ΝουΔοΣΥΡΙΖΑίικο ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ασυνόδευτα νταβραντισμένα προσφυγόπουλα και ξεχασμένοι αυτόχθονες

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

Αρκετός θόρυβος γίνεται τελευταία για τα “ασυνόδευτα προσφυγόπουλα”. Η ίδια η έκφραση [τα media, και επιφανείς του δημοσίου χώρου όπως ο Απόστολος Δοξιάδης την μετέρχονται καταχρηστικά] αποτελεί μια όχι ακριβώς έμμεση προτροπή προς κατεπείγουσα ευαισθητοποίηση. Η εργαλειοποίηση των παιδιών, και η κυριαρχία στον δημόσιο διάλογο ανθρώπων που επιβάλλουν την ευαισθησία τους μέσω διαταγμάτων, η ανυπακοή [“μη ευαισθητοποίηση”] στα οποία συνιστά ποινικό αδίκημα, αποτελούν γνωρίσματα εκφασισμού μιας κοινωνίας.  

Αλλά ας διαβάσουμε τις δηλώσεις του κυρίου Γαβριήλ Σακελλαρίδη, αποσυρμένου “νωρίς” από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και επανακάμψαντος σε θέση διευθυντή του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, ιδιότητα υπό την οποία δήλωσε προχτές τα εξής: [αποσπάσματα]

«Περίπου 17.000 παιδιά που άφησαν τις πατρίδες τους, είτε μαζί με τις οικογένειές τους είτε χωρίς, αναζητώντας ασφάλεια και αξιοπρέπεια, βρίσκονται στους καταυλισμούς των νησιών του Αιγαίου σε άθλιες έως και απάνθρωπες συνθήκες, που δεν μπορεί καν να διανοηθεί κάποιος αν δεν το δει με τα μάτια του», επισημαίνει στη δήλωσή του.  

«Στα νησιά μας, τα Κέντρα Υποδοχής είναι γεμάτα παγίδες θανάτου, ο οποίος παραμονεύει παντού και με κάθε τρόπο, κυρίως για τα παιδιά»
 

«Πάνω από 200 παιδιά κρατούνται σε κλειστά κέντρα κράτησης υπό “καθεστώς προστατευτικής φύλαξης” επειδή οι αρχές δεν έχουν άλλους χώρους να τα “φιλοξενήσουν”».
 

«Πριν από λίγες βδομάδες, η ελληνική κυβέρνηση πέρασε μέσω νόμου, μία απαράδεκτη διάταξη με την οποία τα ασυνόδευτα ανήλικα άνω των 15 ετών (δηλαδή το 93% των ασυνόδευτων) θα υποβάλλονται και αυτά στην ταχύρρυθμη διαδικασία για τα αιτήματα ασύλου, εγκυμονώντας σημαντικούς κινδύνους για την ουσιαστική εξέταση του αιτήματός τους, ανοίγοντας τον δρόμο της απέλασής τους σε χώρες όπου η ζωή τους και η ασφάλεια τους τίθεται σε κίνδυνο»,  

«Ως Διεθνής Αμνηστία στην Ελλάδα παρακολουθούμε στενά το ζήτημα των ασυνόδευτων ανηλίκων ιδιαίτερα όσων βρίσκονται σε κράτηση και θα αναλάβουμε πρωτοβουλίες στο επόμενο διάστημα. Παράλληλα ο βασικός προσανατολισμός του εκπαιδευτικού μας προγράμματος στα ανθρώπινα δικαιώματα επιδιώκει την ενδυνάμωση των παιδιών σε σχέση με αυτά και τη συνολική ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση της κοινωνίας».

Παρατηρεί κανείς εδώ κάποια εκδήλωση ενδιαφέροντος για τις συνθήκες ζωής στις οποίες υποβάλλονται οι “αυτόχθονες”, μεταξύ των οποίων, και τα …”ελληνόπουλα” της υποθέσεως;  

Όχι βέβαια, ο τομέας στον οποίο δραστηριοποιείται ο κύριος Σακελαρίδης δεν είναι αυτός.
 

Αντιλαμβάνεται κανείς γιατί ένας δεκαεξάχρονος που εγκαταλείπει οικειοθελώς πατρίδα και οικογένεια, πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά από ότι ο ένα – δυο χρόνια μεγαλύτερός του; 

Εγώ πάντως όχι, και αν είναι να τιμωρηθώ για το έγκλημα της έλλειψης ευαισθησίας, ας τιμωρηθώ.  

Αλλά έχει κι άλλο:
 

Τις προάλλες έγινε γνωστή η “έκρηξη” δωδεκάχρονου στο Νοσοκομείο Παίδων, ο οποίος προσπαθώντας να διαφύγει απ΄τους συνοδούς του, επιτέθηκε με στυλό και με ψαλίδι, τραυμάτισε κάποιους από αυτούς και έσπασε διάφορα μηχανήματα πριν “καταφέρει να τον ηρεμήσει” ένας ψυχολόγος. Το πρόβλημα του ήταν ότι ήθελε να πάει σε κάποια μη κλειστή δομή, όπου θα μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερος…

  Ωστόσο όπως αποκαλύφθηκε χτες από νοσηλευτή του νοσοκομείου, το “ασυνόδευτο προσφυγόπουλο” δεν ήταν ένας 12χρονος, όπως αναγραφόταν στα χαρτιά, αλλά … 22χρονος.
 

Πρόκειται για φαινόμενο γνωστό [σε όσους έχουν ασχοληθεί με το θέμα] από ξένες χώρες, ιδίως τις Σκανδιναυϊκές: τεράστιος αριθμός ατόμων στην όψιμη εφηβεία και βάλε απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση ως “παιδιά”, εξακολουθώντας να την απολαμβάνουν ακόμα και …μετά την ενηλικίωσή τους.
 

Συμβαίνει και εδώ: πολλοί και διάφοροι, ανεξαρτήτως ηλικίας περνάνε ως ανήλικοι, ακολουθώντας τις οδηγίες “αληλλέγγυων” τύπου Σακελλαρίδη: Γιατί; 

Μα γιατί σύμφωνα με τις διατάξεις του ΟΗΕ, τα ασυνόδευτα παιδιά απολαμβάνουν, εύλογα, ειδική προστασία. Απαγορεύεται η κράτησή τους, και αν συμβεί αυτό “για κάποιο λόγο”, οφείλει να διαρκέσει το ελάχιστο δυνατό. Εννοείται ότι το τελευταίο για το οποίο ενδιαφέρεται κάποιος είναι ο έλεγχος της αληθινής ηλικίας όλων αυτών των ασυνόδευτων, παιδιών και μη, ακόμα κι όταν πρόκειται για περιπτώσεις που βγάζουν μάτι.

Εν ολίγοις, χοντρικά, και με οδηγίες του κυρίου Σακελλαρίδη, ο ανώνυμος μετανάστης απευθύνει στον ανώνυμο Έλληνα τα κάτωθι:

“Μπουκάρω στο σπίτι σου, φέρνω μαζί και …το παιδί μου. Για την ακρίβεια, δεν είναι δικό μου, αλλά ασυνόδευτο. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν παιδί, αλλά κοτζάμ μαντράχαλος. 

Τι έκανε λέει; θέλεις να προστατέψεις την περιουσία σου, την οικογένειά σου, τα παιδιά σου;  

Δεν έχεις καταλάβει. Τίποτα από αυτά δεν είναι σημαντικό. Προτεραιότητα έχει το “ασυνόδευτο προσφυγόπουλο”…