ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Στρατηγικός στόχος

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Πρέπει να χορτάσαμε αυτές τις ημέρες λόγια συμπαράστασης – ευρωπαϊκής, αμερικανικής, διεθνούς. 

Όλοι αναγνωρίζουν πως η Ελλάδα έχει δίκαιο, αλλά πέραν αυτού ουδέν. Ακόμη και ο Τραμπ τηλεφώνησε στον Μητσοτάκη και στον Ερντογάν για να εκφράσει την ανησυχία του, αλλά αν του ζητήσει κανείς να βρει στο χάρτη πού ακριβώς εξελίσσεται η αστάθεια, μάλλον δεν θα τα καταφέρει.

    Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι ο κύριος υπεύθυνος της διεθνούς υπονόμευσης του κύρους της χώρας του και της ανάδειξης του Ερντογάν σε ταραξία της περιοχής.

Λένε πως ανησυχούν και θέλουν, για να τους φύγει η ανησυχία, να βάλουν Ελλάδα και Τουρκία να καθίσουν να συνδιαλλαγούν. Για ποιο πράγμα;

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, είναι μια εύσχημη τακτική για διάλογο. Αλλά διάλογος με την Τουρκία γίνεται εδώ και χρόνια. Τι θα συζητήσει ο Μητσοτάκης;  

Η δήλωσή του πως η μόνη διαφορά είναι η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ είναι η πάγια ελληνική θέση. Θα βρει ανταπόκριση;  

Αδύνατον. Η Τουρκία θέλει να τα βάλει όλα στο τραπέζι. Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να δεχθεί.

Ο Ερντογάν επιδιώκει την ένταση γιατί, μεταξύ άλλων, το αφήγημά του έχει τελειώσει και πρέπει να αποδώσει κάπου την αποτυχία του. Τα αποτελέσματα της 17χρονης διακυβέρνησής του είναι τραγικά. Η απώλεια της εξουσίας αποτελεί υπαρξιακό πρόβλημα για τον Τούρκο δικτάτορα. Ξέρει πως θα έχει την τύχη του Μεντερές.
 
Το ΝΑΤΟ, με επικεφαλής έναν ανίκανο άνθρωπο, είναι ανύπαρκτο, αλλά και ως οργανισμός χωρίς αντικείμενο. 

Οι ΗΠΑ απούσες, και η Ευρώπη κάνει τα πρώτα νηπιακά της βήματα ως διαμεσολαβητής. Συγκεκριμένα, δεν υπάρχει ενιαία Ευρώπη. Υπάρχει η πολιτική της Γερμανίας και η πολιτική της Γαλλίας.

Το Βερολίνο, όπως το περιέγραψε ένας Γάλλος αναλυτής, είναι σαν ένα θωρηκτό που δεν μπορεί να πάρει στροφή. Η γεωπολιτική του ανάλυση και εμμονή στηρίζεται στην αρχή των τριών B: Berlin, Byzantine, Bagdad. Βερολίνο, Κωνσταντινούπολη, Βαγδάτη. Είναι ο σιδηροδρομικός άξονας που κατασκεύασαν οι Γερμανοί στα τέλη του 19ου - αρχές του 20ού αιώνα, γύρω από τον οποίο ανέπτυξαν την καθυστερημένη, χρονικά, αποικιακή τους πολιτική. Δεν μπορούν να αποχωριστούν την Τουρκία.

    Το Παρίσι νιώθει ότι απειλείται στον ζωτικό χώρο της Mare Nostrum από την Τουρκία. Διαμορφώνει συσχετισμούς και ισορροπίες.

Οι δυνάμεις αναζητούν τη νέα πολυπολικότητα και οι μικρότερες χώρες επιλέγουν στρατόπεδα.

Η αστάθεια ευνοεί αναθεωρητικά κράτη, όπως η Τουρκία που αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λοζάνης.

Υπό μία έννοια θα μπορούσε να αποδεχθεί την αμφισβήτηση της Συνθήκης και η Ελλάδα, με την προϋπόθεση να ενεργοποιηθεί η Συνθήκη των Σεβρών.

Μήπως ήρθε ο καιρός η Ελλάδα, αναμφισβήτητος κληρονόμος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, να θέσει θέμα κατάληψης από την Τουρκία του μικρασιατικού χώρου;

Αφού και τα πλέον παράξενα που εγείρει η Τουρκία, οι φίλοι της Ελλάδας ζητούν να συζητηθούν, γιατί να μην συζητηθεί και η αξίωση της Αθήνας που θα παραπέμπει στη Συνθήκη των Σεβρών;  

Αρκεί να...

 μην πέσει στο ίδιο ολίσθημα με το 1922.

Ειρηνική επιστροφή, λοιπόν, ως στρατηγικός στόχος.