Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ
Ως αντιπολίτευση είναι χειρότεροι, απ΄όταν κυβερνούσαν
Αυτοί οι άνθρωποι-αναφέρομαι στην συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-έχουν βαλθεί ν΄αποδείξουν πως πάντα υπάρχει και πιο κάτω. Πως η άβυσσος δεν έχει πάτο.
Η μεγαλοψυχία και η γενναιοδωρία φαίνονται στις κρίσιμες, στις οριακές καταστάσεις. Και η εθνική κρίση στα σύνορα και η πανδημία του κορονοϊού αποτελούν οριακές καταστάσεις. Η πρώτη κρίση δοκίμασε τις αντοχές μιας κυβέρνησης και των δυνάμεων καταστολής, η δεύτερη τις αντοχές μιας κοινωνίας.
Και στις δύο περιπτώσεις τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιπή.
Και όχι μόνον δεν συνεισφέρουν στον κοινό αγώνα, αλλά αντιμάχονται όλους αυτούς που μάχονται την πανδημία. Οπως προσπάθησαν να υπονομεύσουν, λίγο νωρίτερα, και την εθνική προσπάθεια στα σύνορα.
Είναι γνωστό πώς ανήλθαν στην εξουσία. Εκμεταλλεύθηκαν την αγανάκτηση ενός μεγάλου μέρους των πολιτών για τα μνημόνια. Μια αγανάκτηση που τροφοδότησαν και αυτοί με τον διχαστικό τους λόγο. Οι πολίτες τους πίστεψαν.
Όταν έγιναν κυβέρνηση, μετά την αυταπάτη του πρώτου εξαμήνου, ένιωσαν στο πετσί τους τι σημαίνει άσκηση εξουσίας και τι κόστος έχει γι΄αυτούς που την ασκούν. Ετσι, θα περιμέναμε, μετά από 54 μήνες στην κυβέρνηση, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα προσέρχονταν στα καθήκοντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πιο προσγειωμένα, πιο μετριοπαθή, πιο συναινετικά.
Πλανηθήκαμε.
Κάνουν σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα από τις «καλές εποχές» του 2013 ή του 2014. Πιστεύουν πως με την ίδια συνταγή θα ξαναέρθουν στην εξουσία.
Μα δεν καταλαβαίνουν ότι το πολιτικό κλίμα έχει αλλάξει; Δεν αντιλαμβάνονται πως έχουν χάσει, μετά από 45 χρόνια, την ιδεολογική ηγεμονία;
Κάποιοι προφανώς το έχουν αντιληφθεί. Οι περισσότεροι, όχι. Και αυτοί οι περισσότεροι, οι ακραίοι, δίνουν τον τόνο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί είναι η φωνή του. Τα ελάχιστα σοβαρά και μετριοπαθή στελέχη του που αρθρώνουν έναν πειθαρχημένο αντιπολιτευτικό λόγο, χάνονται μέσα στο πλήθος των έξαλλων.
Τι το καλύτερο για την κυβέρνηση, η παρουσία του κάθε Καψώχα και του κάθε Κούλογλου μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ! Είναι πολύ εύκολοι αντίπαλοι γιατί κραυγάζουν. Και οι πολίτες σε στιγμές κρίσεων θέλουν λόγο συνετό, λόγο μετρημένο. Επιζητούν την ασφάλεια και την βεβαιότητα.
Έγραφα πριν από λίγες ημέρες πως αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, από αυτό που είναι. Οι κραυγές, οι προσωπικές προσβολές, η χυδαιότητα, η επιθετικότητα, αποτελούν συστατικά στοιχεία της φυσιογνωμίας της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αν αποβάλλει αυτά τα χαρακτηριστικά θα πάψει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όσες προσπάθειες και να καταβάλλουν κάποιοι σοβαροί άνθρωποι που βρίσκονται τόσο μέσα στο κόμμα όσο και μέσα στους λεγόμενους «γεφυροποιούς», οι φωνές τους πάντα θα επικαλύπτονται από τις φωνές των ακραίων, που είναι σαφώς πιο πολλές και, φυσικά, σαφώς πιο δυνατές.
Όλη αυτή η κατάσταση, που μόλις περιέγραψα, οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε απομόνωση από ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του. Η σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα, φέρνει ξανά στο προσκήνιο τον καθοριστικό ρόλο του μετριοπαθούς ψηφοφόρου, του οποίου ο ρόλος περιορίστηκε σημαντικά στην εποχή των μνημονίων. Και αυτόν τον μετριοπαθή ψηφοφόρο τον κερδίζει η Νέα Δημοκρατία.
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία:
Ως αντιπολίτευση είναι χειρότεροι, απ΄όταν κυβερνούσαν
Αυτοί οι άνθρωποι-αναφέρομαι στην συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-έχουν βαλθεί ν΄αποδείξουν πως πάντα υπάρχει και πιο κάτω. Πως η άβυσσος δεν έχει πάτο.
Η μεγαλοψυχία και η γενναιοδωρία φαίνονται στις κρίσιμες, στις οριακές καταστάσεις. Και η εθνική κρίση στα σύνορα και η πανδημία του κορονοϊού αποτελούν οριακές καταστάσεις. Η πρώτη κρίση δοκίμασε τις αντοχές μιας κυβέρνησης και των δυνάμεων καταστολής, η δεύτερη τις αντοχές μιας κοινωνίας.
Και στις δύο περιπτώσεις τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιπή.
Και όχι μόνον δεν συνεισφέρουν στον κοινό αγώνα, αλλά αντιμάχονται όλους αυτούς που μάχονται την πανδημία. Οπως προσπάθησαν να υπονομεύσουν, λίγο νωρίτερα, και την εθνική προσπάθεια στα σύνορα.
Είναι γνωστό πώς ανήλθαν στην εξουσία. Εκμεταλλεύθηκαν την αγανάκτηση ενός μεγάλου μέρους των πολιτών για τα μνημόνια. Μια αγανάκτηση που τροφοδότησαν και αυτοί με τον διχαστικό τους λόγο. Οι πολίτες τους πίστεψαν.
Όταν έγιναν κυβέρνηση, μετά την αυταπάτη του πρώτου εξαμήνου, ένιωσαν στο πετσί τους τι σημαίνει άσκηση εξουσίας και τι κόστος έχει γι΄αυτούς που την ασκούν. Ετσι, θα περιμέναμε, μετά από 54 μήνες στην κυβέρνηση, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα προσέρχονταν στα καθήκοντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πιο προσγειωμένα, πιο μετριοπαθή, πιο συναινετικά.
Πλανηθήκαμε.
Κάνουν σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα από τις «καλές εποχές» του 2013 ή του 2014. Πιστεύουν πως με την ίδια συνταγή θα ξαναέρθουν στην εξουσία.
Μα δεν καταλαβαίνουν ότι το πολιτικό κλίμα έχει αλλάξει; Δεν αντιλαμβάνονται πως έχουν χάσει, μετά από 45 χρόνια, την ιδεολογική ηγεμονία;
Κάποιοι προφανώς το έχουν αντιληφθεί. Οι περισσότεροι, όχι. Και αυτοί οι περισσότεροι, οι ακραίοι, δίνουν τον τόνο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί είναι η φωνή του. Τα ελάχιστα σοβαρά και μετριοπαθή στελέχη του που αρθρώνουν έναν πειθαρχημένο αντιπολιτευτικό λόγο, χάνονται μέσα στο πλήθος των έξαλλων.
Τι το καλύτερο για την κυβέρνηση, η παρουσία του κάθε Καψώχα και του κάθε Κούλογλου μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ! Είναι πολύ εύκολοι αντίπαλοι γιατί κραυγάζουν. Και οι πολίτες σε στιγμές κρίσεων θέλουν λόγο συνετό, λόγο μετρημένο. Επιζητούν την ασφάλεια και την βεβαιότητα.
Έγραφα πριν από λίγες ημέρες πως αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, από αυτό που είναι. Οι κραυγές, οι προσωπικές προσβολές, η χυδαιότητα, η επιθετικότητα, αποτελούν συστατικά στοιχεία της φυσιογνωμίας της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αν αποβάλλει αυτά τα χαρακτηριστικά θα πάψει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όσες προσπάθειες και να καταβάλλουν κάποιοι σοβαροί άνθρωποι που βρίσκονται τόσο μέσα στο κόμμα όσο και μέσα στους λεγόμενους «γεφυροποιούς», οι φωνές τους πάντα θα επικαλύπτονται από τις φωνές των ακραίων, που είναι σαφώς πιο πολλές και, φυσικά, σαφώς πιο δυνατές.
Όλη αυτή η κατάσταση, που μόλις περιέγραψα, οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε απομόνωση από ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του. Η σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα, φέρνει ξανά στο προσκήνιο τον καθοριστικό ρόλο του μετριοπαθούς ψηφοφόρου, του οποίου ο ρόλος περιορίστηκε σημαντικά στην εποχή των μνημονίων. Και αυτόν τον μετριοπαθή ψηφοφόρο τον κερδίζει η Νέα Δημοκρατία.
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία:
Ως αντιπολίτευση να είναι χειρότερος απ΄αυτό που ήταν όταν κυβερνούσε.
Κάτι είναι κι αυτό!
Κάτι είναι κι αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου