Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Σε ένα μέλλον που δεν είναι και τόσο μακρινό όσο δείχνει, στις αίθουσες των καλών αμερικανικών σχολείων ο Μπαράκ Ομπάμα θα διδάσκει διεθνείς σχέσεις. Ο Μαρκ Μαζάουερ θα περιγράφει με εύληπτο τρόπο τα Βαλκάνια κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ο κάτοχος του Νομπέλ Φυσικής για το 2030, θα αναπτύσσει τις τελευταίες θεωρίες για τη δημιουργία του σύμπαντος.
Σε ένα μέλλον που δεν είναι και τόσο μακρινό όσο δείχνει, στις αίθουσες των καλών αμερικανικών σχολείων ο Μπαράκ Ομπάμα θα διδάσκει διεθνείς σχέσεις. Ο Μαρκ Μαζάουερ θα περιγράφει με εύληπτο τρόπο τα Βαλκάνια κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ο κάτοχος του Νομπέλ Φυσικής για το 2030, θα αναπτύσσει τις τελευταίες θεωρίες για τη δημιουργία του σύμπαντος.
Όλο αυτό δεν είναι φανταστικό. Δεν είναι καν υπερβολικό. Είναι απτά επιχειρηματικά σχέδια που ήδη «τρέχουν» επάνω στο συναρπαστικό πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης.
Φανταστείτε, λοιπόν, τον Ομπάμα σε ολόγραμμα. Πίσω από το ολόγραμμα, ίσως και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, είναι μία μηχανή που έχει εκπαιδευτεί επάνω στον πρόεδρο. Δεν της έχουν «φορτώσει» μόνο όσα έχει πει και διαβάσει ο Ομπάμα. Εχει εκπαιδευτεί και από τον ίδιο, είναι μία, σχεδόν, πειστική ψηφιακή αποτύπωσή του, μία εκδοχή αθανασίας.
Στο μέλλον οι μηχανές θα αναλάβουν το μεγαλύτερο κομμάτι της εκπαίδευσης των παιδιών.
Δεν είναι σενάριο, ούτε εικασία. Είναι βεβαιότητα. Ο δάσκαλος θα παρίσταται για να επιβλέπει τη διαδικασία, να διατηρεί την τάξη και να απαντά σε απορίες. Όμως οι γνώσεις θα μεταδίδονται από τις μηχανές.
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα δεχόταν κάτι τέτοιο η ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα. Θα βγει, άραγε, στους δρόμους για να φωνάξει ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να αντικαταστήσει την ανθρώπινη; Θα βγάλει κραυγή απελπισίας;
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα έχει το δίκαιο με το μέρος της, δεν θα έχει την πραγματικότητα. Και αυτό είναι που μετράει.
Η υπουργός Παιδείας κατέθεσε το νέο νομοσχέδιο για την Παιδεία. Οι αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας και των κομμάτων της αντιπολίτευσης εστιάζονται σε δύο θέματα:
-Στη χρηματοδότηση των ΑΕΙ βάσει αξιολόγησης
-Στην ισότιμη αναγνώριση τίτλων από πανεπιστήμια του εξωτερικού και των εν Ελλάδι παραρτημάτων τους, γεγονός που επιτρέπει σε έναν απόφοιτο «κολεγίου» να διεκδικήσει θέση στη δημόσια εκπαίδευση.
Η χρηματοδότηση των ΑΕΙ βάσει αξιολόγησης είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα, αρκεί να λειτουργήσει. Το σχέδιο προβλέπει ότι 20% της ετήσιας χρηματοδότησης θα χορηγείται βάσει αξιολόγησης. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αν ένα Πανεπιστήμιο δεν έχει πετύχει τους στόχους του, το 20% της χρηματοδότησής του θα πηγαίνει σε άλλα Πανεπιστήμια. Αυτό έχει, ως συνήθως, δύο αναγνώσεις.
Η απορριπτική προσέγγιση εκτιμά ότι τα μεγάλα Πανεπιστήμια θα καταπίνουν τα χρήματα των μικρών.
Η θετική προβλέπει ότι έτσι και τα μικρότερα Πανεπιστήμια θα αποκτήσουν ένα επιπλέον κίνητρο και θα βελτιώσουν τους σχετικούς δείκτες.
Θα το δούμε στην πράξη. Μεταξύ μας, δεν ξέρουμε και κατά πόσο είναι εφικτή η αξιολόγηση και η αποτίμηση δεικτών με έντονο το στοιχείο του υποκειμενισμού. Όμως το να κάνεις κριτική λέγοντας ότι έτσι δημιουργούνται Πανεπιστήμια δύο ταχυτήτων, είναι η αποθέωση της μιζέριας και της μετριότητας, του συμπλέγματος που εκδηλώνεται κατά των ιδιωτικών σχολείων που πρέπει να καταργηθούν επειδή απλώς είναι καλύτερα από τα δημόσια. Φυσικά και πρέπει να υπάρχουν Πανεπιστήμια δύο ταχυτήτων που να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Συμβαίνει σε όλον τον κόσμο. Ας συμβεί επιτέλους και εδώ.
Τώρα όσον αφορά την αναγνώριση της πιστοποίησης που χορηγούν τα κολέγια ως παραρτήματα ξένων Πανεπιστημίων, το τοπίο είναι κάπως θολό.
Η Κεραμέως είπε ότι ενσωματώνει ευρωπαϊκή οδηγία, πλην όμως, άγνωστο γιατί, δεν προσκόμισε τα απαραίτητα έγγραφα στη Βουλή -επιφυλάχθηκε να τα δείξει στους εισηγητές των κομμάτων.
Ο Φίλης της είπε ότι δεν υπάρχει τέτοια οδηγία και, τέλος πάντων, πρόκειται για μεθόδευση που παρακάμπτει το Αρθρο 16 του Συντάγματος περί ιδιωτικών Πανεπιστημίων -διότι ως ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι το πραγματικό μας άγχος, το Αρθρο 16.
Και οι συνδικαλιστές διαμαρτύρονται επειδή έτσι αποκτούν πρόσβαση στο Δημόσιο ακόμα και εκείνοι που δεν έχουν τίτλο ελληνικού Πανεπιστημίου.
Από το υπουργείο Παιδείας ισχυρίζονται ότι έτσι και δεν επιτραπεί στους αποφοίτους ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων η πρόσβαση στο Δημόσιο, θα έχουμε πρόβλημα. Εντάξει, αλλά γιατί στη σχετική διάταξη περιλαμβάνει και τα κολέγια που εκπροσωπούν αμερικανικά πανεπιστήμια;
Στην ουσία της, όμως, είναι μία αντιπαράθεση πάνω στο συγκυριακό, χωρίς να στρέφει τη ματιά στο μέλλον. Όλη η κουβέντα που γίνεται είναι συντεχνιακή, για το αν κάποιοι καθηγητές, περιορισμένων ειδικοτήτων, θα έχουν βγάλει ΑΕΙ ή Κολέγιο-παράρτημα ξένου Πανεπιστημίου. Και αρνούμαστε να δούμε ότι...
η εκπαίδευση όπως την αντιλαμβανόμαστε έχει τελειώσει ή, τέλος πάντων, θα τελειώσει μέσα στον δικό μας κύκλο ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου