«Το σώμα μου βυθιζόταν κάτω από το έδαφος και γινόταν μαύρο σαν τη νύχτα. Κι από πάνω, ήχος από οπλές αλόγων και κόσμος που έτρεχε να σωθεί».
Η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων πριν από τριάντα πέντε χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία εξιδανικεύτηκε, μυθοποιήθηκε και νεκρολογήθηκε ακόμη και από τους Pulp, το 2002 – στο «The Last Day of The Miners’ Strike».
Από αυτή την κοίτη σοσιαλιστικού ρομαντισμού ήπιε ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και εμπνεύστηκε το μανιφέστο του κατά του κυβερνητικού σχεδίου για την απεξάρτηση της Δυτικής Μακεδονίας –και δευτερευόντως της Αρκαδίας– από τον λιγνίτη. Eρχονται, έγραψε ο Γιώργος Αδαμίδης, τα εγγόνια της Θάτσερ. Και θα μας κάνουν Μάντσεστερ.
Το Μάντσεστερ δεν το εννοούσε με την παρούσα, ανθηρή του έννοια. Εννοούσε την πόλη του παρελθόντος, που, όπως όλος ο Βορράς της Αγγλίας, αναγκάστηκε να αλλάξει τον προσανατολισμό που είχε από την πρώτη βιομηχανική επανάσταση.
Από την οπτική γωνία της Αθήνας, η άρνηση των συνδικαλιστών της ΔΕΗ στην απολιγνιτοποίηση μοιάζει ακατανόητη. Πώς μπορεί να μη θέλουν να προετοιμαστούν για το μοιραίο; Πώς μπορεί να αντιδρούν στο όνομα «του μέλλοντος των παιδιών τους»; Δεν βλέπουν τον φαγωμένο τόπο γύρω τους; Δεν νιώθουν όμηροι κάτω από το έδαφος – μαύροι σαν τη νύχτα;
Αυτό που στο μάτι του αποστασιοποιημένου παρατηρητή φαίνεται σαν περιβαλλοντική δυστοπία, για τους ανθρώπους που ζουν από τον λιγνίτη είναι η μόνη γνωστή πραγματικότητα. Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση τους θα ζητούσε αναβολή του αναπότρεπτου.
Η κυβέρνηση δεν έχει την πολυτέλεια αυτού του ανθρωπινότατου παραλογισμού. Αναβολή σημαίνει επιδείνωση των συνθηκών της μετάβασης εις βάρος αυτών που την καταγγέλλουν.
Ανώδυνη μετάβαση δεν υπάρχει. Η ανεργία, η εσωτερική μετανάστευση, τα τοξικά πολιτικά κατάλοιπα στην τοπική κοινωνία δεν θα αποφευχθούν.
Η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων πριν από τριάντα πέντε χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία εξιδανικεύτηκε, μυθοποιήθηκε και νεκρολογήθηκε ακόμη και από τους Pulp, το 2002 – στο «The Last Day of The Miners’ Strike».
Από αυτή την κοίτη σοσιαλιστικού ρομαντισμού ήπιε ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και εμπνεύστηκε το μανιφέστο του κατά του κυβερνητικού σχεδίου για την απεξάρτηση της Δυτικής Μακεδονίας –και δευτερευόντως της Αρκαδίας– από τον λιγνίτη. Eρχονται, έγραψε ο Γιώργος Αδαμίδης, τα εγγόνια της Θάτσερ. Και θα μας κάνουν Μάντσεστερ.
Το Μάντσεστερ δεν το εννοούσε με την παρούσα, ανθηρή του έννοια. Εννοούσε την πόλη του παρελθόντος, που, όπως όλος ο Βορράς της Αγγλίας, αναγκάστηκε να αλλάξει τον προσανατολισμό που είχε από την πρώτη βιομηχανική επανάσταση.
Από την οπτική γωνία της Αθήνας, η άρνηση των συνδικαλιστών της ΔΕΗ στην απολιγνιτοποίηση μοιάζει ακατανόητη. Πώς μπορεί να μη θέλουν να προετοιμαστούν για το μοιραίο; Πώς μπορεί να αντιδρούν στο όνομα «του μέλλοντος των παιδιών τους»; Δεν βλέπουν τον φαγωμένο τόπο γύρω τους; Δεν νιώθουν όμηροι κάτω από το έδαφος – μαύροι σαν τη νύχτα;
Αυτό που στο μάτι του αποστασιοποιημένου παρατηρητή φαίνεται σαν περιβαλλοντική δυστοπία, για τους ανθρώπους που ζουν από τον λιγνίτη είναι η μόνη γνωστή πραγματικότητα. Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση τους θα ζητούσε αναβολή του αναπότρεπτου.
Η κυβέρνηση δεν έχει την πολυτέλεια αυτού του ανθρωπινότατου παραλογισμού. Αναβολή σημαίνει επιδείνωση των συνθηκών της μετάβασης εις βάρος αυτών που την καταγγέλλουν.
Ανώδυνη μετάβαση δεν υπάρχει. Η ανεργία, η εσωτερική μετανάστευση, τα τοξικά πολιτικά κατάλοιπα στην τοπική κοινωνία δεν θα αποφευχθούν.
Παράδειγμα, ο χιλιοτραγουδισμένος αρχηγός των ανθρακωρύχων: Ο 82χρονος πια Arthur Scargill κατέληξε κήρυκας του Brexit και απολογητής του Μπόρις Τζόνσον.
Ομως, στο εγχείρημα της απολιγνιτοποίησης κρίνεται κάτι πολύ πιο σημαντικό από το σθένος της κυβέρνησης – και το συνακόλουθο πολιτικό κόστος.
Κρίνεται...
η ίδια η ικανότητα του ελληνικού κράτους να σχεδιάζει και να υλοποιεί εγχειρήματα τέτοιου βεληνεκούς.
Για την κυβέρνηση, η υπόθεση δεν έχει μόνο κόστος.
Εχει και την άδηλη ακόμη ευκαιρία να εγκατασταθεί εκείνη στον χώρο του πράσινου, μεταρρυθμιστικού Κέντρου, που ο κοντόφθαλμος συντηρητισμός της αντιπολίτευσης είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα της παραχωρήσει.
Η Θάτσερ, πάντως, δεν έχασε.
Κρίνεται...
η ίδια η ικανότητα του ελληνικού κράτους να σχεδιάζει και να υλοποιεί εγχειρήματα τέτοιου βεληνεκούς.
Για την κυβέρνηση, η υπόθεση δεν έχει μόνο κόστος.
Εχει και την άδηλη ακόμη ευκαιρία να εγκατασταθεί εκείνη στον χώρο του πράσινου, μεταρρυθμιστικού Κέντρου, που ο κοντόφθαλμος συντηρητισμός της αντιπολίτευσης είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα της παραχωρήσει.
Η Θάτσερ, πάντως, δεν έχασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου