Ειδικός καρδιολόγος με εξειδίκευση και πολύχρονη θητεία στην Διοίκηση Μονάδας Εντατικής Θεραπείας
Από την επικοινωνία μας μέσα από τη σειρά αυτών των άρθρων τους τελευταίους μήνες βγάζω συχνά το συμπέρασμα ότι πολλοί από τους αναγνώστες και σχολιαστές τους, διαβάζοντας για τις αδυναμίες του Δημόσιου Τομέα, μακαρίζουν τους εαυτούς τους που είχαν την πρόνοια να συνάψουν συμβόλαια με ιδιωτικές ασφάλειες που θα τους εξασφαλίσουν τις υπηρεσίες ενός ιδιωτικού νοσοκομείου.
Όμως είναι άραγε τόσο απλά τα πράγματα;
Είχαμε εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα μας ότι ο πελάτης του ιδιωτικού νοσοκομείου δεν είναι ο ασθενής αλλά ο συνεργάτης ιατρός. Αυτός φέρνει τους ασθενείς, αυτός ζητά τις εξετάσεις και πραγματοποιεί τις νοσηλείες που αποφέρουν τα κέρδη στις επιχειρήσεις υγείας.
Αυτοί οι συνεργάτες ιατροί είναι ιδιώτες που διατηρούν τα ιατρεία τους είτε μέσα στο ιδιωτικό νοσοκομείο, είτε σε εξωτερικό χώρο ή ταυτόχρονα μέσα και έξω από το νοσοκομείο.
Είναι ακόμη συνταξιούχοι, διευθυντές συνήθως, του δημοσίου τομέα που κάνουν μια δεύτερη καριέρα την έβδομη, όγδοη ή και ένατη δεκαετία της ζωής τους.
Είναι πανεπιστημιακοί που άμεσα ή μέσω συνεργατών τους δραστηριοποιούνται στον ιδιωτικό χώρο.
Η αξιολόγησή τους από το νοσοκομείο αφορά κυρίως τον αριθμό των ασθενών τους και τους λογαριασμούς που κάνουν. Για τον τρόπο που τα επιτυγχάνουν αυτά έχουμε μιλήσει και θα μιλήσουμε ξανά σύντομα.
Σήμερα θα ήθελα να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στους μισθωτούς ιατρούς του ιδιωτικού θεραπευτηρίου. Αυτούς που όπως ξαναείπαμε για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, είναι το αναγκαίο κακό για τον οικονομικό σχεδιασμό του νοσοκομείου. Τόσο κακό ώστε σε κάποια από τα ιδιωτικά νοσοκομεία δεν υπάρχουν, έχοντας δώσει τη θέση τους στα λεγόμενα "μπλοκάκια", ιατρούς που δουλεύουν χωρίς εργασιακά δικαιώματα αμειβόμενοι με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Αλλά και σε αυτά που πληρώνονται με μηνιαίο μισθό, είναι χαμηλόμισθοι συνήθως, πάντως αρκετά κάτω από τους μισθούς του δημοσίου και υπόκεινται στις εκάστοτε διαθέσεις του προσωπάρχη του νοσοκομείου και όχι κάποιας ιατρικής υπηρεσίας ή επιστημονικού συμβουλίου.
Είναι απλά υπάλληλοι για το νοσοκομείο και όχι επιστήμονες. Στελεχώνουν τα εξωτερικά ιατρεία, τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, τα ακτινολογικά και μικροβιολογικά εργαστήρια, κάνουν εφημερίες και πλαισιώνουν κάποιους συνεργάτες, μεγαλογιατρούς συνήθως.
Οι ιατροί αυτοί ανήκουν σε τρεις κατηγορίες.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν νέοι ιατροί που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα μέχρι να τακτοποιηθούν οριστικά. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν όσοι έχουν ανοίξει ιδιωτικό ιατρείο που δεν έχει ακόμη καθιερωθεί, έχει έξοδα και χρειάζεται κάποιο στήριγμα, όσοι έχουν υποβάλλει χαρτιά για κάποια θέση του δημοσίου και περιμένουν και όσοι θα ήθελαν να γίνουν συνεργάτες σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, αυτό ή άλλο, αλλά είναι ακόμη πολύ νέοι για να μπορέσουν να λειτουργήσουν αυτόνομα. Αυτοί σκοπεύουν να μείνουν για λίγο μισθωτοί και να μεταφερθούν στη νέα θέση τους.
Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν όσοι απέτυχαν στον ιδιωτικό τομέα ως ιδιώτες, δεν μπόρεσαν να διοριστούν στο δημόσιο και αναγκαστικά παραμένουν με δυσμενείς επαγγελματικές συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα με το φόβο να χάσουν ανά πάση στιγμή τη θέση τους. Είναι πολύ ευάλωτη αλλά και ανεπαρκής ομάδα. Για να σιγουρέψουν την παραμονή τους στη θέση που κατέχουν πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τις απαιτήσεις των γιατρών και μεγαλογιατρών του θεραπευτηρίου και των εκπροσώπων της διοικητικής ιεραρχίας ακόμη και αν αυτό απαιτεί συμβιβασμούς σε επιστημονικό ή και ηθικό επίπεδο. Θα πρέπει να λένε ναι σε όλους και όλα ακόμη και αν διαφωνούν. Δεν επιτρέπεται να διαφωνούν!
Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν στελέχη με θέσεις στην ιεραρχία του νοσοκομείου. Είναι κάποιοι από αυτούς συνταξιούχοι εργαστηριακών ειδικοτήτων που αφού υπήρξαν πανεπιστημιακοί ή διευθυντές κλινικών του ΕΣΥ, μετά τα 67 συνεχίζουν στο ιδιωτικό νοσοκομείο. Άλλοι είναι στελέχη που προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα και κάνουν καριέρα σε αυτόν. Κατέχουν θέσεις διευθυντών ή επιμελητών σε ΜΕΘ, εργαστήρια, εξωτερικά ιατρεία κλπ. Πιστεύουν ότι θα τερματίσουν ευδοκίμως ως μισθωτοί την καριέρα τους αλλά πολύ συχνά πέφτουν σε δυσμένεια και την έκτη ή και έβδομη δεκαετία της ζωής τους βρίσκονται στον δρόμο γιατί βρέθηκε κάποιος νεότερος συνήθως "συστημένος" και "φτηνότερος" για να τους πάρει τη θέση. Μπορεί ακόμη να τόλμησαν να δυσαρεστήσουν κάποιο προσοδοφόρο συνεργάτη, από τους στύλους του συστήματος και αυτός απαίτησε την απομάκρυνσή τους. Έτσι σε μια δύσκολη ηλικιακά στιγμή της ζωής τους βρίσκονται απρόοπτα στο πουθενά.
Από όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι το ιδιωτικό νοσοκομείο δεν έχει αναγκαστικά και εκ της οργάνωσής του στη χώρα μας καμία σχέση με όσα κάποιοι φαντάζονται: την αξιοκρατία, την αριστεία, την επιστημοσύνη, την άμιλλα, την αξιολόγηση στον ιδανικό βαθμό, αυτά που λείπουν από το δημόσιο. Μέχρι πρότινος μάλιστα πολλοί από τους μισθωτούς ιατρούς που προτιμούνταν από τα ιδιωτικά θεραπευτήρια ήσαν ιατροί άνευ ειδικότητας, φτηνοί και ευάλωτοι. Και ακόμη υπάρχουν κάποιοι αυτής της κατηγορίας, ευτυχώς πιστεύω λίγοι. Αυτοί οι ιατροί θα υποδεχθούν τον ασθενή στα Επείγοντα, αυτοί θα το νοσηλεύσουν, αυτοί τη νύχτα θα πάρουν αποφάσεις για τη ζωή του.
Μα θα αναρωτηθεί κάποιος, δεν υπάρχουν ικανοί μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα;
Μα φυσικά υπάρχουν αξιότατοι. Αρκεί να τους αφήνουν να δουλέψουν. Τα κριτήρια να είναι επιστημονικά και όχι οικονομικά. Να μην επικρέμεται η δαμόκλειος σπάθη επί των κεφαλών τους. Να μην αξιολογούνται από την εμπορικότητά τους και τη δουλοφροσύνη τους. "Γιατί δεν τον έκανες αυτόν εισαγωγή, είχε καλή ασφάλεια", "γιατί είχες αντίθετη επιστημονική άποψη με τον κ. Τάδε αφού ξέρεις ότι κάνει τόσες εισαγωγές μηνιαίως, δε θα του φέρεις ξανά αντίρρηση", "γιατί έστειλες τόσες λίγες εξετάσεις", "γιατί έκανες εισαγωγή σε αυτόν που δεν έχει να πληρώσει";
Μην ετοιμάζεστε να διαμαρτυρηθείτε. Έτσι είναι και το ξέρουν όλοι όσοι πέρασαν έστω για ένα μήνα από το ιδιωτικό θεραπευτήριο. Ο μισθωτός είναι αναλώσιμος, γι’ αυτό π.χ. και δε δικαιούται επιστημονικής άδειας. Τι να την κάνει; Δε θα πληρώνει ο ιδιώτης για να μορφώνεται ο υπάλληλός του. Αυτός είναι μόνο για να δουλεύει.
Ξέρω ότι αυτές οι αλήθειες θα προκαλέσουν αντίδραση. Ο διάλογος είναι ευπρόσδεκτος. Αρκεί να είναι τεκμηριωμένος και καλοπροαίρετος. Γιατί οι ιατροί δε θα πρέπει να είναι υπάλληλοι αλλά επιστήμονες. Θα πρέπει να εργάζονται και να αξιολογούνται με επιστημονικά και ηθικά κριτήρια.
Μπορεί το ιδιωτικό θεραπευτήριο να ανήκει σε κάποιον όμως δεν παύει να είναι νοσοκομείο και όχι μια γραμμή παραγωγής.
Δεν μπορεί τα οικονομικά κριτήρια να ισοπεδώνουν τα πάντα.
Οι ιατροί θα πρέπει...
να αντιμετωπίζονται και να κρίνονται ως ιατροί. Θα πρέπει να αφήνονται ελεύθεροι να εργάζονται κατά συνείδηση. Για το καλό των ασθενών τους και της του συστήματος της υγείας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου