ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η λεπτομέρεια που τσακίζει είναι βέβαια το παντελόνι με τσάκιση

Την εποχή που οι σκιέρ είχαν στυλ, όταν δεν φορούσαν ειδικές φόρμες αλλά καλό παντελόνι με τσάκιση, κασκόλ και σκούφο, σακάκι και ζακετάκι σαλονιού. Οχι κι άσχημα, δηλαδή.

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Ποτέ δεν συμπάθησα το σκι βουνού. Αχρηστη πληροφορία θα πει κάποιος – και δικαίως. Προέκυψε, όμως, από τη σημερινή φωτογραφία: στη σκέψη ότι μπορεί να έκανα ποτέ σκι με σακάκι και κουστούμι παθαίνω κάτι σαν σπασμό. Κι ωστόσο, αυτό ακριβώς βλέπουμε: δύο κοτσονάτους κυρίους της δεκαετίας του ’50 να φέρουν όλο τον εξοπλισμό και να είναι έτοιμοι για κάποιο εντυπωσιακό σλάλομ, ντυμένοι όμως στην τρίχα. Η λεπτομέρεια που τσακίζει τον κύριο Γκρι είναι βέβαια το παντελόνι με τσάκιση.

Οταν αδειάζεις ένα σπίτι που έχει απομείνει βουβό από τους ενοίκους του, κάτι τέτοιες φωτογραφίες σε κάνουν να χαμογελάς. Σου παίρνουν ένα βάρος. Ξεχνάς για λίγο πόσο σαρωτική είναι η απουσία συγκριτικά με την παρουσία. Οταν κάποιος είναι παρών βρίσκεται εδώ ή εκεί, μέσα ή έξω, τώρα ή πριν ή μετά. Οταν όμως είναι απών, βρίσκεται παντού και σε όλους τους χρόνους. Διαχέεται στον χώρο και στον χρόνο. Οταν αντικρίζεις τους απόντες στις φωτογραφίες της εποχής της αίγλης τους, για λίγο αποκτούν ξανά κάτι πιο γήινο: γίνονται και πάλι παρόντες. Εστω και ως ψευδαίσθηση που διαρκεί ελάχιστα, η παρουσία ανακουφίζει, αποδιώχνει το άγριο της απουσίας.

Επειτα, σου θυμίζουν ότι κάποτε οι άνθρωποι ταξίδευαν με αεροπλάνο ή πλοίο ή τρένο ή έκαναν σπορ με στυλ. Ντυμένοι άψογα, φροντισμένοι, προσεγμένοι. Οπως οι δύο σκιέρ της σημερινής φωτογραφίας. Δεν θέλω να φανταστώ ότι έπειτα από λίγο κουτρουβαλιάστηκαν σε κάποια χιονοπλαγιά τσακίζοντας την άψογη τσάκιση των παντελονιών τους, σκίζοντας σακάκια, λερώνοντας κασκόλ.

Για τα δυο αυτά πρόσωπα δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα . Σε ποιο χιονοδρομικό κέντρο βρίσκονται οι δύο κύριοι; Τι έκαναν αφότου έβγαλαν τα πέδιλα; Να πήραν ένα μπράντι μέσα σε κάποιο σαλέ; Τι έκαναν προτού αποφασίσουν να παραστήσουν τους δεινούς χιονοδρόμους; Αγνωστο.

Είναι πάντως καμαρωτοί, αγέρωχοι. Η στιγμή έχει μιαν αύρα θριάμβου. Τα δύσκολα χρόνια εκείνων των εποχών (μην έχετε αμφιβολία: δεν είναι να τα νοσταλγείς· μπορεί να είχαν στυλ μα εκείνα ήταν πολύ δύσκολα χρόνια) λες και τους έχουν χαλυβδώσει. Τουλάχιστον, και επί του παρόντος (αλήθεια: πόσο άραγε διαρκεί μια φωτογραφία; Εχει τον δικό της χρόνο; Εχει διάρκεια; Αρχίζει και τελειώνει κάπου; Υπάρχει αντίστροφη μέτρηση σε μια φωτογραφία ανθρώπων που έζησαν ζωές με αντίστροφη μέτρηση; Ή μια φωτογραφία είναι κάτι αιωνίως παγωμένο, ακινητοποιημένο;), επί ενός παρόντος λοιπόν που είναι το κάδρο της φωτογραφίας, δείχνουν ατσαλάκωτοι μα αποφασισμένοι να τσαλακωθούν, να κυλιστούν στο χιόνι, ακόμα και να γελοιοποιηθούν. 

Ο θρίαμβος μιας...

 

 καλώς εννοούμενης ανθρώπινης μικρότητας ως έκφραση ελευθερίας. Και απόλαυση της ζωής που, έτσι και αλλιώς, δεν κρατάει πολύ.  

Σίγουρα δεν κρατάει για πάντα.  

 

Πώς το λένε οι αγγλόφωνοι; Let’s get silly.