Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
«Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια», όπως λέει ο ποιητής, από την οιονεί απολογία του Δημήτρη Παπαδημούλη, δηλαδή τη δήλωση που έκανε μετά τον θόρυβο που προκάλεσε η αποκάλυψη για τα 15 ακίνητα που απέκτησε και εκμεταλλεύεται. Είναι το σημείο που λέει: «Σε όλη μου τη διαδρομή υπηρετώ με συνέπεια, διαφάνεια, ήθος και απόλυτη προσήλωση στη νομιμότητα τις αξίες της Αριστεράς, της Δημοκρατίας και της εντιμότητας».
Δεν αντιλέγω ως προς τον συγκεκριμένο ισχυρισμό, απλώς απορώ, γιατί τότε να υπάρχει όλη αυτή η οργή εναντίον του. Η στερεότυπη απάντηση από πλευράς του ιδίου και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η επίθεση ενορχηστρώνεται από τη Ν.Δ., η οποία χρηματοδοτεί τα ΜΜΕ. Μπούρδες, βεβαίως, διότι την αυθεντικότητα αυτής της οργής πιστοποιεί το εντυπωσιακό κύμα εμπαιγμού και κοροϊδίας εις βάρος του καλού ευρωβουλευτή, όπως είθισται να λέμε, που εκφράστηκε μέσω των social media. Ας μην κοροϊδευόμαστε με θεωρίες συνωμοσίας και άλλες ανοησίες, ακόμη και ο ίδιος ο Παπαδημούλης, πιστεύω, πρέπει μέσα του να έχει εκπλαγεί διαπιστώνοντας πόσο αντιπαθητικός είναι ως δημόσιο πρόσωπο.
Προσπαθώ, λοιπόν, να καταλάβω τι είναι αυτό που μπορεί να τον κάνει τόσο αντιπαθή στα μάτια του κόσμου, ως προς το επίμαχο θέμα. Γιατί κατά τα λοιπά δεν νομίζω ότι έχει διαπράξει τίποτε το μεμπτό, τουλάχιστον κατά τον νόμο. Τα χρήματα με τα οποία απέκτησε τα 15 ακίνητα που νοικιάζει σε ΜΚΟ και μετανάστες είναι απολύτως νόμιμα. Το ίδιο είναι και ο τρόπος εκμετάλλευσης των ακινήτων αυτών. Το δε εισόδημα που αποκομίζει και το οποίο, σύμφωνα με υπολογισμούς τρίτων, πρέπει να φθάνει τις 6.000 ευρώ μηνιαίως, είναι μάλλον ταπεινό για κοτζάμ αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Υποθέτω απαραίτητο, όμως, καθώς η σύνταξη που πρόκειται να πάρει δεν νομίζω ότι θα είναι και τίποτε σπουδαίο – πέντε, έξι χιλιάδες, πώς να ζήσεις;
Από την αρχή, πάντως, των σχετικών αποκαλύψεων, εδώ και μήνες, ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η νομιμότητα του τρόπου με τον οποίο αύξησε την περιουσία του ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα ήταν πάντα ηθικής φύσεως και αφορούσε τον τρόπο (τον νόμιμο) με τον οποίο την εκμεταλλεύεται.
Πόσο σωστό είναι ένας ευρωβουλευτής που, θεωρητικά τουλάχιστον, έχει κάποιο βαθμό επιρροής στον προϋπολογισμό της Ε.Ε., να βρίσκει έναν καθ’ όλα νόμιμο τρόπο για να αντλεί ένα νόμιμο προσωπικό κέρδος από τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις;
Αυτό είναι το ερώτημα και η απάντηση εξαρτάται από τη σημασία που δίνουμε στον όρο «κρατικοδίαιτος»…
Εκεί που, όμως, η υποκρισία δεν κρύβεται είναι στο πολιτικό επίπεδο της στάσης του: δεν είναι σωστό, θα έλεγα δε ότι είναι μάλλον ανήθικο να υποστηρίζεις την πολιτική η οποία καλεί να ανοίξουν οι πύλες της Ευρώπης στους μετανάστες και την ίδια ώρα εσύ να βασίζεις την οικονομική σου ευμάρεια στην εκμετάλλευση των αναγκών τους. Δεν είναι συμβατό με την περίφημη ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς, για την οποία η ίδια τόσο επαίρεται. Αυτό εξηγεί, εν μέρει, τη δυσαρέσκεια που εκφράστηκε και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα.
Είναι, όμως, και κάτι παραπάνω που υποθέτω ότι πρέπει να ενοχλεί την Αριστερά και το οποίο είναι ιδεολογικής φύσεως: η αποστροφή για το κέρδος.
Πώς ένας αριστερός μπαίνει στο real estate και μάλιστα για το κέρδος;
Επιπλέον, είναι και το αντιαισθητικό της συγκεκριμένης κερδοφόρου δραστηριότητας. Ο εισοδηματίας, και ειδικά εκείνος που αντλεί το εισόδημά του από τα φτηνά καταλύματα που νοικιάζει στους φτωχούς, είναι ο κατ’ εξοχήν κακός (και πολύ δικαίως για τις συνθήκες της εποχής) του ευρωπαϊκού μυθιστορήματος, ειδικά κατά τον 19ο αιώνα.
Αντιλαμβάνομαι ότι, ανεξαρτήτως των όσων δηλώνει, πρέπει και ο ίδιος να αισθάνεται ότι αυτή η κριτική τον αγγίζει. Ειδάλλως, δεν καταλαβαίνω πραγματικά τον λόγο για τον οποίο αποφάσισε να ανακοινώσει ότι τα καθαρά (sic) κέρδη από τα 15 διαμερίσματα που νοικιάζει σε ΜΚΟ ή απευθείας σε μετανάστες θα διατίθενται εφεξής για «τη στήριξη δράσεων κοινωνικής αλληλεγγύης υπέρ των Ελλήνων πολιτών που έχουν ανάγκη, αλλά και των προσφύγων και μεταναστών». Κατά τη γνώμη μου, περίττευε να το πει. Και μόνο η συντήρηση του ιδίου σε αρίστη κατάσταση, ώστε ακάθεκτος και ακατάβλητος να συνεχίσει να δίνει τις μάχες του υπέρ «της Αριστεράς, της Δημοκρατίας και της εντιμότητας» (με τη σειρά αυτή υποθέτω), είναι από μόνη της μια κοινωνική προσφορά για τη στήριξη «των Ελλήνων πολιτών που έχουν ανάγκη, αλλά και των προσφύγων και μεταναστών».
Εχω την εντύπωση ότι ο Παπαδημούλης εκσυγχρονίζει το μοντέλο του βικτωριανού landlord και το φέρνει πιο κοντά στην πραγματικότητα. Είναι ένας σύγχρονος αριστερός, που...
ζει για τις ιδέες του, αλλά και από τις ιδέες του.
Υπό αυτή την έννοια, προσφέρει χρήσιμη και εποικοδομητική υπηρεσία με το παράδειγμά του, καθώς συμβάλλει ώστε η Αριστερά να αποενοχοποιηθεί ως επάγγελμα, να αποσείσει τα πέπλα της σεμνοτυφίας και της δήθεν ηθικής ανωτερότητας και να γίνει, βρε αδελφέ, ένα επάγγελμα σαν όλα τα άλλα.
Για να κλείσω όπως ξεκίνησα, να λοιπόν γιατί με συγκίνησε η αναφορά του Δημήτρη Παπαδημούλη στις αξίες που υπηρέτησε: είναι «ένα σωρό κομμάτια από υαλί, / κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου