«Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», που θα έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος.
Με τα περίπτερα και τις κάβες μας να βάζουν λουκέτο μετά τις 12 τα μεσάνυχτα.
Με τα εστιατόρια και τα μπαρ μας να κατεβάζουν ρολά την ίδια ώρα.
Με τους εκατοντάδες νέους, κι όχι μόνο, να συνωστίζονται στις πλατείες και να πίνουν χωρίς μέτρα προστασίας.
Με την κυβέρνηση να βρίσκεται σε αμηχανία και να αδυνατεί να διαχειριστεί την πανδημία καθώς κινείται μεταξύ lockdown και καταστροφής της οικονομίας από τη μια και χιλιάδων κρουσμάτων από την άλλη.
Η κατά Μάο «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση» είναι τόσο επώδυνη, αλλά και τόσο κωμικοτραγική σε μια χώρα που δεν «μαζεύεται» από πουθενά.
Από τη μια έχεις απείθαρχους πολίτες που ζουν σα να μην υπάρχει αύριο. Που αντιδρούν λες και είναι κάτοικοι της… Λαπωνίας και δεν έχουν βγει ποτέ να πιούν ένα ποτό.
Που τους λες «φόρα μάσκα μερικές εβδομάδες για να γλιτώσουμε τα χειρότερα» και πιστεύουν ότι τους βάζεις φίμωτρο, χαλινάρι και σαμάρι. Κι ως γνωστόν… του Ελληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει και κουραφέξαλα.
Εχεις τους καταστηματάρχες στην εστίαση που κατά μεγάλη πλειοψηφία δεν φορούν μάσκες και δεν τηρούν κανέναν κανόνα.
Εχεις έναν λαό που άγεται και φέρεται από τις ψεκασμένες θεωρίες του… αντικοροναίϊκου κινήματος.
Κι από την άλλη έχεις ένα κράτος που ενώ είχε χρόνο να πράξει τα στοιχειώδη αναλώθηκε στα επικοινωνιακά παιχνίδια και πόνταρε μόνο στο άστρο, την ευγένεια και την επιστημοσύνη του Τσιόδρα και στη σκληρή δουλειά του Χαρδαλιά.
Είχε το χρόνο να βρει λεωφορεία και κόσμο για να μη συνωστίζεται κόσμος στα ΜΜΜ.
Είχε χρόνο να λύσει –έστω και προσωρινά- το πρόβλημα με τις υπεράριθμες αίθουσες στα σχολεία.
Είχε το χρόνο να βρει άλλες λύσεις προκειμένου να πείσει τους πολίτες, και ιδίως τους νέους, ότι ο ιός είναι εδώ και σκοτώνει.
Είχε το χρόνο να πάρει μέτρα για τις δομές που φιλοξενούνται ηλικιωμένοι αλλά και για τους χώρους που συγκεντρώνονται πρόσφυγες και μετανάστες.
Πολλά δεν έγιναν, αλλά έγιναν και πολλά σωστά. Κανείς δεν αμφιβάλλει επί τούτου.
Όμως, το πρόβλημα είναι ότι η χώρα εμφανίζεται ανέτοιμη ενόψει ενός δύσκολου χειμώνα.
Εμφανίζεται και διχασμένη ως προς το τι να κάνει.
Να κλείσουν τα πάντα όπως τον Μάρτιο και να έχουμε στρατιές νεόπτωχων;
Να παίρνει ημίμετρα και να περιμένει από τους πολίτες να τα εφαρμόσουν; Τώρα σκέφτεται να κλείσει μέσα τους 65άρηδες γιατί… δεν πειθαρχούν οι 20άρηδες. Τι να πεις…
Να ελπίζει, όπως όλος ο κόσμος, στην εύρεση του εμβολίου;
Όλα αυτά είναι προβλήματα που αντιμετωπίζουν κι άλλες χώρες. Όμως, έπειτα από τις εικόνες συνωστισμού και… χαβαλέ που είδαμε ξανά στις πλατείες θα πρέπει να εστιάσουμε στον απείθαρχο λαό μας.
Που από τη μια ξορκίζει –και καλά κάνει- την επιβολή νόμου και τάξης με τα ρόπαλα των ΜΑΤ.
Κι από την άλλη δεν μπορεί να πειθαρχήσει έστω και στα βασικά. Μάσκα, αποστάσεις, απολύμανση, προσοχή στους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες.
Επιτέλους, ας ρίξουμε όλοι μια ματιά...
στους ανθρώπους που βγήκαν από τις Εντατικές και τι έχουν να διηγηθούν.
Ας εστιάσουμε την προσοχή μας στους συγγενείς που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.
Ας κοιτάξουμε στα φοβισμένα μάτια τους ηλικιωμένους και τους έχοντες κάποιο άλλο νόσημα και παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή.
Δεν αξίζει να τους χάσουμε, ούτε να χάσουμε τη ζωή μας για μια μπύρα στην πλατεία.
Ούτε για λίγα ευρώ παραπάνω που θα κερδίσουν κάποιοι.
Αλλά ούτε και γιατί γίνονται λάθη στη διαχείριση της πανδημίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου