ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: O περιορισμός της κυκλοφορίας είναι περιορισμός της ανευθυνότητας

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
 

Το ελληνικό κράτος είναι αυτό που είναι. Είναι αυτό που η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει δημιουργήσει ή ανεχτεί. 

Και αυτό το κράτος, με τις πολλές ελλείψεις και τις ακόμα περισσότερες ατέλειες, αυτό το προβληματικό κράτος, εδώ και αρκετές μέρες κάνει ό,τι μπορεί. Το αν αυτά που κάνει θα είναι αρκετά θα εξαρτηθεί αποκλειστικά και μόνο από τους πολίτες του η οποίοι έχουν μόνο ένα πράγμα να κάνουν. Το πιο έυκολο πράγμα που ζητήθηκε ποτέ από πολίτες σε έναν πόλεμο (ή ακόμα και σε καιρό ειρήνης τώρα που το σκέφτομαι): να παλουκωθούν στα σπίτια τους.

Είμαι σίγουρος πως όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μπλέχτηκαν σε κάποιον πόλεμο, σε κάποια κατάσταση στην οποία διακυβευβόταν η ζωή και ο θάνατος, θα ήταν ευτυχείς αν το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν το να κάτσουν σπίτι τους. Πολύ περισσότερο αν αυτό το σπίτι είχε φως, νερό, τηλέφωνο και ίντερνετ όπως τα δικά μας. 
 

Φαίνεται όμως πως και αυτή η «θυσία», η πιο απλή και πιο εύκολη από τότε που οι άνθρωποι θυσιάζονται, είναι αβάσταχτη για κάποιους κακομαθημένους συμπολίτες και ακατανόητη για κάποιους απλώς ανόητους.

Καταλαβαίνω πως όταν όλη σου η ζωή και η διεκδίκηση συμπυκνώνεται στη φράση «πού είναι το κράτος;» είναι λογικό να βραχυκυκλώνεις όταν, ασχέτως του πού είναι το κράτος, πρέπει οπωσδήποτε κι εσύ να κάνεις κάτι. Όταν ξαφνικά έρχεσαι για πρώτη φορά στη ζωή σου αντιμετωπος με την ευθύνη να κάνεις κάτι ως μέλος κοινωνίας και όχι ως μέλος παρέας. Και καταλαβαίνω γιατί κάποιοι συμπλίτες δεν τα καταφέρνουν να ανταποκριθούν και μετατρέπονται σε «πράκτορες» του εχθρού-ιού.

Κι αυτοί οι «πράκτορες» του εχθρού-ιού είναι η αιτία που ο περιορισμός της κυκλοφορίας (καταλαβαίνω ότι η λέξη «απαγόρευση» το κάνει πιο δραματικό αλλά απέχει πολύ από την πραγματικότητα) έπρεπε να επιβληθεί. Γιατί, όπως η εμπειρία μας έχει διδάξει, πάντα υπάρχουν εκείνοι οι συμπολίτες που, είτε λόγω πνευματικής είτε λόγω ψυχικής αδυναμίας, δεν μπορούν να αντιληφθούν τις ευθύνες τους και να κάνουν τα ελάχιστα που τους ζητούν. Κι αυτή τη φορά η αδυναμία τους θα στοιχίσει χιλιάδες ζωές. 
 

Αυτούς, λοιπόν, η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να τους περιορίσει προκειμένου να προστατέψει όλους τους υπόλοιπους. Κι αυτός ο περιορισμός των επικίνδυνων ανεύθυνων είναι μια από τις βασικές δουλειές της πολιτείας. Είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους υπάρχει. Κι αν κάποιοι από εσάς παραξενεύεστε είναι επειδή μέχρι τώρα τη δουλειά της αυτή η πολιτεία την έκανε πλημμελώς ή και καθόλου (και φοβάμαι ότι το ίδιο θα συμβεί και μετά την πανδημία).

Γι’ αυτό ο περιορισμός της κυκλοφορίας είναι το απολύτως απαραίτητο μέτρο για να προστατευθούν οι πολλοί από τους λίγους. Και η προστασία αυτή δεν έχει να κάνει με αφηρημένες έννοιες όπως η ησυχία ή η διάθεση. Έχει να κάνει με τη ζωή την ίδια.

Για τους πολλούς, έτσι κι αλλιώς, δεν θα αλλάξει τίποτα. Οι πολλοί και πριν την επιβολή του περιορισμού έκαναν μόνο τις απολύτως απαραίτητες μετακινήσεις και το ίδιο θα κάνουν και τώρα. Οι λίγοι και επικίνδυνοι όμως αναγκαστικά θα περιοριστούν κι αν δεν το κάνουν θα υπάρχει τρόπος να υποστούν συνέπειες. Θα διαρτυρηθούν, αλοίμονο, για τον «περιορισμό της ελευθερίας» τους, αλλά όλοι ξέρουμε πως η ελευθερία στην οποία αναφέρονται είναι η ελευθερία να είναι όσο εγκληματικά ανεύθυνοι τραβάει η γαϊδουριά τους.

Συνεπώς, δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κάποιος υπεύθυνος συμπολίτης, κάποιος που δεν έκανε βολτούλες και εκδρομούλες και δεν μαζεύονταν με τους φίλους του να παίξει μπασκετάκι (ναι, κάποιοι ηλίθιοι το έκαναν και αυτό), να δυσανασχετεί. Αντιθέτως είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι από τους διαμαρτυρόμενους είναι αυτοί που αισθάνονται ότι η εγκληματική ασυδοσία τους κινδυνεύει. Είναι αυτοί που...

 ακόμα και σ’ αυτήν την κρίσιμη για όλη την ανθρωπότητα στιγμή, εξακολουθούν να θέλουν να κάνουν αυτό που με τον έναν ή το άλλο τρόπο έκαναν και πριν: να δημιουργούν πρόβλημα στους γύρω τους και να βάζουν σε κίνδυνο ζωές. Και μπράβο τους. 

Υ.Γ. Στους συμπολίτες οι οποίοι ενοχλούνται από την απαγόρευση για «ιδεολογικούς» λόγους (είτε το δόγμα τους είναι πολύ «αριστερό» είτε πολύ «φιλελεύθερο») έχω να συστήσω υπομονή. Σύντομα θα ανοίξουν τα καφέ και θα μπορέσουν να συνεχίσουν τις ατελείωτες ιδεολογικές συζητήσεις και αναζητήσεις τους. Προς το παρόν, έχουμε μια πραγματικότητα να ανατιμετωπίσουμε.

Υ.Γ. 2 Μην μπείτε στον κόπο τους χαρτιού και των εκτυπώσεων. Το SMS είναι πολύ πιο εύκολο και πολύ πιο γρήγορο.