Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Το είχε ανακοινώσει ο ίδιος προ δεκαπενθημέρου ότι αποσύρεται τον ερχόμενο Νοέμβριο.
Η ανακοίνωση είχε αντίκτυπο στην κοινή γνώμη, διότι ο Θύμιος Λυμπερόπουλος, ο πρόεδρος των ταξιτζήδων, εκτός από αιώνιος και αμετακίνητος ήταν επίσης χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της «Ελλαδάρας» που χρεοκόπησε. Ηταν εκφραστής του αδυσώπητου συντεχνιακού πνεύματος, που ανταγωνίζεται την υπόλοιπη κοινωνία, χωρίς να διστάζει καθόλου να χρησιμοποιήσει τα όπλα του εκβιασμού (οι περίφημες απεργίες) ή ακόμη και της βίας (οι ξυλοδαρμοί όσων δεν απεργούσαν).
Ηταν όμως και ξεχωριστή προσωπικότητα. Διέφερε, γιατί βαριόταν να κρύψει τον κυνισμό του και εκφραζόταν με τον αυθορμητισμό της αυθάδειας και της φυσικής επιθετικότητας του χαρακτήρα του. Ολο αυτό, όμως, το αντιστάθμιζε τόσο χαριτωμένα με τα εφαρμοστά ροζ πουκάμισα και το (συχνά) πορτοκαλί μαλλί, ώστε το σύνολο, παρότι άκρως δυσάρεστο και ακαλαίσθητο, να γίνεται αποδεκτό (passable) ως γραφικό.
Δεν ντρεπόταν ούτε για το γελοιωδώς νεανικό πουκάμισό του ούτε για τον κυνισμό του και ίσως αυτό να του προσέδιδε και κάποια γοητεία στα μάτια των οπαδών του.
Ηταν φυσικό, λοιπόν, οι θαυμαστές του να ανησυχήσουν και να κινητοποιηθούν. Ειδικότερα το ΙΕΜΕΒ (Ινστιτούτο Εντοπισμού και Μελέτης Βαψομαλλιάδων), του οποίου, όπως φημολογείται, ο Θ. Λυμπερόπουλος είναι senior fellow, πραγματοποίησε διαβήματα στον ίδιο τον πρωθυπουργό, μήπως εκείνος με το κύρος του τον μεταπείσει.
Τα νέα είναι όμως χειρότερα από όσο φανταζόμασταν. Οχι μόνον δεν απέδωσαν οι εκκλήσεις υπέρ της παραμονής του Θύμιου, αλλά, όπως με πληροφόρησε κυβερνητικό στέλεχος, η αποχώρησή του επισπεύδεται και θα γίνει μέσα στην εβδομάδα
Με την επέκταση της Ν.Δ. στο κέντρο και την αξιωματική αντιπολίτευση σε αφασία (το έδειξε η προ ημερησίας στη Βουλή την Παρασκευή), το πολιτικό τοπίο και οι συσχετισμοί δυνάμεων αλλάζουν. Δεν υπάρχει χώρος πια για τα υβρίδια της συνεύρεσης του δεξιού με τον αριστερό λαϊκισμό, που κυριάρχησαν κατά την περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Παυλόπουλοι, Παπαγγελόπουλοι, Λυμπερόπουλοι κ.ά. φεύγουν, καθώς μένουν χωρίς ρόλο στον νέο δικομματισμό που είναι φανερό ότι διαμορφώνεται.
Το παρατηρούμε στην τροχιά των μικρών κομμάτων στη Βουλή, όπου τα μεν αριστερά (ΠΑΣΟΚ και Βαρουφάκης) κινούνται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ ως δορυφόροι, ο δε Βελόπουλος αντιστοίχως γύρω από τη Ν.Δ. (Το ΚΚΕ δεν το υπολογίζουμε: είναι μόνο του, στον κόσμο του, σαν μια κολόνα ή ένας τοίχος της Βουλής...) Ολα αυτά πρέπει να μέτρησαν, αν και ακούω –και το μεταδίδω με πολλή επιφύλαξη– ότι του έχει προταθεί θέση ειδικού συμβούλου στην πολυεθνική L’ Oreal και γι’ αυτό επισπεύδει την αποχώρηση. Μακάρι.
Αποχαιρετώντας τον, πάντως, δεν μπορούμε να επαναλάβουμε τους στίχους από την παλιά μπαλάντα, που χρησιμοποίησε ο στρατηγός Μακάρθουρ στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του προς το Κογκρέσο: «Οld soldiers never die, they simply fade away».
Δεν ξέρω τι κάνουν οι στρατιώτες όταν γερνούν, πάντως, ο Θύμιος ποτέ δεν ξεθώριασε!
Χρώμα, ναι, το άλλαζε και μάλιστα συχνά, εμπνεόμενος πότε από το τεχνητό περιβάλλον (το χρώμα του κομοδίνου, της κομόντας κ.ά.), όπως και από το φυσικό (το χρώμα της αλεπούς – και της ουράς και της ράχης). Τη λάμψη του όμως δεν την έχασε ποτέ, με γκρίζους κροτάφους και άσπρες ρίζες δεν τον είδαμε ποτέ!
Σε τελευταία ανάλυση...
αποχωρεί εν μέρει δικαιωμένος. Μπορεί το πολιτικό είδος του να εκλείπει, το παράδειγμα όμως που έδωσε με τη φροντίδα του μαλλιού του σε δύσκολες εποχές σήμερα τείνει να γίνει κανονικότητα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου