Ο Χρυσοχοΐδης είπε ότι η αξίωση για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια ανατολικά είναι εθνικιστική.
Στον ΣΥΡΙΖΑ παρεξηγήθηκαν. Ορθώς. Η αξίωση δεν είναι εθνικιστική. Είναι λαϊκίστικη. Και ασφαλώς διατυπώνεται εκ του ασφαλούς. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντά και στο απλό ερώτημα που θέλει να μάθει για ποιο λόγο δεν προχώρησε η κυβέρνηση του σε αυτήν την κίνηση.
Και για να μην παρεξηγηθώ: το πιθανότερο είναι ότι και η ΝΔ τα ίδια θα έλεγε αν βρισκόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Θα θυμάστε ότι όταν προαναγγέλθηκε, επί Κοτζιά, η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο, η αξιωματική αντιπολίτευση μουρμούριζε ότι πρόκειται για κίνηση που επιβεβαιώνει τις τουρκικές αξιώσεις για την ιδιαιτερότητα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.
Δεν χρειάζεται βέβαια και ιδιαίτερη κουβέντα για να αντιληφθείς ότι αν η κυβέρνηση ακολουθούσε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα (στην καλύτερη περίπτωση…) θα εγκαλείτο ως το μέρος που δυναμιτίζει μεσολαβητικές προσπάθειες, δίνοντας μεγαλύτερη λαβή στην τουρκική προπαγάνδα και επιχειρηματολογία. Σύμμαχος της θα ήταν μόνο η Ρωσία. Μέχρι εκεί. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως επίσης γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει δεκτή η πρότασή τους. Και αυτός είναι λόγος για τον οποίο τη διατυπώνουν.
Όμως, εντάξει, η εξωτερική πολιτική ανέκαθεν ήταν προνομιακό πεδίο για λαϊκισμό εν ονόματι των εθνικών μας δικαίων. Η εκάστοτε κυβέρνηση εγκαλείται από την αντιπολίτευση για υποχωρητικότητα, ατολμία ή, στην καλύτερη περίπτωση, για έλλειψη σχεδίου. Ενίοτε, όπως συνέβη στο Μακεδονικό, εγκαλείται και για μειοδοσία. Αυτό συμβαίνει, φυσικά, για την τροφοδοσία, με κουτόχορτο, του κομματικού ακροατηρίου. Έχει όμως και άλλες συνέπειες.
Το πολιτικό σύστημα, ως σύνολο, πέφτει σε παγίδες που βάζει το ίδιο στον εαυτό του. Εγκλωβίζεται σε στερεότυπα που βρίσκονται πιο κοντά στο σύνθημα και στο συναίσθημα παρά στην πραγματικότητα. Και επειδή η κοινή γνώμη δεν καταλαβαίνει και πολλά από τεχνικά θέματα, μεσημβρινούς και υφαλοκρηπίδες, το πιθανότερο είναι να πάει από εκεί που τραβάει και το κοπάδι της.
Αν είσαι ΣΥΡΙΖΑ, βλέπεις τους Τούρκους να υψώνουν σημαία μέχρι και στην Κρήτη.
Αν είσαι με τον Μητσοτάκη, δηλώνεις ότι κοιμάσαι ήσυχος, γνωρίζοντας ότι το τιμόνι είναι στα στιβαρά χέρια του. Παρεμπιπτόντως, ακούστηκε ελαφρώς αστεία η μομφή του Τσίπρα προς τον Μητσοτάκη για αδράνεια. Αν μη τι άλλο, η κυβέρνηση δεν δύναται να ελεγχθεί για αδράνεια στην εξωτερική πολιτική. Η αποτελεσματικότητα είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα.
Δεν σας κάνει όμως εντύπωση που κανένα κόμμα δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει με απλό τρόπο στον λαό τι ακριβώς συμβαίνει;
Να δείξει χάρτες, μεσημβρινούς, νησιά και τις ακτές. Και να περιγράψει τις θέσεις του δείχνοντας τα πράγματα ως έχουν.
Να πάρει, βρε αδερφέ, ο Τσίπρας μία βέργα και να μας δείχνει στην οθόνη τις ακριβώς εννοεί ότι προτείνει επέκταση στα δώδεκα μίλια, καταθέτοντας και το δικό του σχέδιο αντίδρασης στην περίπτωση που οι Τούρκοι κλωτσήσουν.
Δεν θα το κάνει. Θα μείνει στο σύνθημα. Το παρασύνθημα...
είναι πιο δύσκολη υπόθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου