[Μας είπαν ότι ο Ομπαν κατάργησε τη Δημοκρατία με τις έκτακτες εξουσίες που απέκτησε για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού – καταργούνται στο τέλος του μήνα – αλλά, να, που στην πρωτεύουσα των «Φώτων» πέρασε ένας νόμος που θυμίζει…σοβιετία!
Ποινικοποιούνται οι αναρτήσεις με περιεχόμενο «μίσους». Όπως εύστοχα έγραψε Γάλλος λόγιος ποινικοποιείται το συναίσθημα ή μάλλον τα ΕΣΩΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ.
Κριτής βέβαια θα είναι οι GΑFΑΜ (Facebook κ.ά.) όπου λόγο έχουν και οι …Αδελφοί Μουσουλμάνοι
Προβλέπουμε οι ισλαμιστικές οργανώσεις να πιάσουν γρήγορα δουλειά και οι πατριώτες ή καθολικοί Γάλλοι – όλοι αυτοί οι… «αντιδραστικοί» – ή να «το βουλώσουν» ή να ετοιμαστούν να πληρώνουν υψηλά πρόστιμα. Ανυπομονώ να μάθω ποια ευρωπαϊκή χώρα θα μιμηθεί την …προοδευτική κυβέρνηση της Γαλλίας! Ε.Δ.Ν.]
Ο Εμμανουέλ Μακρόν, η κυβέρνησή του και η πλειοψηφία του έχουν σίγουρα πρόβλημα με την ελευθερία, ιδίως την ελευθερία της έκφρασης. Συνέχεια προσπαθούν, απερίφραστα και αναίσχυντα, να ελέγχουν την πληροφορία σε όλες τις μορφές της στη χώρα μας.
Στις 15 Ιανουαρίου, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ευχόμενος στον Τύπο, δήλωσε με εκπληκτικό τρόπο: «Αντιμετωπίζουμε τον αγώνα κατά των ψευδών πληροφοριών, της παραπληροφόρησης στα κοινωνικά δίκτυα. Η εκπαίδευση παραμένει το θεμέλιο αυτού του αγώνα. Πρέπει λοιπόν να είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε σε αυτήν τη σύγχρονη πρόκληση, να ορίσουμε συλλογικά τις προδιαγραφές αυτού ή αυτού του κεφαλαίου»…
Μετά υπήρξε, εν μέσω της κρίσης Covid-19, η κυβερνητική πρωτοβουλία που είχε ως στόχο την επιβολή μιας πλατφόρμας « επανενημέρωσης» ” ή ” επικύρωσης” πληροφοριών που θεωρούνται αξιόπιστες προς δημοσίευση στα ΜΜΕ ή σε κοινωνικά δίκτυα σχετικά με την υγειονομική κρίση. Με την ονομασία “Désinfox coronavirus”, η πλατφόρμα αποσύρθηκε ευτυχώς στις 5 Μαΐου μετά από επείγουσα προσφυγή της Εθνικής Ένωσης Δημοσιογράφων (SNJ) στο Συμβούλιο Επικρατείας.
Σήμερα, πρόκειται για το νομοσχέδιο Aβιά [ήδη είναι νόμος από τις 13 του μηνός] που στοχεύει στην «καταπολέμηση του μίσους που διακινείται στο Διαδίκτυο», το οποίο επιστρέφει στην Εθνοσυνέλευση, σε κατάσταση επείγουσας υγειονομικής ανάγκης, που θα συζητηθεί σε δημόσια συνεδρίαση (αλλά υπό τους περιοριστικούς όρους που ενέκρινε το Κοινοβούλιο στο πλαίσιο της υγειονομικής κρίσης) την Τετάρτη 13 Μαΐου. Αυτό το νομοσχέδιο – που επικρίθηκε ευρέως, για να μην πούμε ότι αμφισβητήθηκε, από πολλές οργανώσεις όπως η Εθνική Συμβουλευτική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το Εθνικό Συμβούλιο ψηφιακών συστημάτων και μάλιστα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή – θα είναι επομένως για άλλη μια φορά αντικείμενο επίδειξης ισχύος από την κυβέρνηση που είχε ξεκινήσει μια ταχεία διαδικασία για το κείμενο τον Μάιο του 2019.
Δυστυχώς, είναι πιθανότερο να εγκριθεί, απλώς και μόνο λόγω της πλειοψηφίας που διαθέτει η κυβέρνηση και της αδύναμης κοινοβουλευτικής κινητοποίησης, ειδικά από τη δεξιά (εκτός από μερικές εντυπωσιακές εξαιρέσεις). Υπάρχει φόβος επίσης ότι θα εφαρμοστεί σχεδόν αμέσως, αν πιστέψουμε τα όσα είπε ο Υπουργός Ψηφιακών Cédric O, κατά την ακρόασή του ενώπιον της Επιτροπής Πολιτιστικών Υποθέσεων στη Συνεδρίαση του περασμένου Μαΐου.
Αυτή η κυβερνητική βιασύνη, σε πλήρη φάση κατάργησης της καραντίνας, λεπτή περίοδος που θα έπρεπε να συγκεντρώνει όλη την προσοχή της εκτελεστικής εξουσίας, δημιουργεί ερωτηματικά και ανησυχίες. Μήπως προβλέπει ότι θα ζητηθούν ευθύνες για την καταστροφική διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, και ποντάρει σε εργαλεία που θα προσανατολίσουν ευνοϊκά τη «δημόσια συζήτηση»; Δεν ξέρουμε και δεν τολμούμε να το σκεφτούμε …
Εν πάση περιπτώσει, και ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, το νομοσχέδιο αυτό είναι, στην ίδια του τη βάση, ιδιαίτερα ελευθεροκτόνο. Πράγματι, η έννοια του «περιεχόμενο μίσους» είναι απλώς απαράδεκτη, δεδομένου ότι δεν μπορεί να υπόκειται σε νομικό ορισμό. Ανοίγει η πόρτα στη μεγαλύτερη αυθαιρεσία. Όπως έγραψε ο δοκιμιογράφος και δικηγόρος François Sureau, “με βάση την έννοια του μίσους, που είναι ένα συναίσθημα, από τα ενδόμυχα, ο νόμος εισάγει τώρα ποινική καταστολή στα εσώτερα της συνείδησης”.
Επομένως, η έννοια του «περιεχόμενο μίσους» δεν είναι μόνο νομικά αβέβαιη (επειδή δεν ορίζεται και δεν μπορεί να οριστεί), αλλά εξαρτάται πλήρως από την πρόθεση του συγγραφέα του κατά τη στιγμή της διάδοσής του, καθώς και από τις a priori πεποιθήσεις του αναγνώστη ή της διοικητικής αρχής που θα ζητήσει τη λογοκρισία.
Ο νόμος Aβιά συνιστά καμπή στο δίκαιο: τιμωρεί την ηθική πρόθεση του συγγραφέα, όπως καταγγέλλεται στην ταινία επιστημονικής φαντασίας Minority Report …Επειδή είναι αρκετά προφανές ότι ο χαρακτηρισμός του “περιεχομένου μίσους” δεν θα είναι ο ίδιος σύμφωνα με την πίστη και τις πεποιθήσεις του καθενός.
Για παράδειγμα, αλλά αυτό είναι ένα απολύτως εικασία: ο ισχυρισμός ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η κυβέρνηση ψεύσθηκαν εν πλήρη γνώσει της έλλειψης μασκών και της αποτελεσματικότητάς τους στην καταπολέμηση της επιδημίας πρέπει να θεωρηθεί “περιεχόμενο μίσους”;
Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι πρόκειται για μια απλή διαπίστωση, υποστηριζόμενη από γεγονότα που επισημαίνονται από διάφορες δημοσιογραφικές έρευνες.
Άλλοι θα υπερασπιστούν την κυβερνητική δράση με επιχειρήματα και γεγονότα που την στηρίζουν.
Άλλοι θα το δουν απλώς ως “προτροπή για μίσος”. Εάν επικρατήσει το τελευταίο...
