ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Το ραντεβού των βλεμμάτων

Tης  Ρέας Βιτάλη

 Μ’ αρέσει, πολύ μ’ αρέσει που τα τελευταία βράδια ανταλλάσσουμε φεγγάρια. Σαν ένας κοινός μας τόπος. Σαν ραντεβού των βλεμμάτων μας.  

Μας κατασκοπεύω. Πόσες φωτογραφίες! Αραιώνοντας και τούτο το περίεργο καλοκαίρι μέχρι να χαθεί…  

Τι σόι περίεργο καλοκαίρι… Λες και μας περίσσευαν καλοκαίρια, διάολε! Το αναγκάλιαστο καλοκαίρι μας. Λες και μας περίσσευαν αγκαλιές. Πεθύμησα μια ζεστή, σφιχτή να χωθώ, να πνιγώ, να χαθώ, να γελάσω! Πόσο με δυσκολεύει να φρενάρω το σώμα, να ξεκολλάω δύσκολα τα χέρια, ούτε ξέρουν τι να κάνουν τα χέρια, ψαρεύουν αέρα… Εγώ, η τόσο εκδηλωτική… 

Ξαφνικά, ηλίθιοι. Να δίνουμε αγκώνα, να ψελλίζουμε κάτι χαζό, να χαζογελάμε χαζά, να δικαιολογούμαστε χαζά. Ολα κάπως χαζά. 

Ποιος να μου το έλεγε! Παίρνουν εκδίκηση οι αναγκάλιαστοι. Ολο για μάσκες, για μάσκες, για μάσκες μιλάνε οι άνθρωποι… Για την αφή, κουβέντα. Λες και δεν φοράνε μια ζωή μάσκες…  

Ετούτο το καλοκαίρι, όλα αλλιώς. 

Πλην του φεγγαριού. Σαν και πάλι, σαν και πάντα, ο κοινός μας τόπος. Σαν ραντεβού των βλεμμάτων μας. Ολόφωτο, γλυκοπρόστυχα μουλωχτό. Πότε να στάζει σε θάλασσες, πότε καρφωμένο σε μαύρο φόντο, πότε δήθεν σε χέρια, πότε μη φωτογενές, πότε «Ααααα!»…  

Κατασκοπεύω φωτογραφίες του. Γέμισε ο τόπος φωτογραφίες του. Δικές σας, δικές μου. Στη γοητεία του πέφτουν όλα τα οχυρά χαρακτήρων. Στυγνόγλυκος ανακριτικός προβολέας. Ετσι και το παραδείς… 

Ολα σου θα σου τα εκμαιεύσει. 

Ενισχύσατε το Αγιο Φεγγάρι ως (τον μόνο) ιερό ναό. Μ’ αρέσει, πολύ μ’ αρέσει που για τόσο… Για όσο! Μια στιγμή, μια βραδιά «όσο» αφήνουμε τα πεζά (λες και δεν θα τα βρούμε παρακάτω;) και κοιτάζουμε ψηλά. Σαν κοινός μας τόπος. Σαν ραντεβού των βλεμμάτων μας. Σαν pantone συναισθημάτων. 

Καλό μας κουράγιο, αναγνώστη. Και πότε το αύριο δεν ήταν μυστήριο;