Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Ασφαλώς η διπλωματία θα πρέπει να ασκείται με βάση ορισμένες αρχές, όπως, για παράδειγμα, η μυστικότητα των χειρισμών, γιατί η αποκάλυψη μπορεί να στοιχίσει στον πολιτικό στόχο που θέτει κάθε φορά η όποια κυβέρνηση.
Όμως, σε κάθε περίπτωση, η διπλωματία πρέπει να ασκείται με βάση το εθνικό συμφέρον. Το ίδιο ισχύει για την πολιτική.
Φυσικά, μέγα ερώτημα είναι πού βρίσκεται ο πολίτης σε όλα αυτά, ειδικά όταν πολιτικοί και διπλωματικοί χειρισμοί αφορούν σοβαρά εθνικά ζητήματα, από την κατάληξη των οποίων θα κριθεί το μέλλον των επόμενων γενεών, αλλά και της ίδιας της πατρίδας και του Ελληνισμού.
Οι πολίτες, στο κοινοβουλευτικό σύστημα που ισχύει, δίνουν κάθε φορά την εξουσιοδότηση στο κόμμα που κερδίζει τις εκλογές να εφαρμόσει τα υπεσχημένα με βάση το πρόγραμμα που παρουσίασε προεκλογικά. Και κρίνεται γι’ αυτό στο τέλος της τετραετίας.
Υπό την έννοια αυτή οι πολίτες έχουν κάποιο ρόλο και ευθύνη, αν και το παιχνίδι είναι τόσο στημένο και υπονομευμένο, που η ευθύνη βαραίνει πάντα τους πολιτικούς, αφού ο ρόλος του πολίτη είναι στην κυριολεξία αυτός του κομπάρσου, αντί του πρωταγωνιστή, όπως θα έπρεπε να είναι σε ένα πραγματικά δημοκρατικό και όχι δημοκρατικοφανές ολιγαρχικό πολίτευμα, όπως είναι το δικό μας.
Όμως, έστω κι αν κάνουμε τις παραπάνω παραδοχές για θέματα που προκύπτουν ή δεν έχουν συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα, κανονικά θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να λαμβάνεται υπ’ όψιν η βούληση των πολιτών, προτού η όποια κυβέρνηση αποφασίσει να εφαρμόσει την πολιτική της.
Η ανάγκη αυτή είναι πρόδηλη, όταν πρόκειται για εθνικά θέματα που θα καθορίσουν την πορεία της Ελλάδας και του Ελληνισμού για τις επόμενες δεκαετίες ή και αιώνες.
Τρανό παράδειγμα είναι η διαχείριση του ακανθώδους ζητήματος της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. και της οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών με τις γειτονικές χώρες.
Το ζήτημα αυτό αποκτά χαρακτήρα επείγοντος λόγω των εξελίξεων και του χρονοδιαγράμματος για την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της Αν. Μεσογείου, του Λιβυκού και του Ιονίου Πελάγους. Η κατάσταση αυτή είναι που ώθησε την Τουρκία να κάνει ένα νέο στρατηγικό σχέδιο με βάση το οποίο θα σφετεριστεί θαλάσσιες ζώνες στην Αν. Μεσόγειο, στο Λιβυκό, στο Μυρτώο και το Αιγαίο Πέλαγος, εις τους αιώνας των αιώνων.
Η «Γαλάζια Πατρίδα» και η συμφωνία με τη Λιβύη είναι εφαρμογές αυτού του στρατηγικού σχεδίου.
Ενώ λοιπόν συμβαίνουν αυτά, οι ελληνικές κυβερνήσεις και το κράτος ακολουθούν πολιτικές ερήμην των πολιτών, που επιδεινώνουν τη θέση της πατρίδας μας στα ζητήματα αυτά. Είναι αυτό που λέει ο λαός μας «κάθε πέρσι και καλύτερα», αφού η επιθετικότητα και οι διεκδικήσεις της Τουρκίας κάθε χρόνο επεκτείνονται εις βάρος μας.
Όλο αυτό το πράγμα, πέραν του ότι γίνεται εις βάρος και στην πλάτη των Ελλήνων πολιτών, έχει αποδειχθεί πλέον ότι όχι μόνο δεν είναι εθνοφελές, αλλά θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς με επιείκεια πατριδοβόρο, υπό την έννοια ότι κατατρώει τα συμφέροντα της πατρίδας.
Ενώ βρισκόμαστε, λοιπόν, αντιμέτωποι με τετελεσμένα που προσπαθεί να δημιουργήσει η Τουρκία στο θέμα των θαλάσσιων ζωνών, αντί να ενημερωθεί σωστά και αντικειμενικά ο ελληνικός λαός και να συμμετέχει με κάποιον τρόπο στην επιλογή της πολιτικής που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση, είναι θύμα προπαγάνδας που ασκούν η κυβέρνηση και τα θεσμικά και παραθεσμικά της όργανα. Και μάλιστα μια προπαγάνδα που ασκείται με τρόπο άγαρμπο και αναιδή, χωρίς καν να τηρούνται τα προσχήματα.
Για παράδειγμα, το ΕΛΙΑΜΕΠ, το κατεξοχήν συμβουλευτικό ίδρυμα για θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, που χρηματοδοτείται από το ελληνικό κράτος αλλά και από τον Σόρος, αντί να δείχνει σεβασμό στους Ελληνες πολίτες με τα έργα και τις πράξεις του, τους προσβάλλει βάναυσα. Τρανταχτή απόδειξη, η εκδήλωση που οργάνωσε πρόσφατα με τίτλο «Μας συμφέρει η Χάγη;».
Πέραν του ότι ο τίτλος είναι «χειριστικός», κάλεσαν στο ίδιο τραπέζι προσωπικότητες της ίδιας άποψης, οι οποίοι όλοι τους, όλως τυχαίως, ήταν αυτοί που πρόσβαλαν σκαιότατα τους Ελληνες της Κύπρου, προσπαθώντας με διάφορους τρόπους να τους αλλάξουν την πίστη. Εννοώ την άποψή τους για το αντιδημοκρατικό και κατάπτυστο Σχέδιο Ανάν, που διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία.
Για να φανταστούν οι Ελληνες πολίτες τον βαθμό της αναισθησίας και της αναίδειάς τους, δεν έβαλαν στο τραπέζι ούτε έναν με διαφορετική άποψη. Ο χαρακτηρισμός και αναισθησίας και αναίδειας δεν γίνεται με κοινωνικούς, αλλά με πολιτικούς και εθνικούς όρους. Όταν κάποιος είναι σε τέτοιο βαθμό αναίσθητος και αναιδής, είναι ικανός για όλα, ακόμα και να παραδώσει ο μισό Aιγαίο στους Τούρκους.
Όσοι έχουν αμφιβολία ας ρωτήσουν έναν ψυχολόγο, για να μην πω ψυχίατρο. Χωρίς να θέλω να στοχοποιήσω προσωπικά κανέναν, πολιτικά και εθνικά μιλάμε, παραθέτω απόσπασμα από την εισήγηση του καθηγητή κ. Ροζάκη, ο οποίος συμμετείχε σε μυστική σύσκεψη στου Μαξίμου, υπό τον κ. Μητσοτάκη, για τα θέματα που προανέφερα.
Είπε λοιπόν ο κ. καθηγητής: «Η Ελλάδα έχει τηρήσει μια μαξιμαλιστική θέση σε όλα της τα ζητήματα. Έχει θεωρήσει ότι μπορεί να έχει ΑΟΖ μέχρι την Κύπρο, πράγμα αδύνατον. Εχει θεωρήσει ότι μπορεί να έχει 12 ν.μ. παντού. Έχει θεωρήσει ότι μπορεί να έχει εναέριο χώρο μεγαλύτερο από την αιγιαλίτιδα ζώνη της».
Να ξεκινήσω από το τελευταίο. Δεν είπε «ότι μπορεί να έχει αιγιαλίτιδα ζώνη μικρότερη από τον εναέριο χώρο», αλλά το αντίθετο. Δηλαδή, δείχνει το απαράδεκτο, να μειώσει η Ελλάδα τον εναέριο χώρο, αντί να αυξήσει την αιγιαλίτιδα ζώνη. Όσον αφορά τις… μαξιμαλιστικές θέσεις. Ο κ. καθηγητής δεν περιμένει καν την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης, ήδη έβγαλε την ετυμηγορία του. «Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει ΑΟΖ μέχρι την Κύπρο, πράγμα αδύνατον». Για τα 12 ν.μ., επίσης, έβγαλε την ετυμηγορία του. «Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει 12 ν.μ. παντού». Γιατί; Όχι γιατί δεν μας το επιτρέπει το Διεθνές Δίκαιο. Ίσα ίσα, εξ όσων γνωρίζω, το Διεθνές Δίκαιο μας δίνει δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα παντού στα 12 ν.μ. Και μάλιστα το Διεθνές Δίκαιο είναι αυτό που προνοεί για τις θάλασσες που κλείνουν από τα χωρικά ύδατα. Δεν γνωρίζω, μάλιστα, άλλη χώρα στον κόσμο που δεν έχει κάνει πλήρη χρήση αυτού του δικαιώματος.
Και το τελευταίο, αν και οι πληγές στο θέμα αυτό δεν τελειώνουν. Κανείς από τους ομιλητές αλλά και από την κυβέρνηση, που τους δίνει το «ποίημα» που μας προπαγανδίζουν, δεν θέτουν το θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων ως ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για παραπομπή στη Χάγη.
Γιατί είναι προφανές ότι την αιγιαλίτιδα ζώνη δεν μπορεί καν η Ελλάδα να την πάει ως διαφορά στη Χάγη, γιατί αυτή ορίζεται ως κυρίαρχο δικαίωμα από κάθε χώρα με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Και λέμε βασική προϋπόθεση, γιατί το δικαστήριο θα δικάσει με βάση τα χωρικά ύδατα που έχεις ορίσει.
Αν έχεις απεμπολήσει κυριαρχικό δικαίωμα, πριν καν πας στη Χάγη, είναι...
αυτό που λένε οι ποδοσφαιρόφιλοι «έχεις φάει γκολ από τα αποδυτήρια».
Με την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» που εφάρμοσαν οι ιδεοληπτικοί «ροζ» εθνομηδενιστές και συνεχίζουν να εφαρμόζουν οι «μπλε συνάδελφοί» τους κερδίσαμε τον τίτλο τού «μη κράτους. Με την πολιτική μας στο θέμα που αναπτύξαμε στο άρθρο, τον κατοχυρώνουμε.
Και όλα αυτά τα παιχνίδια τα παίζουν οι αναίσθητοι και αναιδείς της καθηγητικής, πολιτικής και διπλωματικής ελίτ στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών και της πατρίδας.
Το ερώτημα είναι ως πότε.
Πότε επιτέλους θα ξυπνήσουν οι πολίτες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου