Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Το Εντεχνο ποτέ δεν επέτρεψε στον εαυτό του να είναι μόνο τραγούδι. Αξίωνε από παλιά να είναι και υπερλυρικός αγωγός πολιτικής διδασκαλίας.
Αυτή η πολιτική λειτουργία του Εντεχνου –που έτεινε να εκλείψει την εποχή της πασοκικής ευημερίας– βγήκε από το μουσείο χάρη στο αντιμνημόνιο. Πολλοί δημιουργοί και ερμηνευτές, που είχαν θητεύσει μόνο στα θερινά θέατρα και τις σκηνές ελάχιστης κατανάλωσης –μια μποτίλια ανά τέσσερα άτομα– ανακάλυψαν την παραφορά της πλατείας.
Η παραφορά ξεθύμανε. Δεν έστερξαν όμως όλοι να αποστρατευτούν. Ανέκαθεν πιο ηχηρός από τη βραχνάδα του, ο Κραουνάκης έψαχνε πάντα βήμα εκτός σκηνής. Γι’ αυτό και πέρασε σαν έτοιμος από τα περίτεχνα παραληρήματα των free press, στο ιντερνετικό κράξιμο. Στο τέλος ήταν από εκείνους που δεν θυμήθηκαν να κατέβουν από τα κάγκελα, όταν η αγανάκτηση, που βοήθησαν να επωαστεί, έγινε εξουσία.
Ομως, ακόμη κι όταν ενορχήστρωνε μισαλλόδοξα συνθήματα, ακόμη κι όταν άφηνε τη σάτιρα για να δανείσει τα καλιαρντά του στην γκροτέσκα καταγγελία –καλώντας τον «εχθρό» να φάει αυτό που δεν τρώγεται– κανείς σοβαρός δεν σκέφτηκε να αμφισβητήσει την ελευθεριότητά του. Οι εκπτώσεις του στο γούστο γίνονταν ανεκτές ως παραφθορούλες μιας πρώην χαριτωμένης εκκεντρικότητας. Και όσοι ενοχλούνταν, δύσκολα έκρυβαν την απόλαυση μέσα στον σκανδαλισμό που τους προκαλούσε το απύλωτο ιδίωμα του καλλιτέχνη.
Είναι όμως άλλο να σκανδαλίζεις κι άλλο να σκανδαλίζεσαι. Στον δικό του σκανδαλισμό, ο σκανδαλίζων άρχισε να στέλνει εξώδικα. Οταν είδε τα τραγούδια «του» να αγγίζουν τα πρωθυπουργικά αυτιά, από την καρότσα της Πρωτοψάλτη, φώναξε «λύκος στα δικαιώματα!». Παρδαλός στην επίθεση. Τσοπάνης στην άμυνα.
Δεν είναι ο μόνος στη συντεχνία του που υποφέρει από επιλεκτική έλλειψη χιούμορ.
Το Εντεχνο ποτέ δεν επέτρεψε στον εαυτό του να είναι μόνο τραγούδι. Αξίωνε από παλιά να είναι και υπερλυρικός αγωγός πολιτικής διδασκαλίας.
Αυτή η πολιτική λειτουργία του Εντεχνου –που έτεινε να εκλείψει την εποχή της πασοκικής ευημερίας– βγήκε από το μουσείο χάρη στο αντιμνημόνιο. Πολλοί δημιουργοί και ερμηνευτές, που είχαν θητεύσει μόνο στα θερινά θέατρα και τις σκηνές ελάχιστης κατανάλωσης –μια μποτίλια ανά τέσσερα άτομα– ανακάλυψαν την παραφορά της πλατείας.
Η παραφορά ξεθύμανε. Δεν έστερξαν όμως όλοι να αποστρατευτούν. Ανέκαθεν πιο ηχηρός από τη βραχνάδα του, ο Κραουνάκης έψαχνε πάντα βήμα εκτός σκηνής. Γι’ αυτό και πέρασε σαν έτοιμος από τα περίτεχνα παραληρήματα των free press, στο ιντερνετικό κράξιμο. Στο τέλος ήταν από εκείνους που δεν θυμήθηκαν να κατέβουν από τα κάγκελα, όταν η αγανάκτηση, που βοήθησαν να επωαστεί, έγινε εξουσία.
Ομως, ακόμη κι όταν ενορχήστρωνε μισαλλόδοξα συνθήματα, ακόμη κι όταν άφηνε τη σάτιρα για να δανείσει τα καλιαρντά του στην γκροτέσκα καταγγελία –καλώντας τον «εχθρό» να φάει αυτό που δεν τρώγεται– κανείς σοβαρός δεν σκέφτηκε να αμφισβητήσει την ελευθεριότητά του. Οι εκπτώσεις του στο γούστο γίνονταν ανεκτές ως παραφθορούλες μιας πρώην χαριτωμένης εκκεντρικότητας. Και όσοι ενοχλούνταν, δύσκολα έκρυβαν την απόλαυση μέσα στον σκανδαλισμό που τους προκαλούσε το απύλωτο ιδίωμα του καλλιτέχνη.
Είναι όμως άλλο να σκανδαλίζεις κι άλλο να σκανδαλίζεσαι. Στον δικό του σκανδαλισμό, ο σκανδαλίζων άρχισε να στέλνει εξώδικα. Οταν είδε τα τραγούδια «του» να αγγίζουν τα πρωθυπουργικά αυτιά, από την καρότσα της Πρωτοψάλτη, φώναξε «λύκος στα δικαιώματα!». Παρδαλός στην επίθεση. Τσοπάνης στην άμυνα.
Δεν είναι ο μόνος στη συντεχνία του που υποφέρει από επιλεκτική έλλειψη χιούμορ.
Δεν είναι ο μόνος που από τη στυλιστική αποχαλίνωση κατέληξε στη συνδικαλιστική απολίθωση. Σε ψυχή πουλιού στόμα τραγίσιο.
Παλιά, λέγαμε ότι η σπατάλη του λαοφιλούς καλλιτέχνη σε αλλότριες φροντίδες φθείρει και τα τραγούδια του. Αναλώνει τη σαγήνη του, έτσι ώστε να μην μπορεί να τον ακούσεις ούτε με κλειστή τη μύτη.
Παλιά, λέγαμε ότι η σπατάλη του λαοφιλούς καλλιτέχνη σε αλλότριες φροντίδες φθείρει και τα τραγούδια του. Αναλώνει τη σαγήνη του, έτσι ώστε να μην μπορεί να τον ακούσεις ούτε με κλειστή τη μύτη.
Η έκβαση της εξώδικης διαμαρτυρίας...
εξαιρεί τον Κραουνάκη από τον κανόνα της φθοράς.
Η απόφαση του Δήμου Αθηναίων να πληρώσει 800 ευρώ μεικτά στον προσωρινό οργανισμό διαχείρισης δικαιωμάτων συνιστά στην πράξη μια μορφή προστασίας των τραγουδιών από τον δημιουργό τους.
Η γραφειοκρατική διευθέτηση είναι και μια πιστοποίηση ότι ο δημιουργός δεν μπορεί πια να βλάψει ούτε τα τραγούδια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου