ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Tο ρεζουμέ ενός εμφυλίου

ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι κι αυτό ένα βασικό κριτήριο πολυσυλλεκτικότητας. 

Πολυσυλλεκτικό είναι ένα κόμμα στο οποίο μπορεί να συνυπάρξει ο Τσακαλώτος με τον Πολάκη.  

Ή μήπως δεν μπορεί;

Από την απάντηση θα κριθεί εάν έχει ήδη συντελεστεί αυτό που ξορκίζει ο επικεφαλής των «53». Εάν η πασοκοποίηση, δηλαδή το είδος της διεύρυνσης που αλλοιώνει τη φυσιογνωμία του κόμματος μέχρι την τελική απαξίωσή του στα μάτια των ψηφοφόρων του, είναι ήδη γεγονός με τη μορφή της πολακοποίησης.

Το τελευταίο εμφυλιακό επεισόδιο με πρωταγωνιστές τους δυο τους ίσως μπορεί να ρίξει λίγο φως στην υπόθεση. 

 Τσακαλώτος και Πολάκης συμβολίζουν τα δυο άκρα ενός κόμματος που ξεκόλλησε πολύ γρήγορα από το 4%, πολύ γρήγορα κυβέρνησε και τώρα δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την ήττα του. Και είναι τα δυο άκρα όχι επειδή ο ένας μεγάλωσε στο Λονδίνο και ο άλλος στα Σφακιά. Αλλά επειδή ο Τσακαλώτος είναι ό,τι πιο γνήσιο διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτοκριτικό λόγο και ο Πολάκης ό,τι πιο αυθεντικό σε γενιτσαρική αφοσίωση.
 

Οταν λοιπόν ο Τσακαλώτος λέει πως το κόμμα του «δεν έχει ανάγκη από έναν αριστερό Πορτοσάλτε και έναν αριστερό Παπαδημητρίου», ο Πολάκης, με την έννοια της ζωώδους ορμής του πιο πιστού φίλου του ανθρώπου, σπάει την αλυσίδα και αμολιέται. «Κόφτε για την ΕΡΤ!!!» γράφει στον λογαριασμό του. «Κάποιοι σφίγγουμε τα δόντια για να μη μιλήσουμε δημόσια! Θα μιλήσουμε εκεί που πρέπει και θα πράξουμε αυτά που πρέπει!! ΤΕΛΟΣ. Δε θέλω σχόλια, που αναπαράγουν την επιθυμητή απο κάποιους κλαψουροσυζήτηση εσωστρέφειας. Ο εχθρός είναι απέναντι και καραδοκεί και ο λαός περιμένει και απαιτεί να αναμετρηθούμε με αυτόν!!!».

Το χάσμα δεν είναι πολιτισμικό - στο κάτω κάτω το σχόλιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου για τον Αρη Πορτοσάλτε και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου δεν διακρίνεται ακριβώς από τακτ. 

Το χάσμα είναι πολιτικό. 

Ο Τσακαλώτος θέλει ένα κόμμα χωρίς κομματικά φερέφωνα στα κανάλια ή τουλάχιστον χωρίς εκείνο το είδος δημοσιογραφικής στράτευσης που κάνει μια δημόσια τηλεόραση να μοιάζει με καθεστωτικό όργανο προπαγάνδας. Αλλά ο Πολάκης δεν μπορεί να θέλει το ίδιο όταν στο υστερόγραφο της ανάρτησης ευχαριστεί την «Κατερίνα» και τον «Σωτήρη» για την προσφορά τους και τους υπόσχεται πως «η επόμενη φορά θα είναι διαφορετική στα πάντα». Δηλαδή πόσο διαφορετική; Η Κατερίνα και ο Σωτήρης σε εθνικό δίκτυο; Η μία από το πρωί έως το μεσημέρι και ο άλλος από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ;
 

Η κριτική Τσακαλώτου δεν αφορά μόνο το παραδημοσιογραφικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη περισσότερο, αφορά το κομματικό μέλλον.

  Κι αυτό ακριβώς εξηγεί την αντίδραση Πολάκη. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ του μέλλοντος δεν έχει θέση η Κατερίνα και ο Σωτήρης, τότε δεν έχει θέση και ο Πολάκης. Δεν έχει θέση ενδεχομένως όχι ο γενιτσαρισμός, αλλά οπωσδήποτε η εχθροπάθεια. Το αφήγημα ενός εχθρού που «είναι απέναντι και καραδοκεί» κι ενός λαού που έχει καταψηφίσει τον Πολάκη, ενώ την ίδια ώρα ο Πολάκης φαντασιώνεται πως τον περιμένει για να τον σώσει.

Αυτό είναι το ρεζουμέ του εμφυλίου:  

Για τον ΣΥΡΙΖΑ του μέλλοντος, στην ανάλυση του Τσακαλώτου, ο Πολάκης είναι ένα βαρίδι του παρελθόντος. Πολύ μεγαλύτερο ασφαλώς από την Κατερίνα και τον Σωτήρη.