Και η έγνοια για τη γλώσσα πού, κυρία Κεραμέως, κύριε Μητσοτάκη;
Πού, στον περί πολλών και αναγκαίων για την εκπαίδευση νόμο που ψηφίσατε αυτές τις μέρες στη Βουλή;
Το πρόβλημα της γλωσσικής κακουχίας, που έχει απλωθεί σαν ψώρα στη χώρα, πώς το αντιμετωπίζει αυτός ο νέος νόμος;
Κηλίδες κακής εκπαίδευσης τις βλέπεις παντού στην κοινωνία μας, στην καθημερινότητα, τον τρόπο σκέψης, τη συμπεριφορά μας ως ιδιωτών και ως πολιτών. Αλλά το πρώτο, το γενικό, το πάνδημο κακό της κατρακύλας που πήρε η εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες αναγνωρίζεται στη γλώσσα που μιλάμε. Ελληνικά της αφασίας και της εκβαρβάρωσης. Φαινόμενο το οποίο οφείλεται σε πολλές αιτίες, αλλά πρωτίστως στο σχολείο.
Κηλίδες κακής εκπαίδευσης τις βλέπεις παντού στην κοινωνία μας, στην καθημερινότητα, τον τρόπο σκέψης, τη συμπεριφορά μας ως ιδιωτών και ως πολιτών. Αλλά το πρώτο, το γενικό, το πάνδημο κακό της κατρακύλας που πήρε η εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες αναγνωρίζεται στη γλώσσα που μιλάμε. Ελληνικά της αφασίας και της εκβαρβάρωσης. Φαινόμενο το οποίο οφείλεται σε πολλές αιτίες, αλλά πρωτίστως στο σχολείο.
Διότι αν στο σχολείο γινόταν αποτελεσματική διδασκαλία της γλώσσας, δεν θα άκουγες τον τηλεπαρουσιαστή, τον δημοσιογράφο, τον καθηγητή (ακόμα και πανεπιστημίου…) τον πολιτικό, τον καλλιτέχνη και τον Αθηνών και πάσης Ελλάδος ιθαγενή να εκσφενδονίζει μιλώντας βατράχια. Ολοι αυτοί, ιδίως οι τηλεμφανιζόμενοι και οι ραδιομιλούντες διασπείρουν, κατά κανόνα, λάθος γλώσσα και έχουν τις ευθύνες τους. Ναι, αλλά εν αρχή ην το σχολείο.
Και ως προς την αλυσιτελή διδασκαλία της γλώσσας λαμβάνετε, κύριε Μητσοτάκη, μηδέν μέτρο στο νέο νόμο. Που έχει μεν πολλά καλά (και κάποια ελλιποβαρή), αλλά είναι βαριά ανάπηρος γιατί του λείπει το τιμιότερο: Πώς θα βελτιωθεί δραστικά –με δέσμη βραχυμεσοπρόθεσμων και συνεργών μέτρων– η κραυγαλέως αναποτελεσματική διδασκαλία της γλώσσας μας στα σχολεία.
«Χρειάζονται όχι τα Λατινικά, αλλά η καθαρεύουσα!» αναφωνεί στο ομότιτλο άρθρο του στην κυριακάτικη «Κ» ο καθηγητής Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος. Δεν διαφωνώ, όσο κι αν τα Λατινικά, όσα έμαθα, φάνηκαν χρήσιμα στη ζωή μου. Βέβαια είχα μάθει και την καθαρεύουσα, αν και υπέρμαχος της δημοτικής. Εκεί πάντως που συμφωνώ εκατό τοις εκατό είναι με την κατάληξη του άρθρου του: «…τη δημοτική τη μαθαίνουμε πλημμελώς, ενώ την καθαρεύουσα καθόλου. Αυτό χρειάζεται επειγόντως να αλλάξει!».
Και ως προς την αλυσιτελή διδασκαλία της γλώσσας λαμβάνετε, κύριε Μητσοτάκη, μηδέν μέτρο στο νέο νόμο. Που έχει μεν πολλά καλά (και κάποια ελλιποβαρή), αλλά είναι βαριά ανάπηρος γιατί του λείπει το τιμιότερο: Πώς θα βελτιωθεί δραστικά –με δέσμη βραχυμεσοπρόθεσμων και συνεργών μέτρων– η κραυγαλέως αναποτελεσματική διδασκαλία της γλώσσας μας στα σχολεία.
«Χρειάζονται όχι τα Λατινικά, αλλά η καθαρεύουσα!» αναφωνεί στο ομότιτλο άρθρο του στην κυριακάτικη «Κ» ο καθηγητής Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος. Δεν διαφωνώ, όσο κι αν τα Λατινικά, όσα έμαθα, φάνηκαν χρήσιμα στη ζωή μου. Βέβαια είχα μάθει και την καθαρεύουσα, αν και υπέρμαχος της δημοτικής. Εκεί πάντως που συμφωνώ εκατό τοις εκατό είναι με την κατάληξη του άρθρου του: «…τη δημοτική τη μαθαίνουμε πλημμελώς, ενώ την καθαρεύουσα καθόλου. Αυτό χρειάζεται επειγόντως να αλλάξει!».
Ιδίως αυτό το «πλημμελώς» πρέπει...
ν’ αλλάξει – για τη γνώση της καθομιλουμένης. Αν το «πλημμελώς» γίνει τουλάχιστον «επαρκώς», η γνώση των αναγκαίων από την καθαρεύουσα θα είναι οπωσδήποτε μέσα.
(Τον καιρό αυτό διαβάζω l –εμβρόντητος, όσο κι αν ήξερα…– l το συγκλονιστικό βιβλίο του καθηγητή Γ. Θ. Μαυρογορδάτου για την εμπειρία του ως φοιτητή αλλά και ως καθηγητή στο ελληνικό πανεπιστήμιο. l «Αναμνήσεις ενός μολυβένιου στρατιώτη», εκδόσεις Πατάκη. l Δωρεάν θα έπρεπε να διανέμεται τουλάχιστον στους φοιτητές). l
Δεν το ’χα πει;
(Τον καιρό αυτό διαβάζω l –εμβρόντητος, όσο κι αν ήξερα…– l το συγκλονιστικό βιβλίο του καθηγητή Γ. Θ. Μαυρογορδάτου για την εμπειρία του ως φοιτητή αλλά και ως καθηγητή στο ελληνικό πανεπιστήμιο. l «Αναμνήσεις ενός μολυβένιου στρατιώτη», εκδόσεις Πατάκη. l Δωρεάν θα έπρεπε να διανέμεται τουλάχιστον στους φοιτητές). l
Δεν το ’χα πει;
Ακριβά πληρώνει τώρα η κυβέρνηση τον αδέξιο χειρισμό «του κόσμου του πολιτισμού» στα επιδόματα για το «κλείσιμο» λόγω πανδημίας.
Προσπαθώντας τώρα το υπουργείο Πολιτισμού να μαζέψει τον λεκέ, επιχορηγεί, εκτός διαφόρων άλλων, και το ελεύθερο θέατρο – με δύο εκατομμύρια, αντί για το προγραμματισμένο ένα. Καλώς πράττει, με την ανεργία να δαγκώνει άγρια το θέατρο, αλλά ο μακρύς κατάλογος των επιχορηγουμένων είναι – καλά. Ασταναπάν. Να γελάς και να κλαις.
Αλλά η σεπτή επιτροπή του ΥΠΠΟ για τις επιχορηγήσεις δεν παραλείπει να σημειώσει στο σκεπτικό της «την ανησυχία της για την απουσία, από τις περισσότερες προτάσεις, της έμφασης στην έρευνα και την ανάπτυξη νέων εκφραστικών μέσων».
Αλλά η σεπτή επιτροπή του ΥΠΠΟ για τις επιχορηγήσεις δεν παραλείπει να σημειώσει στο σκεπτικό της «την ανησυχία της για την απουσία, από τις περισσότερες προτάσεις, της έμφασης στην έρευνα και την ανάπτυξη νέων εκφραστικών μέσων».
«Ανησυχεί», ενώ είναι κάτι φυσιολογικό. Καθότι ου παντός πλειν ες Κόρινθον. Οχι όμως, εκεί: «έμφαση» στη μοντερνιά. Η εκβιαστική τακτική και άλλων μονομανών με τη «νεωτερικότητα» φορέων – Φεστιβάλ Αθηνών, Ωνάσεια Στέγη κ.ά. Πιες γάιδαρε αγιασμό, να σε επιχορηγήσω. Εξ ου και πολλά πλέον τα «νεο»ουγκανίσματα επί σκηνής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου