Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Αν ο πρωθυπουργός είχε ανακοινώσει την επιλογή του για την προεδρία πριν από μία εβδομάδα, θα τον κατηγορούσαν ότι επιχειρεί αντιπερισπασμό από το «φιάσκο» της επίσκεψής του στις ΗΠΑ.
Αν περίμενε και ανακοίνωνε την επιλογή του μία εβδομάδα αργότερα, θα μπορούσε το ίδιο εύκολα να κατηγορηθεί ότι θέλει να αποπροσανατολίσει από τον «ακροδεξιό» περιορισμό των διαδηλώσεων.
Γενικώς, η θεωρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης περί αντιπερισπασμού θα ταίριαζε σε κάθε περίσταση. Με την πρόφαση αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι χρειαζόταν χρόνο για να μεταβολίσει το αυτονόητο: Οτι αν ήθελε να απορρίψει τη Σακελλαροπούλου, δεν θα έβρισκε επιχειρήματα ούτε για την κομματική του βάση.
Κάπως έτσι προέκυψε αυτός ο σαλίγκαρος σιχτιροσυναίνεσης που διέτρεξε το σκεπτικό Τσίπρα για την προεδρική εκλογή:
Γενικώς, η θεωρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης περί αντιπερισπασμού θα ταίριαζε σε κάθε περίσταση. Με την πρόφαση αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι χρειαζόταν χρόνο για να μεταβολίσει το αυτονόητο: Οτι αν ήθελε να απορρίψει τη Σακελλαροπούλου, δεν θα έβρισκε επιχειρήματα ούτε για την κομματική του βάση.
Κάπως έτσι προέκυψε αυτός ο σαλίγκαρος σιχτιροσυναίνεσης που διέτρεξε το σκεπτικό Τσίπρα για την προεδρική εκλογή:
Για να μη γίνω Μητσοτάκης, ψηφίζω τη μητσοτακική πρόταση.
Ηταν σφάλμα η πρωθυπουργική απόφαση, αλλά θα ήταν εξίσου σφάλμα να καταψηφίσουμε το σφάλμα.
Ημαστε προοδευτικοί όταν επιλέξαμε τη Σακελλαροπούλου για το ΣτΕ, αλλά ο Μητσοτάκης, που την επιλέγει για την Προεδρία, παραμένει συντηρητικός, επειδή δεν καταλαβαίνει ότι είναι προοδευτική. Νόχι. Ναιόχι. Οχιναί.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Προκειμένου να αποκολληθεί από τη ζωηρή καμπάνια του υπέρ του νυν προέδρου· προκειμένου να μη δώσει την εντύπωση ότι ο αντίπαλός του τον προσπέρασε, ο Τσίπρας έπρεπε να σελώσει τον σαλίγκαρο. Οταν θα έχει σβήσει ο απόηχος αυτής της δυσκολίας, θα μείνει για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα κέρδος κι ένα πρόβλημα.
Το κέρδος είναι ότι, πράττοντας το αυτονόητο, επιβεβαιώνει τη συμμετοχή του στις σταθεροποιητικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος. Πράττει δηλαδή ό,τι προσδοκά η πλειοψηφία από ένα κόμμα εξουσίας.
Η ίδια η Σακελλαροπούλου ανακαλεί μια προηγούμενη φάση της σταδιακής αφομοίωσης του ΣΥΡΙΖΑ στον μεταπολιτευτικό κανόνα: Προάγοντάς την στην προεδρία του ΣτΕ, η συριζαϊκή κυβέρνηση θεράπευε την προηγούμενη, παρ’ ολίγον διαλυτική για το δικαστήριο, επιλογή της. Αναγνώριζε έτσι εμπράκτως τα όρια της ανεξαρτησίας του θεσμού που στην «εφηβεία» της είχε δυσκολευτεί να διακρίνει.
Αν το κέρδος είναι θεσμικό μπόι, το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η στρατηγική συμπίεση. Η αξιωματική αντιπολίτευση πλασαρίστηκε δεξιότερα της νεομητσοτακικής κυβέρνησης στην προεδρική της προτίμηση. Το ίδιο δεξιότερη κινδυνεύει να ακούγεται σε λίγο και η ρητορική της στην εξωτερική πολιτική. Ταυτόχρονα, εξωθείται από την κυβερνητική πολιτική στην αριστερή γωνία του παρελθόντος της στα ζητήματα της ασφάλειας, του κράτους, του συνδικαλισμού, της εκπαίδευσης.
Ακούγεται αντιφατικό. Η αντίφαση όμως λύνεται αν επιλέξει κανείς ως γνώμονα όχι τον άξονα αριστερά - δεξιά, αλλά τον άξονα συντήρηση - πρόοδος.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Προκειμένου να αποκολληθεί από τη ζωηρή καμπάνια του υπέρ του νυν προέδρου· προκειμένου να μη δώσει την εντύπωση ότι ο αντίπαλός του τον προσπέρασε, ο Τσίπρας έπρεπε να σελώσει τον σαλίγκαρο. Οταν θα έχει σβήσει ο απόηχος αυτής της δυσκολίας, θα μείνει για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα κέρδος κι ένα πρόβλημα.
Το κέρδος είναι ότι, πράττοντας το αυτονόητο, επιβεβαιώνει τη συμμετοχή του στις σταθεροποιητικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος. Πράττει δηλαδή ό,τι προσδοκά η πλειοψηφία από ένα κόμμα εξουσίας.
Η ίδια η Σακελλαροπούλου ανακαλεί μια προηγούμενη φάση της σταδιακής αφομοίωσης του ΣΥΡΙΖΑ στον μεταπολιτευτικό κανόνα: Προάγοντάς την στην προεδρία του ΣτΕ, η συριζαϊκή κυβέρνηση θεράπευε την προηγούμενη, παρ’ ολίγον διαλυτική για το δικαστήριο, επιλογή της. Αναγνώριζε έτσι εμπράκτως τα όρια της ανεξαρτησίας του θεσμού που στην «εφηβεία» της είχε δυσκολευτεί να διακρίνει.
Αν το κέρδος είναι θεσμικό μπόι, το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η στρατηγική συμπίεση. Η αξιωματική αντιπολίτευση πλασαρίστηκε δεξιότερα της νεομητσοτακικής κυβέρνησης στην προεδρική της προτίμηση. Το ίδιο δεξιότερη κινδυνεύει να ακούγεται σε λίγο και η ρητορική της στην εξωτερική πολιτική. Ταυτόχρονα, εξωθείται από την κυβερνητική πολιτική στην αριστερή γωνία του παρελθόντος της στα ζητήματα της ασφάλειας, του κράτους, του συνδικαλισμού, της εκπαίδευσης.
Ακούγεται αντιφατικό. Η αντίφαση όμως λύνεται αν επιλέξει κανείς ως γνώμονα όχι τον άξονα αριστερά - δεξιά, αλλά τον άξονα συντήρηση - πρόοδος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο που...
τον σπρώχνει συνέχεια στις δύο εκδοχές του συντηρητισμού – αριστερόμορφου και δεξιόμορφου.
Εναν αντίπαλο που δεν του έχει αφήσει χώρο στο Κέντρο.
Η συριζαϊκή «Αριστερά» είναι Παυλόπου-λος. Και η νεομητσοτακική «Δεξιά» είναι Σακελλαροπούλου.
Η συριζαϊκή «Αριστερά» είναι Παυλόπου-λος. Και η νεομητσοτακική «Δεξιά» είναι Σακελλαροπούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου