ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μια τοξική νέα κανονικότητα

Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Από τότε που ανακαλύψαμε το αφήγημα χάσαμε την αλήθεια. Δεν θυμάμαι άλλη φορά να χρειάζεται να διαβάσει κανείς δύο και τρεις εφημερίδες προκειμένου να μάθει τι έγινε. Όχι την ερμηνεία των γεγονότων αλλά τα γεγονότα καθ’ αυτά. Το επισήμανε και ο Ανδρέας Πετρουλάκης.  

Διαβάζεις την μία εκδοχή και περίπου δέχεσαι ότι ο αστυνομικός μπήκε με τσαμπουκά και το όπλο στο χέρι στην ΑΣΟΕ κυνηγώντας μικροπωλητές. 

Διαβάζεις την άλλη και καταλαβαίνεις ότι πήγε να πάρει την καλή του και τον έσυραν οι αντιεξουσιαστές μέσα στη σχολή ώσπου αναγκάστηκε να βγάλει το πιστόλι για να σώσει τη ζωή του. 

Τα ίδια με την προανακριτική, την κορωνίδα της παραπληροφόρησης. 

Στον ένα τίτλο βλέπεις ότι ο Μιωνής έδειξε Σαμαρά, στον άλλο ότι έκανε βαριές καταγγελίες σε βάρος του Παπαγγελόπουλου.  

Πρωταγωνιστές σε αυτή την φάρσα οι πολιτικοί που δίνουν την εκδοχή που τους συμφέρει αποκρύπτοντας ή ακόμα και διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα. 

Πρόθυμοι συμπαραστάτες ωστόσο μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι οι οποίοι αδυνατούν να αποστασιοποιηθούν από την κομματική αντιπαράθεση, ενώ συχνά μετέχουν με το ίδιο πάθος σε αυτό τον πόλεμο της προπαγάνδας. 

Έτσι ήταν πάντα, θα αντιτάξουν ορισμένοι, αλλά όχι δεν ήταν. Τουλάχιστον όχι σε αυτό τον βαθμό. Και δεν ήταν μόνο ζήτημα μέσων ενημέρωσης ή κοινωνικών δικτύων τα οποία σήμερα δίνουν τον τόνο. Ήταν συνολικά η πολιτική ζωή της χώρας που με όλα της τα προβλήματα είχε όρια. Σε ορισμένα ζητήματα μπορούσες να περιμένεις ότι θα υπάρχει ομόθυμη καταδίκη ή ακόμα και διάθεση απολογίας των παρεκτραπέντων.
 

Για να συνεχίσω το παράδειγμα των καταγγελιών Μιωνή, όποια ευθύνη και αν καταλογίζει κανείς στην πλειοψηφία της προανακριτικής για τους χειρισμούς της, δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχε προκαλέσει γενική κατακραυγή μια τέτοια μεσολάβηση υπουργού σε μια τόσο βρώμικη υπόθεση. Οι χειρισμοί του δεν μπορούν να σταθούν σε μια ευνομούμενη πολιτεία, ασχέτως με το ποιες μπορεί να ήταν οι πραγματικές του προθέσεις. Το ότι υπήρξαν μέσα ενημέρωσης, από αυτά μάλιστα που διεκδικούν σοβαρότητα και αξιοπιστία, στα οποία δεν έβρισκε κανείς ούτε μια λέξη καταδίκης, είναι λοιπόν καινούργιο φαινόμενο. Ανάλογα παραδείγματα μπορεί να βρει κανείς και στην άλλη πλευρά. Όμως το ζήτημα δεν είναι ο καταμερισμός των ευθυνών. Η μισαλλοδοξία δεν είναι μονοπώλιο ενός κόμματος.

Τα κόμματα τα ωρίμασε η κρίση λέγαμε όταν βγήκαμε από το Μνημόνιο. Ορισμένοι μπορεί να πίστεψαν ότι ίσως να ήταν δυνατόν και να δημιουργηθεί μια ελάχιστη συναίνεση στην πολιτική ζωή, ένα πλαίσιο διαλόγου. Αποδείχθηκε φενάκη. Αντιθέτως, πριν κλείσει χρόνος από τις εκλογές, έχει κανείς την αίσθηση ενός «déjà vu». Τα επεισόδια στη Λέσβο και στη Χίο με τα ΜΑΤ θύμισαν πολύ Κερατέα, έστω σε μικρογραφία. Όχι μόνο για την βιαιότητα αλλά και για την άρνηση να καταδικαστούν οι αθλιότητες. Επίθεση και προπηλακισμός αστυνομικών μέσα στο ξενοδοχείο τους πόσο απέχει από την απόλυτη βαρβαρότητα; Και η αντίδραση; «Βία στη βία των ΜΑΤ» έγραφε η εφημερίδα και δεν καταλάβαινες αν ήταν τίτλος ενός ρεπορτάζ ή σύνθημα και προτροπή. Αντιπαράθεση χωρίς ηθικούς φραγμούς.

Το χειρότερο είναι ότι...

 κανείς δεν διανοείται σήμερα να ζητήσει να μπει ένα φρένο. Τον τόνο τον δίνουν οι ακραίοι ένθεν κακείθεν.  

Στελέχη για τα οποία διακυβεύονται ενδεχομένως πολλά και σε προσωπικό επίπεδο, κρατούν σε ομηρία την πολιτική ζωή. Κι από εκεί και πέρα γαία πυρί μιχθήτω.  

Χτίζουμε ξανά το κλίμα του 2011. Ενδεχομένως και σαν κοινωνία να έχουμε γυρίσει οριστικά σελίδα. Η νέα κανονικότητα μπορεί να είναι πολύ πιο τοξική από ό,τι περιμέναμε.