«Η σημερινή απόφαση του ΣτΕ για το μάθημα των Θρησκευτικών είναι αναμφισβήτητα μια ιστορική απόφαση. Καταργεί ολόκληρη την επιστημονική, παιδαγωγική και θεολογική εξέλιξη του μαθήματος μετά το 1974. Καταργεί τη συνειδητή προσπάθεια χιλιάδων θεολόγων να κατακτήσουν στη συνείδηση των συναδέλφων τους αλλά και των μαθητών όπως και στην καθημερινή παιδαγωγική πράξη την πραγματική επιστημονική και παιδαγωγική ισοτιμία του μαθήματος των Θρησκευτικών με τα άλλα μαθήματα του ωρολογίου προγράμματος. Το μάθημα των Θρησκευτικών δεν είναι πλέον μάθημα αλλά κατήχηση. Δεν είναι γνώση αλλά εξέταση για την πίστη των μαθητών και των γονιών τους. Ένα μάθημα που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι χρήσιμο και απολύτως απαραίτητο, μετατρέπεται πια επίσημα σε άκρως επικίνδυνο αναχρονισμό».
Πρόκειται για δηλώσεις του κυρίου Γαβρόγλου, που κανονικά θα έπρεπε να προσπεράσει κανείς , πηγαίνοντας σε κάτι πιο ενδιαφέρον.
Ωστόσο ζούμε σε εποχές κατάργησης του αυτονόητου, οπότε ας πούμε δυο κουβέντες, όχι ως “ειδήμονες” αλλά ως στοιχειωδώς λογικά όντα:
Ως προς τη μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε κατήχηση, και ως εκ τούτου την …ανατροπή της ισοτιμίας του με άλλα μαθήματα, η τακτική του κύκλου Γαβρόγλου είναι γνωστή: παίζοντας με τις λέξεις, φέρονται να αγνούν ότι : διδασκαλία = κατήχηση a priori, ότι τα περί διαμόρφωσης της “κριτικής ικανότητας” του μελλοντικού πολίτη είναι αέρας κοπανιστός. Κι ότι όλα αυτά ισχύουν κατά μείζονα λόγο σήμερα, με την κυριαρχία των θετικών επιστημών, οι οποίες διεκδικούν δογματικά το αλάθητο, λειτουργώντας ως ιερατείο η ίδιες.
Ως προς τη μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε κατήχηση, και ως εκ τούτου την …ανατροπή της ισοτιμίας του με άλλα μαθήματα, η τακτική του κύκλου Γαβρόγλου είναι γνωστή: παίζοντας με τις λέξεις, φέρονται να αγνούν ότι : διδασκαλία = κατήχηση a priori, ότι τα περί διαμόρφωσης της “κριτικής ικανότητας” του μελλοντικού πολίτη είναι αέρας κοπανιστός. Κι ότι όλα αυτά ισχύουν κατά μείζονα λόγο σήμερα, με την κυριαρχία των θετικών επιστημών, οι οποίες διεκδικούν δογματικά το αλάθητο, λειτουργώντας ως ιερατείο η ίδιες.
Πέραν αυτού ο κύριος Γαβρόγλου κάνει ότι αγνοεί, εκτός αν όντως δεν καταλαβαίνει, ότι η πρόκριση της θρησκειολογίας στη θέση των θρησκευτικών, η “ισότιμη” δηλ. παράθεση θρησευτικών δογμάτων δεν επιδέχεται πάνω από δυο εκδοχές:
1. ισότιμη παράθεση …κατηχήσεων και
2. αποστασιοποίηση από το θρησκευτικό φαινομενο συλλήβδην.
Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να εξηγήσει πώς γίνεται, αλλά και το γιατί θα έπρεπε να υπάρχει, ισοτιμία, σε μια χώρα όπου επικρατούσα θρησκεία ορίζεται από το Σύνταγμα [άρθρο 3] η Ορθόδοξη Χριστιανική. Πώς δηλ. μπορεί να μη δίνεται έμφαση στην ορθόδοξη χριστιανική, από όλες τις άλλες κατηχήσεις. Είναι θέμα στοιχειώδους “δημοκρατικού” σεβασμού της πίστης της πλειονότητας, εκτός αν κάποιος επιδιώκει/συναινεί στην ανατροπή της. Γιατί, αντίθετα με την τοποθέτηση του Ευάγγελου Παπανούτσου [1975] *, κάθε διατύπωση στο πλαίσιο ενός κειμένου της σημασίας ενός Συντάγματος [οφείλει να] έχει συγκεκριμένη, πέραν του συναισθηματικού/διαπιστωτικού ενδιαφέροντος, πρακτική σημασία και βαρύτητα. Η διαπίστωση [οφείλει να] έχει και θέση προτροπής προς προστασία της ισχύουσας κατάστασης πραγμάτων.
Στο ξεκίνημα του συνταγματικού κειμένου υπάρχει η φράση “στο όνομα της αγίας και ομοουσίου κι αδιαιρέτου τριάδος”. Είναι ενδιαφέρουσα η άποψη της ισότιμης ατιμετώπισης του ορθόδοξου δόγματος με όλα τα υπόλοιπα, από μια πολιτεία που ομνύει εν ονόματί του στο προοίμιο του καταστατικού της χάρτη. Γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, υπό το πρίσμα του καθορισμού εκ μέρους του Συντάγματος των γενικών αρχών λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας – αυτής και μόνο.
Στη δεύτερη περίπτωση, της “επιστημονικής”, με όρους “ισοτιμίας” προσέγγισης των θρησκευτικών δογμάτων, έχουμε απλώς μια απονευρωμένη αντιμετώπιση του θρησκευτικού ζητήματος στο σύνολό του, ως ζητήματος εκτοπισμένου στο παρελθόν, που δεν θα πρέπει να μας απασχολεί παρά ως αντικείμενο ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος. Αντιμετώπιση που φαίνεται να αποβλέπει στην αποδυνάμωση του θρησκευτικού φαινομένου, και να συνάδει με την κίνηση για την οποία γίνεται λόγος, περί ενιαίας “συγκρητικού τύπου” θρησκείας, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της παγκοσμιοποίησης **
Ως προς τις δηλώσεις του κυρίου Φίλη, τέλος, μου είναι δύσκολο να πάρω σοβαρά σε ζητήματα παιδείας, ένα άνθρωπο που στο παρελθόν, με αφορμή το πείραμα του CERN, έχει δηλώσει ότι …
”η ανακάλυψη του σωματιδίου του Higgs, θέτει οριστικά τέλος στις θρησκευτικές δεισιδαιμονίες αιώνων”…
* «Η θρησκεία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ζυμωμένη με την καρδιά του Εθνους, είναι δεμένη με αρρήκτους δεσμούς με την ιστορία των αγώνων του Εθνους… Επικρατούσα λοιπόν με την έννοιαν την συναισθηματικήν και όχι με το νόημα ότι το “επικρατούσα” δίνει εις την πολιτείαν το δικαίωμα να της αναγνωρίζη προνομιακήν μεταχείρισιν συγκριτικά με τα άλλα δόγματα».
** …η οποία δεν είναι παρά ένα ακόμα ευχολόγιο, εν όψει της μουσουλμανοποίησης απ’ την οποία απειλείται η Δύση, δούρειο ίππο της οποίας αποτελεί τελικά η Γαβρόγλειος προσέγγιση στο θρησκευτικό ζήτημα…
* «Η θρησκεία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ζυμωμένη με την καρδιά του Εθνους, είναι δεμένη με αρρήκτους δεσμούς με την ιστορία των αγώνων του Εθνους… Επικρατούσα λοιπόν με την έννοιαν την συναισθηματικήν και όχι με το νόημα ότι το “επικρατούσα” δίνει εις την πολιτείαν το δικαίωμα να της αναγνωρίζη προνομιακήν μεταχείρισιν συγκριτικά με τα άλλα δόγματα».
** …η οποία δεν είναι παρά ένα ακόμα ευχολόγιο, εν όψει της μουσουλμανοποίησης απ’ την οποία απειλείται η Δύση, δούρειο ίππο της οποίας αποτελεί τελικά η Γαβρόγλειος προσέγγιση στο θρησκευτικό ζήτημα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου