ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Επαναπροσδιορίζοντας την ζωή μας στην εποχή του κοροναϊού

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΡΑΠΤΗ

Να που φτάσαμε λοιπόν σε εκείνο το σημείο που οποιαδήποτε κτήση να φαίνεται ασήμαντη. Κάθε απόκτημα μας να μην καλύπτει στο ελάχιστο τις σημερινές μας ανάγκες.  

Ούτε δα ένα μικρό χαμόγελο δεν μας προκαλεί το ακριβό μας σπορ αυτοκίνητο που βλέπουμε αλλά δεν οδηγούμε καθώς δεν έχουμε να πάμε κάπου. Στη ντουλάπα μας, τα ρούχα που φορούσαμε με καμάρι-ειδικά αυτά με μεγάλο σε εμφανή σημείο σήμα ήταν τα αγαπημένα μας-δεν τα φοράμε αφού μέσα στο σπίτι σε ποιον να κάνουμε επίδειξη. Τα ρολόγια μας, οι κολόνιες και τα αξεσουάρ ομορφιάς δεν χρησιμεύουν σε τίποτα πια. Ότι νομίζαμε πως μας όριζε ως ανθρώπους, οτιδήποτε δηλαδή έξω από εμάς πλέον μας είναι άχρηστο. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να είμαστε υγιείς.

Τίποτα πιο ορθό από αυτό. Μια υγιής κοινωνία ορίζεται τόσο από την προσωπική ευεξία του καθενός όσο και από την συνολική. Ορίζεται επίσης από την καθαρότητα της ατμόσφαιρας, από το ισοζύγιο πρασίνου, από την πρόνοια της για τις ασθενέστερες ομάδες πληθυσμού, από τον σεβασμό στα δικαιώματα κάθε ζωντανού οργανισμού, από την διαφάνεια στις προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις, από το επίπεδο διαβίωσης και εκπαίδευσης.  

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής θέλει τον κάθε άνθρωπο να λειτουργεί σαν τρεις μαζί. Όταν λοιπόν ο χρόνος δεν φτάνει αναγκάζεσαι να κάνεις τα πάντα βιαστικά χωρίς σύνεση και σκέψη. Αυτό έχει ως συνέπεια να παραμελείς κυρίως τον εαυτό σου αφού έχουμε-οι περισσότεροι από εμάς-την τάση να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε σαν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε προκειμένου να είμαστε αρεστοί και να διατηρούμε μια καλή εξωτερική εικόνα προς τους άλλους. Μια διαρκής καταπίεση που δημιουργεί μεγάλο άγχος και τοξικότητα στον οργανισμό. Ακόμη και σήμερα που υπάρχει άπλετη πληροφόρηση, 8 στους 10 ανθρώπους επέλεξαν το επάγγελμα που πιθανόν αποτελούσε άλλου επιθυμία. Συνήθως των γονιών.

Όταν εργάζεσαι και δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, ο οργανισμός σου αντιδράει με όλα τα συμπτώματα που όλοι λίγο πολύ έχουμε βιώσει. Ζούμε λοιπόν επί της ουσίας χωρίς να αγαπάμε την ζωή για πολλές ώρες καθημερινά. Διότι η ίδια η ζωή είναι ευλογία και να γελάς σαν χαζοχαρούμενος,ναι σαν χαζοχαρούμενος, μόνο που αναπνέεις και βλέπεις τα χρώματα, μυρίζεις τα αρώματα, ζεσταίνεσαι από τις αχτίνες του ήλιου και ηρεμείς με το ηλιοβασίλεμα αρκεί για να λάμπει το πρόσωπο σου. Θα μου πεις εύλογα πως αυτό δεν γίνεται. Η ζωή έχει υποχρεώσεις, πρέπει να κάνουμε αυτό το άλλο κτλ.

Δηλαδή μια ζωή πρέπει να κυνηγάμε κάτι, μια ζωή να χαραμίσουμε προσπαθώντας να ικανοποιούμε-ως επί το πλήστον-πλαστές ανάγκες. Και με τον εσωτερικό μας κόσμο τι γίνεται; Ερχόμαστε στη ζωή για να είμαστε τέλειοι ή ευτυχισμένοι;

Πιστεύουμε πως η ευτυχία μας πηγάζει από εξωτερικά ερεθίσματα και δεν είναι μια εσωτερική διεργασία. Και όμως. Η ευτυχία πηγάζει από μέσα προς τα έξω. Αν περιμένεις να αλλάξουν οι εξωτερικές συνθήκες για να αισθανθείς ευτυχισμένος τότε αν δεν αλλάξουν δεν θα ευτυχήσεις ποτέ. 

Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, πώς θα μάθεις να αγαπάς τους άλλους; 

Αν δεν συγχωρήσεις τον εαυτό σου πώς θα μάθεις να συγχωρείς τον συνάνθρωπο σου?

Ξεφύγαμε από το θέμα μας όμως. Σήμερα λοιπόν βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, όπου τα υλικά αγαθά απλά πιάνουν χώρο και ούτε καν στη σκέψη μας.  Όλη μας η ενέργεια στρέφεται στην αναγκαιότητα να παραμείνουμε υγιείς και να μην κολλήσουμε ή να μην μεταδώσουμε τον κορονοϊό. Ευαισθητοποιηθήκαμε λοιπόν και παλεύουμε να ανταπεξέλθουμε σε μια κατάσταση που μοιάζει μη ελεγχόμενη.

Υπομονετικά στεκόμαστε στην απειλή και εναρμονιζόμαστε με τις οδηγίες που λαμβάνουμε από τους ειδικούς, εκτός εξαιρέσεων πάντα.  

Στη νέα μας αυτή ζωή μαθαίνουμε να υπερβαίνουμε τα στεγανά του προγράμματος που έτρεχε χρόνια πολλά στο μυαλό μας και μας ήθελε παντελώς εγωιστές και ξερόλες. 

Πλέον σκεφτόμαστε τους ηλικιωμένους ανθρώπους. Λίγο πριν ούτε τη θέση μας δεν παραχωρούσαμε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Οι σκέψεις μας έχουν αλλάξει. 

Λένε κάποιοι επιστήμονες πως οι διαφορετικές σκέψεις προκαλούν νέες νοητικες καταστάσεις και συνάψεις δημιουργώντας νέα μοτίβα. Το στέρεο έδαφος που στεκόμασταν δεν υπάρχει πλέον. Ο κορονοίός επαναπροσδιορίζει τον κόσμο μας.

Για να προσαρμοστούμε οφείλουμε να φτάσουμε σε μια καινούργια αντίληψη του εαυτού μας και του κόσμου. Στην ανθρώπινη φύση είναι η αντίσταση στην αλλαγή, εως ότου τα πράγματα γίνουν τόσο άσχημα και ανατρέψουν τη ζωή μας. Αυτό έχει εφαρμογή και σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο. Αναμένουμε μια κρίση, ένα τραυματισμό, μια ασθένεια, ένα πόλεμο ή μια πανδημία για να  αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ποιοι είμαστε, πως ζούμε, πως τρεφόμαστε, πως αισθανόμαστε, τι πιστεύουμε για την ίδια τη ζωή και τα άλλα της πλάσματα. Το χειρότερο σενάριο όταν παίζεται μπροστά στα μάτια μας ωθεί τις αλλαγές.

Μπορούμε είτε να βυθιστούμε στο δράμα, είτε να εξελιχθούμε λόγω αυτού. Να αλλάξουμε λόγω αυτού. Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του μεγαλείο. Το ίδιο μεγαλείο της ύπαρξης. Ναι κάθε άνθρωπος έχει μια δεξιότητα, μια ικανότητα που μπορεί να είναι ωφέλιμος. Αν όλοι μεγαλώνανε σε ένα φυσιολογικό υγιές περιβάλλον-οικογενειακό, κοινωνικό, να είστε σίγουροι πως θα συμφωνούσατε μαζί μου.
 
Ο κορονοϊός είναι εδώ. Είμαστε και εμείς όμως εδώ να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση, όλοι μαζί-έστω και χωριστά-να επαναπροσδιορήσουμε τις αξίες μας, να ξεχωρίσουμε τα πραγματικά σημαντικά, να φροντίσουμε την υγεία μας αλλά και της μητέρας φύσης διότι όσο εκείνη αρρωσταίνει και ότι ζει πάνω της υποφέρει.  

Πάνω από όλα όμως...

 να ζούμε χωρίς αυταπάτες πως ότι και αν κάνουμε δεν έχει επιπτώσεις.