ΕΘΝΙΚΟΙ ΑΛΑΖΟΝΕΣ - ΝουΔοΨΩΝΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Πόσο Κουμουτσάκος είναι τελικά ο Χαρδαλιάς;

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
 

Πόσο Κουμουτσάκος είναι τελικά ο Χαρδαλιάς; 

 

 Του άξιζε το σφυροκόπημα για το αυθόρμητο σέβας που τον έριξε σε επίκυψη αντιεπιδημιολογικού ρασοφιλήματος; Ή μήπως έπεσε θύμα της ημερήσιας υπερχείλισης χολής στα κοινωνικά δίκτυα;
 
Από μια άποψη, το ολίσθημα του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας ήταν βαρύτερο. Αν η εκκλησιαστική φωτογράφιση μπορεί να καταλογιστεί στον Κουμουτσάκο ως απόπειρα ατομικής ψηφοθηρίας, στην περίπτωση του Χαρδαλιά το προσκύνημα είχε χαρακτήρα θεσμικού παραπτώματος. Ο υφυπουργός απέτυχε, έστω και στιγμιαία, στην αποστολή του, καθώς αψήφησε τα μέτρα που ο ίδιος εισηγείται και εντέλλεται να επιτηρεί.
 
Σε πολλούς φαίνεται πολύ αυστηρή αυτή η κριτική. 

 

 

Ο ίδιος ο θιγόμενος αντέδρασε με έναν κατάλογο των επιδόσεών του που, εννοείται, υποσκελίζουν το συμβολικό ατύχημα. Είμαι πολύ καλός, λέει ο υφυπουργός, για να έχω κάνει λάθος. Και έτσι καταλήγει στη συνηθισμένη αυτοθυματοποίηση, κατηγορώντας τα media που τον στοχοποιούν.
 

Με τον Χαρδαλιά συμβαίνει, βέβαια, το αντίθετο: η ανάδειξή του ήταν ραγδαία. Για πολλούς μήνες έδρεπε μόνο επαίνους. Η υπερέκθεση σε τόσο λιβάνι ίσως ευθύνεται και για την τωρινή, αγέρωχη δυσανεξία στην κριτική. Κανένας όμως από τους αόρατους εχθρούς του Ράμπο του κορωνοπολέμου δεν έπληξε το κύρος του τόσο καίρια όσο ο ίδιος – όχι μόνο με το εν Καρδίτση κουμουτσάκισμα, αλλά εξίσου με τη ναρκισσιστική κώφωση με την οποία δοκίμασε να το αθωώσει.
 
Ολα αυτά θα αφορούσαν μόνο τον υφυπουργό και την προσωπική του ευπάθεια στον προβολέα που έπεσε ξαφνικά πάνω του. Στην εικόνα, όμως, του υγειονόμου που παρανομεί συνοψίζεται το έλλειμμα ηγεσίας στη δεύτερη φάση της αντιμετώπισης του ιού.
 

Είναι ακριβώς το ανάποδο από αυτό που είχαμε στην πρώτη φάση. Αντί της στέρεης καθοδήγησης, που ενέπνευσε ασφάλεια και εμπιστοσύνη, με τα γνωστά αποτελέσματα, τώρα έχουμε ένα σύστημα που διασπείρει τη δική του εσωτερική αβεβαιότητα.
 
Θα ήταν, λέει, ασφαλέστερα τα μικρά σχολικά τμήματα, αλλά δεν μπορούμε να τα σπάσουμε. 

 

Θα ήταν αναγκαία περισσότερα λεωφορεία, αλλά δεν τα έχουμε. 

 

Θα ήταν σκόπιμα τα τοπικά lockdown στην Αττική, αλλά δεν μπορούμε να τα περιφρουρήσουμε. 

 

Είναι επικίνδυνοι οι ασπασμοί σε ιερατικές χείρες και η κοινή χρήση της λαβίδας, αλλά δεν συμφέρει να το λέμε.
 
Η αντιμετώπιση της πανδημίας είναι εγχείρημα χωρίς προηγούμενο. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο. Τα διλήμματα είναι αμείλικτα. Την άνοιξη, όμως, η αποφασιστικότητα της ηγεσίας μεταβολίστηκε σε κοινωνική συστράτευση.

Τώρα η κυβέρνηση...

 

 δεν πείθει επειδή δεν έχει πείσει ούτε τον εαυτό της.

 

Αναδίδει αμφιβολία. Και ταλαντεύεται ακούγοντας πότε τον θεατρώνη και πότε τον αρχιεπίσκοπο.