Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Υπάρχει ένα πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ που το ίδιο το ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί να διακρίνει. Το θέμα που επρόκειτο να μονοπωλήσει το συνέδριό του είναι, εκτός των κομματικών τειχών, μη θέμα. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης ούτε ξέρει ούτε ενδιαφέρεται να μάθει γιατί χρειάζεται η οργανωτική απορρόφηση του ΠΑΣΟΚ από το ΚΙΝΑΛ.
Δεν ξέρει ούτε ενδιαφέρεται να μάθει γιατί αυτές οι δύο σιαμαίες οντότητες παραμένουν ακόμη οργανωτικά ασυγχώνευτες.
Γιατί ο Παπανδρέου, που ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, συμμετέχει στο ΚΙΝΑΛ ως μη ΠΑΣΟΚ και, με τη χαλαρότητα του μη ΠΑΣΟΚ, είχε ειδοποιήσει ότι θα απέχει από το συνέδριο του ΚΙΝΑΛ;
Η γεννηματική πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς την (αυτο)συκοφαντική επίδραση που έχει αυτός ο βρασμός σε δαχτυλήθρα. Αυτό που δείχνει να μην αντιλαμβάνεται είναι πως το δικό της βλέμμα καθηλώθηκε πρώτο στον κομματικό ομφαλό.
Υποτίθεται ότι το συνέδριο προοριζόταν να θεραπεύσει την οργανωτική δυσαρμονία, που έδινε άλλοθι στην εσωκομματική φιλολογία περί αναβίωσης του αυθεντικού ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ένα συνέδριο γραφειοκρατικού μερεμετίσματος δεν μπορεί παρά να αφήσει αναπάντητα τα ερωτήματα προσανατολισμού· και άρα δεν μπορεί παρά να ανακυκλώσει την ομφαλοσκόπηση.
Το ερώτημα που το ΚΙΝΑΛ αποφεύγει να θέσει στον εαυτό του είναι γιατί –με τον ΣΥΡΙΖΑ σε σπιράλ απονομιμοποίησης, το όμορο Ποτάμι εξαερωμένο και τη διάσπαση του ΓΑΠ επανασυγκολλημένη– δεν κατάφερε να πλησιάσει τον πήχυ του διψήφιου ποσοστού.
Υπάρχει ένα πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ που το ίδιο το ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί να διακρίνει. Το θέμα που επρόκειτο να μονοπωλήσει το συνέδριό του είναι, εκτός των κομματικών τειχών, μη θέμα. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης ούτε ξέρει ούτε ενδιαφέρεται να μάθει γιατί χρειάζεται η οργανωτική απορρόφηση του ΠΑΣΟΚ από το ΚΙΝΑΛ.
Δεν ξέρει ούτε ενδιαφέρεται να μάθει γιατί αυτές οι δύο σιαμαίες οντότητες παραμένουν ακόμη οργανωτικά ασυγχώνευτες.
Γιατί ο Παπανδρέου, που ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, συμμετέχει στο ΚΙΝΑΛ ως μη ΠΑΣΟΚ και, με τη χαλαρότητα του μη ΠΑΣΟΚ, είχε ειδοποιήσει ότι θα απέχει από το συνέδριο του ΚΙΝΑΛ;
Η γεννηματική πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς την (αυτο)συκοφαντική επίδραση που έχει αυτός ο βρασμός σε δαχτυλήθρα. Αυτό που δείχνει να μην αντιλαμβάνεται είναι πως το δικό της βλέμμα καθηλώθηκε πρώτο στον κομματικό ομφαλό.
Υποτίθεται ότι το συνέδριο προοριζόταν να θεραπεύσει την οργανωτική δυσαρμονία, που έδινε άλλοθι στην εσωκομματική φιλολογία περί αναβίωσης του αυθεντικού ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ένα συνέδριο γραφειοκρατικού μερεμετίσματος δεν μπορεί παρά να αφήσει αναπάντητα τα ερωτήματα προσανατολισμού· και άρα δεν μπορεί παρά να ανακυκλώσει την ομφαλοσκόπηση.
Το ερώτημα που το ΚΙΝΑΛ αποφεύγει να θέσει στον εαυτό του είναι γιατί –με τον ΣΥΡΙΖΑ σε σπιράλ απονομιμοποίησης, το όμορο Ποτάμι εξαερωμένο και τη διάσπαση του ΓΑΠ επανασυγκολλημένη– δεν κατάφερε να πλησιάσει τον πήχυ του διψήφιου ποσοστού.
Γιατί, στην εκλογικά πιο ευνοϊκή συγκυρία, δεν κατάφερε να αποδράσει από το μουσείο της μεταπολίτευσης;
Η απάντηση που τα ίδια τα στελέχη της πασοκικής πλειοψηφίας δίνουν στο ερώτημα διασπάται σε πολλές εκδοχές εμπνευσμένης υπεκφυγής, εστιασμένες σε σενάρια υπονόμευσης. Κι αυτό παρότι ομολογείται πως αυτός (ο Ανδρουλάκης) που μπορεί να αμφισβητήσει τη Γεννηματά δεν το θέλει· κι αυτός που θέλει (ο Γερουλάνος) δεν μπορεί.
Ακόμη κι εκείνοι που, λόγω μιας σχετικής απόστασης από την κομματική κουζίνα, είναι σε θέση να διατυπώσουν το υπαρξιακό ερώτημα, δεν στέργουν να το απαντήσουν, γιατί τάχα επενδύουν στον χρόνο. Ποντάρουν στο ενδεχόμενο να καταλήξει η αργή φθορά σε μια δημιουργική καταστροφή – σε μια αφύπνιση των επιβιωτικών ενστίκτων του εφτάψυχου κόμματος.
Το πρόβλημα με αυτή την πασοκική μεταφυσική της δημιουργικής καταστροφής είναι ότι...
Η απάντηση που τα ίδια τα στελέχη της πασοκικής πλειοψηφίας δίνουν στο ερώτημα διασπάται σε πολλές εκδοχές εμπνευσμένης υπεκφυγής, εστιασμένες σε σενάρια υπονόμευσης. Κι αυτό παρότι ομολογείται πως αυτός (ο Ανδρουλάκης) που μπορεί να αμφισβητήσει τη Γεννηματά δεν το θέλει· κι αυτός που θέλει (ο Γερουλάνος) δεν μπορεί.
Ακόμη κι εκείνοι που, λόγω μιας σχετικής απόστασης από την κομματική κουζίνα, είναι σε θέση να διατυπώσουν το υπαρξιακό ερώτημα, δεν στέργουν να το απαντήσουν, γιατί τάχα επενδύουν στον χρόνο. Ποντάρουν στο ενδεχόμενο να καταλήξει η αργή φθορά σε μια δημιουργική καταστροφή – σε μια αφύπνιση των επιβιωτικών ενστίκτων του εφτάψυχου κόμματος.
Το πρόβλημα με αυτή την πασοκική μεταφυσική της δημιουργικής καταστροφής είναι ότι...
στοιχηματίζει στη δημιουργία έχοντας σίγουρη μόνο την καταστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου