Υπουργέ μου,
Παίρνω το θάρρος να Σας στείλω αυτήν την επιστολή για να Σας συγχαρώ.
Η επιστροφή στην κανονικότητα ξεκίνησε από τις υπηρεσίες Σας πολύ πριν εμείς οι υπόλοιποι αφυπνισθούμε από τη γλυκιά νάρκη στην οποία μας βύθισε η επιδημία.
Το αντελήφθην τις προάλλες, όταν χρειάστηκε να τηλεφωνήσω στο 100. Δύο φορές μάλιστα. Την πρώτη διότι μια γυναίκα κάτω στο πεζοδρόμιο φώναζε «βοήθεια, μη με δέρνεις», τη δεύτερη διότι, προσπαθώντας να βγω από την είσοδο της πολυκατοικίας μου, διεπίστωσα πως έπρεπε να διασχίσω μια ομήγυρη της οποίας τα μέλη ήσαν ξαπλωμένα στην εξώπορτα. Μου φαίνονταν μάλλον ζαλισμένα και ο εκπρόσωπός τους, καλόβολος, με διαβεβαίωσε ότι «εκ παραδρομής» (sic) βρέθηκαν εκεί, ενώ οι δύο φίλοι του παρέμεναν ξαπλωμένοι στα πλακάκια. «Εχουν τα θέματά τους» με καθησύχασε χαμογελώντας ο ευγενής εκπρόσωπος.
Η ευγενέστατη τηλεφωνήτρια των υπηρεσιών σας με διαβεβαίωσε ότι «θα ενημερώσει».
Μια παραλλαγή της «αμέσου δράσεως» είναι η «έμμεση δράση». Ο ένας ενημερώνει τον άλλον.
Επειδή δεν εμφανίστηκε κανείς ούτε αμέσως ούτε εμμέσως, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι, επιτέλους, οι ημέρες της κρίσης πέρασαν, αφού η αστυνομία, που κάτι θα ξέρει, επανήλθε στην κανονικότητά της.
Μένω σε μια περιοχή όπου η κανονικότητά της περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, και την παρουσία «εξαρτημένων ατόμων», όπως τους αποκαλείτε. Κοινώς, διαφόρων ταλαίπωρων που αδυνατούν να συμμετάσχουν στην κοινωνική ζωή, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται. Μέχρι πρότινος συγκεντρώνονταν στην οδό Μαυρομματαίων, μεταφέρθηκαν στην οδό Αντωνιάδου και τώρα κυκλοφορούν κάπου ανάμεσα στα σκαλιά του ηλεκτρικού στον σταθμό Βικτώρια, τη Χέυδεν, τη Γκυιλφόρδου, τη Φερών και την Αινιάνος. Μη σας παραξενεύουν τα κάπως εξωτικά ονόματα των οδών. Βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας. Οι τουριστικοί οδηγοί υποδεικνύουν ως πλησιέστερο σταθμό στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο τον σταθμό Βικτώρια.
Αναγνωρίζω ότι η μεταφορά των ταλαιπωρημένων αυτών συμπολιτών μας από τον έναν δρόμο στον άλλον απαιτεί και κόπο και στρατηγικό σχεδιασμό. Προτείνω, δε, να συνεννοηθείτε με τον δήμαρχο κ. Μπακογιάννη για την ολοκλήρωση του σχεδίου. Αν δεν έχετε το τηλέφωνό του...
Μένω σε μια περιοχή όπου η κανονικότητά της περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, και την παρουσία «εξαρτημένων ατόμων», όπως τους αποκαλείτε. Κοινώς, διαφόρων ταλαίπωρων που αδυνατούν να συμμετάσχουν στην κοινωνική ζωή, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται. Μέχρι πρότινος συγκεντρώνονταν στην οδό Μαυρομματαίων, μεταφέρθηκαν στην οδό Αντωνιάδου και τώρα κυκλοφορούν κάπου ανάμεσα στα σκαλιά του ηλεκτρικού στον σταθμό Βικτώρια, τη Χέυδεν, τη Γκυιλφόρδου, τη Φερών και την Αινιάνος. Μη σας παραξενεύουν τα κάπως εξωτικά ονόματα των οδών. Βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας. Οι τουριστικοί οδηγοί υποδεικνύουν ως πλησιέστερο σταθμό στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο τον σταθμό Βικτώρια.
Αναγνωρίζω ότι η μεταφορά των ταλαιπωρημένων αυτών συμπολιτών μας από τον έναν δρόμο στον άλλον απαιτεί και κόπο και στρατηγικό σχεδιασμό. Προτείνω, δε, να συνεννοηθείτε με τον δήμαρχο κ. Μπακογιάννη για την ολοκλήρωση του σχεδίου. Αν δεν έχετε το τηλέφωνό του...
θα το ζητήσω από την εφημερίδα. Να απευθυνθείτε στις ευαίσθητες χορδές των.
Κουρασμένοι να μετακινούνται από τον έναν δρόμο στον άλλον, αν ακούσουν την κ. Πρωτοψάλτη να τραγουδάει το «τρεις του Σεπτέμβρη» θα παραδώσουν το πνεύμα τους στη νέα κανονικότητα, νομίζοντας ότι ξανάρχεται ΠΑΣΟΚ.
Υπουργέ μου,
Υπουργέ μου,
Μέτρον άριστον. Και η κανονικότητα θέλει το δικό της. Με υπερβολικές δόσεις κανονικότητας μπορεί να βαρυστομαχιάσουμε.
Μετά τιμής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου