Του Κώστα Στούπα
Οι ευρωσκεπτικιστές τις τελευταίες εβδομάδες με τη βοήθεια ρωσικών, κινέζικων, τουρκικών και "τραμπικών" συμφερόντων υποβολές, βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν για άλλη μια φορά εναντίον της Ευρώπης.
Αφορμή στάθηκε η αδυναμία της Ε.Ε. να συνδράμει την Ιταλία η οποία κατέρρεε από την επιδημία του "κορονοϊού".
"Η Ιταλία ζήτησε βοήθεια να αντιμετωπίσει την επιδημία και δεν προσέτρεξε κανείς. Πού είναι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη; Αντιθέτως, η Κίνα, η Ρωσία και η Κούβα ανταποκρίθηκαν στην έκκληση..." υποστηρίζουν όσοι φοβούνται μια ενιαία Ευρώπη και προσπαθούν να συνάπτουν συμφωνίες με κάθε μια από τις 28 χώρες χωριστά.
Είναι αλήθεια όμως πως απέναντι στην επιδημία του "κορονοϊού" η Ευρώπη στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων και αυτό είναι πρόβλημα.
Το πρόβλημα όμως δεν προκύπτει επειδή έχουμε πολύ περισσότερη Ευρώπη απ’ όση χρειαζόμαστε, αλλά επειδή έχουμε λιγότερη...
Αν η Ευρώπη είχε μια ενιαία ομοσπονδιακή κυβέρνηση όταν διαπιστώθηκε πως η Ιταλία εξελίσσεται στην "Ουχάν" της Γηραιάς Ηπείρου θα την είχε απομονώσει και θα είχε τους πόρους να συντηρήσει τον πληθυσμό δεκάδων εκατ. της Β. Ιταλίας που επλήγη για δυο και τρεις μήνες σε συνθήκες αυστηρής καραντίνας.
Η Ευρώπη των 350 εκατ. θα είχε τους ανθρώπινους, τεχνολογικούς και οικονομικούς πόρους να δημιουργήσει χιλιάδες επιπλέον προσωρινές νοσοκομειακές κλίνες στη Βόρεια Ιταλία, προκειμένου να στηρίξει τον πληθυσμό.
Καμιά επιδημία δεν σταματά μπροστά στα σύνορα, όσο αυστηρά και αν φρουρούνται αυτά. Οι αντιδράσεις των ευρωπαϊκών χωρών στην εξάπλωση της επιδημίας από χώρα σε χώρα ήταν αστείες και σπασμωδικές.
Αντέδρασαν κλείνοντας τα σύνορα και κρατώντας η κάθε μία χωριστά τον διαθέσιμο νοσοκομειακό εξοπλισμό και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για όταν θα έρθει η σειρά της.
Μια ενιαία αρχή συντονισμού αντιμετώπισης της επιδημίας με δεκάδες χιλιάδες νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού και χιλιάδες ΜΕΘ που θα ήταν διαθέσιμες σήμερα στην Ιταλία, αύριο στην Ισπανία και τη Γερμανία και μεθαύριο όπου χρειαστεί, θα συνιστούσε μια αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της επιδημίας από το σχέδιο κατακερματισμένης αντίστασης...
Όσοι πιστεύουν πως η επιδημία συνιστά ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ της διάλυσης της Ε.Ε. και της επιστροφής στο μοντέλο των εθνών κρατών που επικράτησε τον τελευταίο 1-1,5 αιώνα της πρώτης και δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης κάνουν λάθος.
Αντιθέτως τα λογικά επιχειρήματα συνηγορούν πως η επιδημία συνιστά μια απόδειξη και μια ευκαιρία για περαιτέρω ενοποίηση της Ευρώπης και όχι τη διάλυση.
Η αυταπάτη της αυτάρκειας
Μετά την επιχειρηματολογία για την ανάγκη εθνικής αμυντικής βιομηχανίας, τις τελευταίες εβδομάδες ακούμε και για την ανάγκη εθνικής βιομηχανίας υγειονομικού υλικού και απολυμαντικών.
Είναι βέβαιο πως αν προκύψει μια περίοδος υψηλής βροχόπτωσης θα ακούσουμε και επιχειρήματα υπέρ της ανάγκης εθνικής ομπρελοβιομηχανίας και στο τέλος θα καταντήσουμε σαν την αυτάρκη Αλβανία του Χότζα. Όλοι να τα κατασκευάζουμε όλα με επιδοτήσεις και στο τέλος κανένας να μην έχει τίποτα σε επάρκεια και ικανοποιητική ποιότητα.
Η απάντηση στο ερώτημα γιατί όχι αυτάρκεια και εθνική βιομηχανία βασικών αγαθών είναι μόνο μία:
Οι ευρωσκεπτικιστές τις τελευταίες εβδομάδες με τη βοήθεια ρωσικών, κινέζικων, τουρκικών και "τραμπικών" συμφερόντων υποβολές, βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν για άλλη μια φορά εναντίον της Ευρώπης.
Αφορμή στάθηκε η αδυναμία της Ε.Ε. να συνδράμει την Ιταλία η οποία κατέρρεε από την επιδημία του "κορονοϊού".
"Η Ιταλία ζήτησε βοήθεια να αντιμετωπίσει την επιδημία και δεν προσέτρεξε κανείς. Πού είναι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη; Αντιθέτως, η Κίνα, η Ρωσία και η Κούβα ανταποκρίθηκαν στην έκκληση..." υποστηρίζουν όσοι φοβούνται μια ενιαία Ευρώπη και προσπαθούν να συνάπτουν συμφωνίες με κάθε μια από τις 28 χώρες χωριστά.
Είναι αλήθεια όμως πως απέναντι στην επιδημία του "κορονοϊού" η Ευρώπη στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων και αυτό είναι πρόβλημα.
Το πρόβλημα όμως δεν προκύπτει επειδή έχουμε πολύ περισσότερη Ευρώπη απ’ όση χρειαζόμαστε, αλλά επειδή έχουμε λιγότερη...
Αν η Ευρώπη είχε μια ενιαία ομοσπονδιακή κυβέρνηση όταν διαπιστώθηκε πως η Ιταλία εξελίσσεται στην "Ουχάν" της Γηραιάς Ηπείρου θα την είχε απομονώσει και θα είχε τους πόρους να συντηρήσει τον πληθυσμό δεκάδων εκατ. της Β. Ιταλίας που επλήγη για δυο και τρεις μήνες σε συνθήκες αυστηρής καραντίνας.
Η Ευρώπη των 350 εκατ. θα είχε τους ανθρώπινους, τεχνολογικούς και οικονομικούς πόρους να δημιουργήσει χιλιάδες επιπλέον προσωρινές νοσοκομειακές κλίνες στη Βόρεια Ιταλία, προκειμένου να στηρίξει τον πληθυσμό.
Καμιά επιδημία δεν σταματά μπροστά στα σύνορα, όσο αυστηρά και αν φρουρούνται αυτά. Οι αντιδράσεις των ευρωπαϊκών χωρών στην εξάπλωση της επιδημίας από χώρα σε χώρα ήταν αστείες και σπασμωδικές.
Αντέδρασαν κλείνοντας τα σύνορα και κρατώντας η κάθε μία χωριστά τον διαθέσιμο νοσοκομειακό εξοπλισμό και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για όταν θα έρθει η σειρά της.
Μια ενιαία αρχή συντονισμού αντιμετώπισης της επιδημίας με δεκάδες χιλιάδες νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού και χιλιάδες ΜΕΘ που θα ήταν διαθέσιμες σήμερα στην Ιταλία, αύριο στην Ισπανία και τη Γερμανία και μεθαύριο όπου χρειαστεί, θα συνιστούσε μια αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της επιδημίας από το σχέδιο κατακερματισμένης αντίστασης...
Όσοι πιστεύουν πως η επιδημία συνιστά ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ της διάλυσης της Ε.Ε. και της επιστροφής στο μοντέλο των εθνών κρατών που επικράτησε τον τελευταίο 1-1,5 αιώνα της πρώτης και δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης κάνουν λάθος.
Αντιθέτως τα λογικά επιχειρήματα συνηγορούν πως η επιδημία συνιστά μια απόδειξη και μια ευκαιρία για περαιτέρω ενοποίηση της Ευρώπης και όχι τη διάλυση.
Η αυταπάτη της αυτάρκειας
Μετά την επιχειρηματολογία για την ανάγκη εθνικής αμυντικής βιομηχανίας, τις τελευταίες εβδομάδες ακούμε και για την ανάγκη εθνικής βιομηχανίας υγειονομικού υλικού και απολυμαντικών.
Είναι βέβαιο πως αν προκύψει μια περίοδος υψηλής βροχόπτωσης θα ακούσουμε και επιχειρήματα υπέρ της ανάγκης εθνικής ομπρελοβιομηχανίας και στο τέλος θα καταντήσουμε σαν την αυτάρκη Αλβανία του Χότζα. Όλοι να τα κατασκευάζουμε όλα με επιδοτήσεις και στο τέλος κανένας να μην έχει τίποτα σε επάρκεια και ικανοποιητική ποιότητα.
Η απάντηση στο ερώτημα γιατί όχι αυτάρκεια και εθνική βιομηχανία βασικών αγαθών είναι μόνο μία:
Οικονομίες κλίμακας, συγκριτικό πλεονέκτημα και ελεύθερος ανταγωνισμός...
Ειδικά για μια χώρα σαν την Ελλάδα με ιδιαίτερα μικρό μέγεθος αγοράς λόγω πληθυσμού θα ήταν αυτοκτονία να κατασκευάζουμε μόνοι μας τανκς, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, χειρουργικές μάσκες και αντισηπτικά...
Ακόμη και για μια χώρα σαν την Τουρκία με εσωτερική αγορά 80 εκατ. θα είναι δύσκολο να έχει την ίδια ποιότητα οπλικών συστημάτων π.χ. στην ίδια ευνοϊκή τιμή.
Για μια ελεύθερη οικονομική ζώνη 400 εκατ. όπως η Ευρώπη (ή ακόμη καλύτερα 800-1.000 εκατ. που είναι ΗΠΑ-Ε.Ε. και λοιπός δυτικός κόσμος) όμως τα πράγματα θα ήταν λιγότερο δύσκολα.
Στο βαθμό που οι ανοιχτές αγορές σε πλανητικό επίπεδο που εξασφάλισαν την εκρηκτική ευημερία των τελευταίων δεκαετιών υποχωρούν υπό το βάρος των γεωπολιτικών ανταγωνισμών, απομένουν οι ανοιχτές αγορές μεταξύ των μεγάλων οικονομικών ζωνών που διαμορφώνονται.
Η επιστροφή στα έθνη-κράτη του περασμένου αιώνα στην εποχή της πλανητικής τεχνολογικής διασύνδεσης και του πληθυσμού των 8 δισ. είναι αυτοκτονία για τη Δύση.
Η επιδημία του "κορονοϊού" και οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνέπειες θα οδηγήσουν τους επόμενους μήνες ανθρώπους και κυβερνήσεις στην αναθεώρηση πολλών αντιλήψεων που θεωρούνταν δεδομένες και σε αποφάσεις που θα διαμορφώσουν τις εξελίξεις στις επόμενες δεκαετίες.
Το στοίχημα για περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη θα παιχτεί τους επόμενους μήνες.
Αν μάλιστα ο δεδηλωμένος εχθρός της Ευρώπης, Ντόναλντ Τραμπ δεν κερδίσει τις εκλογές στις ΗΠΑ και η μεγάλη σύμμαχος επιστρέψει στην αντίληψη των κοινών συμφερόντων τα πράγματα θα προχωρήσουν ταχύτερα.
Η επιδημία μοιάζει με την τελευταία ευκαιρία επιβίωσης της Ευρώπης μαζί της, του δυτικού ανθρωπισμού που επικράτησε στον πλανήτη μετά την Αναγέννηση και τον διαφωτισμό.
Ειδικά για μια χώρα σαν την Ελλάδα με ιδιαίτερα μικρό μέγεθος αγοράς λόγω πληθυσμού θα ήταν αυτοκτονία να κατασκευάζουμε μόνοι μας τανκς, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, χειρουργικές μάσκες και αντισηπτικά...
Ακόμη και για μια χώρα σαν την Τουρκία με εσωτερική αγορά 80 εκατ. θα είναι δύσκολο να έχει την ίδια ποιότητα οπλικών συστημάτων π.χ. στην ίδια ευνοϊκή τιμή.
Για μια ελεύθερη οικονομική ζώνη 400 εκατ. όπως η Ευρώπη (ή ακόμη καλύτερα 800-1.000 εκατ. που είναι ΗΠΑ-Ε.Ε. και λοιπός δυτικός κόσμος) όμως τα πράγματα θα ήταν λιγότερο δύσκολα.
Στο βαθμό που οι ανοιχτές αγορές σε πλανητικό επίπεδο που εξασφάλισαν την εκρηκτική ευημερία των τελευταίων δεκαετιών υποχωρούν υπό το βάρος των γεωπολιτικών ανταγωνισμών, απομένουν οι ανοιχτές αγορές μεταξύ των μεγάλων οικονομικών ζωνών που διαμορφώνονται.
Η επιστροφή στα έθνη-κράτη του περασμένου αιώνα στην εποχή της πλανητικής τεχνολογικής διασύνδεσης και του πληθυσμού των 8 δισ. είναι αυτοκτονία για τη Δύση.
Η επιδημία του "κορονοϊού" και οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνέπειες θα οδηγήσουν τους επόμενους μήνες ανθρώπους και κυβερνήσεις στην αναθεώρηση πολλών αντιλήψεων που θεωρούνταν δεδομένες και σε αποφάσεις που θα διαμορφώσουν τις εξελίξεις στις επόμενες δεκαετίες.
Το στοίχημα για περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη θα παιχτεί τους επόμενους μήνες.
Αν μάλιστα ο δεδηλωμένος εχθρός της Ευρώπης, Ντόναλντ Τραμπ δεν κερδίσει τις εκλογές στις ΗΠΑ και η μεγάλη σύμμαχος επιστρέψει στην αντίληψη των κοινών συμφερόντων τα πράγματα θα προχωρήσουν ταχύτερα.
Η επιδημία μοιάζει με την τελευταία ευκαιρία επιβίωσης της Ευρώπης μαζί της, του δυτικού ανθρωπισμού που επικράτησε στον πλανήτη μετά την Αναγέννηση και τον διαφωτισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου