέτηση και ελεύθερη βούληση του πιστού. Ο πιστός δεν έχει άλλη εναλλακτική λύση από το να υποταχθεί στον τέλειο και αλάθητο νόμο του Αλλάχ. Αν όχι, γίνεται άπιστος, ένας άθεος που πρέπει να υποταχθεί ή να καταστραφεί.

Η ιστορία μας δείχνει ότι μόνο η δύναμη θα μπορούσε να σταματήσει την ολοκληρωτική επέκταση του Ισλάμ. Εν ολίγοις, οι Ισπανοί πολεμούσαν σχεδόν τρεις αιώνες για να απωθήσουν τους Ιβηρες μουσουλμάνους. Οι βαρβαρέζοι κουρσάροι κυριαρχούσαν στο σημερινό Μαχρέμπ και τα νερά της Μεσογείου από τον 16ο αιώνα μέχρι την κατάκτηση του Αλγερίου το 1830 από τους Γάλλους.

Ο Eμμανουέλ Mακρόν, όπως οι περισσότεροι κυβερνήτες μας, επομένως, βρίσκονται σε λάθος δρόμο. Το κατακτητικό Ισλάμ διαδίδει τις θανατηφόρες μεταστάσεις του παντού για να χτυπήσει τα σύμβολα της κοσμικής μας κοινωνίας. Την εκκλησία με τον ιερέα Αμέλ. Τον Τύπο με το Τσάρλι Εμπντό. Το στρατό με τον αστυνομικό Μπελτράμ. Σήμερα και πάλι την εκπαίδευση με τον Σαμυέλ Πατύ.

Ένας νόμος για την αυτονόμηση δεν θα εμποδίσει ποτέ έναν πιστό να δολοφονήσει έναν άπιστο, έναν βλάσφημο

 Tόσο ...