Το 2010, αμέσως μετά την ουσιαστική χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, πολλοί θυμήθηκαν το «ασφαλιστικό Γιαννίτση», που ατύχησε. Ξεχάσαμε όμως ότι, μετά τη λαϊκή κατακραυγή, η κυβέρνηση έφερε ένα πασάλειμμα ασφαλιστικού, το οποίο, σύμφωνα με τον τότε υπουργό Εργασίας - Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Δημήτρη Ρέππα: «Είναι για όλους θετικό το νέο ασφαλιστικό. Και για τους ασφαλισμένους - εργαζομένους, αφού παράγει σιγουριά και ασφάλεια. Και για την οικονομία και την κοινωνία, αφού ευνοεί τη δημιουργία κλίματος σταθερότητας και εμπιστοσύνης» («Τα Νέα» 8.7.2002).
Η συνέχεια είναι γνωστή. «Οταν μπήκαμε στην ΟΝΕ, η στήριξη του προϋπολογισμού προς τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης ήταν της τάξεως των περίπου 5,4 δισ. ευρώ ή 4% του ΑΕΠ. Το 2009 είχε φτάσει στα 18,9 δισ. ή 8,2% του ΑΕΠ. Αν είχε σταθεροποιηθεί η συνεισφορά του προϋπολογισμού στο επίπεδο του 2001, η χώρα θα είχε περίπου 75 δισ. λιγότερο χρέος από αυτό που είχε το 2009 (...) περίπου ένα στα τέσσερα ευρώ που χρωστούσε η χώρα το 2009...» (Φίλιππος Σαχινίδης, 2.12.2015). Η συνολική συνεισφορά του κρατικού προϋπολογισμού στα ασφαλιστικά ταμεία ήταν 118 δισ. ευρώ, ήτοι 40% του δημοσίου χρέους που είχε η Ελλάδα στις 31.12.2009.
Το 2010 υποτίθεται πως καταλάβαμε ότι το κράτος χρεοκόπησε. Ομως, παρά τις περικοπές, την περίοδο 2010-2019 το κράτος έδωσε στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης 133 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 53 δισ. ευρώ. Μόνο το 2019, το κράτος έβαλε 15 δισ. για να καλυφθεί η δαπάνη για συντάξεις, που ήταν 26,5 δισ. ευρώ. Επομένως, για ποια «λεηλασία, που έγινε διαχρονικά στα ασφαλιστικά ταμεία και καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει για επιστροφή των κλεμμένων» μιλάει η ΑΔΕΔΥ; (Ανακοίνωση - κάλεσμα σε 24ωρη πανελλαδική απεργία,18.2.2020). Να σημειώσουμε ότι, σύμφωνα με την αναλυτική αποτίμηση της Τράπεζας της Ελλάδος (2.8.2012), οι ζημίες των ασφαλιστικών ταμείων από το «κούρεμα» των ομολόγων (PSI) ήταν 7 δισ. ευρώ· ούτε τα μισά της ετήσιας συνεισφοράς του κράτους στα ασφαλιστικά ταμεία.
Η σχέση κράτους - κοινωνικής ασφάλισης είναι περίπου όπως οι σχέσεις συγγενών που συμπήζουν μια ομόρρυθμη εταιρεία. Στην αρχή όλοι βάζουν κάτι, μετά όλοι παίρνουν κάτι και όταν έρθουν τα δύσκολα γίνονται «από δυο χωριά χωριάτες». Ο ένας λέει «ναι, αλλά εγώ δούλευα όλη μέρα χωρίς πληρωμή», η άλλη αντιτείνει ότι «ναι, αλλά χρησιμοποιούσες δωρεάν το αυτοκίνητο της εταιρείας», ο τρίτος γκρινιάζει για τις εταιρικές πιστωτικές κάρτες και στο τέλος όλοι μαζί φεσώνουν πελάτες και προμηθευτές. Στην περίπτωσή μας, οι φεσωμένοι είναι οι ασφαλισμένοι, που ούτε γνωρίζουν τι λεφτά έβαλαν στο σύστημα, ούτε ξέρουν τι έχουν, ούτε τι θα πάρουν από τις «αποταμιεύσεις μιας ζωής». Απλώς ακούν συνθήματα για τα «κλεμμένα», από συνδικαλιστές που δεν εργάζονται για να εισφέρουν στο ασφαλιστικό σύστημα, ενώ διαρκώς κάποιος υπουργός έχει λύσει διά παντός το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος, ή έστω μέχρι το 2070, όπως ισχυρίζεται ο κ. Γιάννης Βρούτσης.
Η υπόσχεση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη για καλούς λογαριασμούς τουλάχιστον στον επικουρικό πυλώνα ασφάλισης και ότι οι εργαζόμενοι θα παίρνουν όσα βάζουν (και θα ξέρουν πόσα είναι αυτά) συκοφαντήθηκε από τη Αριστερά ως «ασφαλιστικό Πινοσέτ» και βολικώς ξεχάστηκε.
Αλλά τις χαμένες ευκαιρίες...
τις θυμόμαστε αφού γίνει το κακό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου