Σκεφθείτε μόνον ότι σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης όλοι αυτοί ενσάρκωναν την «άλλη Αριστερά». Αυτήν που «είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης», όπως τραγουδάει και ο Σαββόπουλος. Σε αντίθεση με το άκαμπτο λείψανο του Εμφυλίου, το φιλοσοβιετικό ΚΚΕ, αυτοί ήσαν ανοικτοί στα ερεθίσματα των καιρών και καταδίκαζαν τα απολυταρχικά καθεστώτα. Εκτός από τη Ν.Δ., μόνον η «ανανεωτική» Αριστερά, το αλήστου μνήμης ΚΚΕ Εσωτερικού υποστήριζε την ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας. Επικαλούνταν την παράδοση της Αριστεράς, όμως αναγνώριζαν την κρίση των παραδόσεών της. Ησαν οι διαβασμένοι της υπόθεσης. Υποστήριζαν τους ομοφυλοφίλους, στέγαζαν τον φεμινισμό και την οικολογία. Και εννοείται κυριαρχούσαν στα πανεπιστήμια.
Οι νέοι διαφωτιστές που ήρθαν από το Παρίσι κατέλαβαν έδρες και πρωταγωνίστησαν στη μετάδοση της πάσης φύσεως προοδευτικής γνώσης. Κι ας ήταν γνώση που είχε ιστορικό βάθος πεδίου μόνον μερικές δεκαετίες, έφτανε που ήταν προοδευτική. Μετέφρασαν στη γλώσσα μας τον στρουκτουραλισμό, ερμήνευαν τας γραφάς Αλτουσέρ και Πουλαντζά, εκστασιάζονταν με τον Αγγελόπουλο και στις κρίσιμες στιγμές υπενθύμιζαν το ουσιώδες. Και το ουσιώδες ήταν ο Μαρξ, η ταξική του πάλη –το άγιον πνεύμα του– και η διχοτομία ανάμεσα στην Αριστερά και στη Δεξιά που όριζε την κοινωνική δυναμική. Δεν καταλάβαιναν από πολιτικές ήττες, διότι δεν επεδίωκαν τις πολιτικές νίκες. Τους έφταναν το «Φίλιον», το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και τα αμφιθέατρα του Παντείου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μετάλλαξη του Συνασπισμού, που ήταν μετάλλαξη του ΚΚΕ Εσωτερικού, που ήταν μετάλλαξη του ΚΚΕ.
Απλουστεύω;
Αρκεί να δει κανείς τον εκφυλισμό της εφημερίδας «Αυγή», για να διαπιστώσει ότι τα πράγματα είναι απλούστερα απ’ ό,τι θέλουν να παρουσιάσουν.
Επαναλαμβάνω όμως: Σκεφθείτε ότι όλο αυτό που ζήσαμε την τετραετία είναι η κατάληξη της κάποτε πολλά υποσχόμενης ανανεωτικής Αριστεράς.
Δεν ξέρω αν η Αριστερά ανανεώθηκε.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι απέτυχε.
Απέδειξε ότι δεν είναι ικανή να διαχειριστεί τις υποθέσεις της χώρας. Από την οικονομία ώς την παιδεία.
Απέδειξε κυρίως ότι το ανθρώπινο δυναμικό της ήταν κατώτερο και από τις χαμηλότερες προσδοκίες. Ο κάποτε προβληματισμός της κατάντησε ιδεοληψία και οχυρώθηκε πίσω από την πελατειακή κουτοπονηριά και έναν επαρχιώτικο σταλινισμό. Ο εθισμός στην ιδεολογία αποδεικνύεται εξίσου βλαβερός με τον εθισμό στη νικοτίνη.
Τους έλειψε η έμπνευση;
Δεν εννοώ απαραιτήτως «χάρισμα», με την έννοια που του αποδίδουν όσοι ψάχνουν ήρωες και γόητες.
Εννοώ έμπνευση, πολιτική ευστροφία που συνομιλεί με την κοινωνική ευαισθησία.
Τα εγγόνια της ανανεωτικής Αριστεράς κατάφεραν...
να αναδείξουν τη χειρότερη πολιτική και ανθρώπινη ποιότητα που διέθετε η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Ο εκφυλισμός τους παραπέμπει σε ενδογαμικές κοινότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου