Γιατί στη διαδικασία δόθηκε η ονομασία «διερευνητικές συνομιλίες»;
Κατά μία άποψη επειδή οι δύο πλευρές είχαν πολλά χρόνια να συνομιλήσουν για την ουσία των ελληνοτουρκικών διαφορών κρίθηκε απαραίτητο να υπάρξει μία περίοδος ανταλλαγής απόψεων για τον εντοπισμό των εκκρεμών θεμάτων και την ανεύρεση κοινών σημείων.Σε επόμενη φάση οι δύο πλευρές θα προχωρούσαν σε αυτό που τότε είχε αποκληθεί «απευθείας διαπραγμάτευση».
Κατά μία άλλη άποψη προτιμήθηκε ο όρος «διερευνητικές συνομιλίες» αντί των «διαπραγματεύσεων» διότι ο τελευταίος όρος θεωρείται νομικώς σημαντικός.
Υποτίθεται ότι πρώτα διερευνάς τις προθέσεις του άλλου και εάν βρεις σημεία συγκλήσεως προχωράς σε επόμενο στάδιο σε διαπραγμάτευση.
Τέλος κατά μία τρίτη άποψη το κύριο θέμα ήταν η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Αυτή θα αποτελούσε αντικείμενο των κύριων διαπραγματεύσεων που θα ακολουθούσαν σε επόμενη φάση.
Στην πρώτη φάση (των διερευνητικών) θα λύνονταν ορισμένα διαδικαστικά θέματα.
Αυτές οι λεπτές ερμηνείες των όρων θάλλουν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η διαπραγμάτευση είναι ο πλέον αρχαίος τρόπος επίλυσης διαφορών. Είναι η πρώτη από τις μεθόδους διευθετήσεως διεθνών διαφορών που αναφέρονται στο άρθρο 33 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ. Σύμφωνα με το άρθρο 2 παράγραφος 3 του ίδιου χάρτη βασικό προαπαιτούμενο για την διαπραγμάτευση είναι η αποδοχή της ειρηνικής επιλύσεως των κρίσεων. Η διαπραγμάτευση αποτελεί διπλωματικό μέσον επειδή τα εμπλεκόμενα κράτη διατηρούν υπό τον έλεγχό τους τη διαδικασία και δεν συμμετέχουν σε αυτήν τρίτα μέρη. Επομένως τα εμπλεκόμενα κράτη έχουν τη δυνατότητα να αποδεχθούν ή να απορρίψουν τις προτεινόμενες εκατέρωθεν λύσεις ή να διαμορφώσουν από κοινού νέες προτάσεις.
Η διαπραγμάτευση δεν βασίζεται απαραιτήτως στο Διεθνές δίκαιο. Τα εμπλεκόμενα μέρη μπορούν να καταλήξουν και σε πολιτική συμφωνία.
Υπό αυτήν την ευρέως αποδεκτή στο διεθνές δίκαιο και στην διπλωματική πρακτική έννοια δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι στην πράξη αυτό που ονομάστηκε ευσχήμως «διερευνητικές συνομιλίες» αποτελεί μία διαδικασία διαπραγματεύσεως. Κατ ουδένα τρόπον δεν μπορούν να θεωρηθούν οι «διερευνητικές συνομιλίες» ως προπαρασκευαστική φάση των διαπραγματεύσεων.
Η προπαρασκευαστική φάση (σύμφωνα πάντα με την διπλωματική πρακτική ) περιλαμβάνει την αρχική συμφωνία να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις, τη θεματική που θα περιλαμβάνουν οι συνομιλίες, οργανωτικά ζητήματα όπως το επίπεδο αξιωματούχων που θα συζητούν και την περιοδικότητα των συναντήσεων, το πλαίσιο αρχών που θα ακολουθήσουν και τυχόν ειδικότερους περιορισμούς και προϋποθέσεις π.χ. αποφυγή προκλητικών ενεργειών. Αυτό το προπαρασκευαστικό στάδιο τελείωσε με την έναρξη των διαπραγματεύσεων το 2002 ή έστω μετά τις πρώτες συναντήσεις των δύο πλευρών.
Πέραν αυτού από τα όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι σήμερα είναι σαφές ότι οι συνομιλίες πόρρω απέχουν από το να θεωρηθούν απλές διερευνήσεις των σκέψεων της άλλης πλευράς.
Το γεγονός ότι δεν έχουν καταλήξει σε συμφωνία οφείλεται σε έλλειψη πολιτικής βούλησης έως και όχι στη διαδικασία.
Επιπλέον η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων που συζητείται αποτελεί το πλέον κομβικό σημείο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Τέλος δεν είναι βέβαιον εάν μπορείς να ισχυριστείς ότι επί τόσα χρόνια διερευνάς απλώς τις προθέσεις του άλλου.
Η υιοθέτηση του όρου διερευνητικές συνομιλίες ουσιαστικά καλύπτει...
την πολιτική αδυναμία της ελληνικής πλευράς να παραδεχθεί ότι διαπραγματεύεται με τους Τούρκους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου