Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ
Γελά (δ’) ο μωρός καν τι μη γελοίον η. Η φράση αποδίδεται στον εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας –ήσαν πολύ περισσότεροι βεβαίως– Πιττακό τον Μυτιληναίο και σε σύγχρονη λαϊκίστικη ερμηνεία περιγράφει τον άνευ λόγου και αιτίας χάχα.
Οπως όλα τα αποφθέγματα, έχει και αυτό αχίλλειο πτέρνα, τη δογματική ακαμψία που σείεται με επίκεντρο την ανθρώπινη φύση καθώς: ποιος δεν έχει υποκριθεί ότι γελάει για να μην κακοκαρδίσει συμπαθή αστειευόμενο ή μιμούμενος επειδή ξεκαρδίζονται όλοι οι άλλοι γύρω του;
Οπως όλα τα αποφθέγματα, έχει και αυτό αχίλλειο πτέρνα, τη δογματική ακαμψία που σείεται με επίκεντρο την ανθρώπινη φύση καθώς: ποιος δεν έχει υποκριθεί ότι γελάει για να μην κακοκαρδίσει συμπαθή αστειευόμενο ή μιμούμενος επειδή ξεκαρδίζονται όλοι οι άλλοι γύρω του;
Ποιος δεν έχει υποδυθεί κατά συνθήκην ότι χάρηκε με την καρδιά του αστεϊσμό όταν αυτός εκστομίζεται από άνθρωπο του οποίου την εύνοια επιζητεί;
Ακόμα χειρότερα: ποιος δεν έχει βάλει τα γέλια με την πτώση κάποιου (σ.σ.: προς Θεού, όχι ηλικιωμένου!) σε πεζοδρόμιο ή από ποδήλατο;
Μεταξύ μας τώρα: ποιος δεν διασκέδασε με το θέαμα περαστικού που πάτησε στον δρόμο ακαθαρσίες και τις πηγαίες αντιδράσεις του άτυχου οδοιπόρου;
Μεταξύ μας τώρα: ποιος δεν διασκέδασε με το θέαμα περαστικού που πάτησε στον δρόμο ακαθαρσίες και τις πηγαίες αντιδράσεις του άτυχου οδοιπόρου;
Μωρίας εγκώμιον, λοιπόν;
Το αντίθετο: σοφίας δέος για τον γνωστό και ως Γελασίνο, ένα από τα ιερά τέρατα των αιώνων, που μοίρα αγαθή έφερε να γεννηθεί στα Αβδηρα, πόλη ξακουστή τότε για την εκκωφαντική επί παντός μωρία των κατοίκων της, τους οποίους κορόιδευαν αγρίως οι υπόλοιποι Ελληνες με υψηλού επιπέδου ανέκδοτα αρχαίας εποχής· καμία σχέση με ξανθιές κ.λπ.
Τα αόρατα στοιχεία της ύλης, τα άτομα, χτίζουν τον κόσμο θεμελίωσε ο Δημόκριτος, οργώνοντας και σπέρνοντας το υπό κτηματογράφηση χωράφι της διαλεκτικής. Αυτός ο του καιρού του πάνσοφος θρυμμάτισε τη βιτρίνα του νεφελοσκεπούς διανοητή, αμειβομένου ή μη, του αβάπτιστου από το θείο μυστήριο της απλότητας, του αμύητου στον σαρκασμό.
Ο Δημόκριτος σεβόταν τους άλλους Αβδηρίτες και την ξακουστή ιδιότητά τους, δεν αντιδρούσε με υπεροψία, το αντίθετο, κατανοούσε ότι και από τη βλακεία αντλείς πολύτιμα μαθήματα.
Αποκλείεται, λέτε, οι συντοπίτες του να θεωρούσαν αυτόν λειψό;
Τα αόρατα στοιχεία της ύλης, τα άτομα, χτίζουν τον κόσμο θεμελίωσε ο Δημόκριτος, οργώνοντας και σπέρνοντας το υπό κτηματογράφηση χωράφι της διαλεκτικής. Αυτός ο του καιρού του πάνσοφος θρυμμάτισε τη βιτρίνα του νεφελοσκεπούς διανοητή, αμειβομένου ή μη, του αβάπτιστου από το θείο μυστήριο της απλότητας, του αμύητου στον σαρκασμό.
Ο Δημόκριτος σεβόταν τους άλλους Αβδηρίτες και την ξακουστή ιδιότητά τους, δεν αντιδρούσε με υπεροψία, το αντίθετο, κατανοούσε ότι και από τη βλακεία αντλείς πολύτιμα μαθήματα.
Αποκλείεται, λέτε, οι συντοπίτες του να θεωρούσαν αυτόν λειψό;
Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, ο βαθύνους Γελασίνος σήμερα θα ήταν...
διώκτης της μάστιγας της σοβαροφάνειας και των υπηρετών της στην ιδιωτική και δημόσια σφαίρα.
Δημόκριτος: Οποιος ξεχνά τα δικά του σφάλματα αποθρασύνεται (λήθη των ιδίων κακών θρασύτητα γεννά)· κι αυτό αφορά παντού και πάντα νικητές, ηττημένους και θεατές κάθε είδους μάχης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου