ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Κατσαπλιάδες του ύφους

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

 

Κανείς πολιτευτής, ή ηγέτης δεν έγινε σημαντικός πασχίζοντας να μιμηθεί κάποιον άλλον, κάνοντας (επιπλέον) αντιποίηση αρχής στον Μητσικώστα.  

Το ψευδο-παράγωγο, η μαϊμού, το πλαστό αντίγραφο ποτέ δεν είχε επιτυχία στην πολιτική, αλλά ούτε και στην Τέχνη - ίσως μόνο στο εμπόριο να βρίσκει πελάτες μια ζώνη από δερματίνη, YSL καλαθάτη, από εκείνες που πουλάνε οι πλανόδιοι σε καρότσια για δύο ευρώ.

 

Δέστε το ιστορικά: κάθε μεγάλος (θεωρούμενος ηγέτης) ήταν μια απολύτως αποκλειστική περίπτωση με τα δικά της ιδιότυπα χαρακτηριστικά: Τσόρτσιλ, Μουσολίνι, Στάλιν, Χίτλερ, Λένιν, Μάο, Μιτεράν, Ντε Γκολ, για να αναφερθούμε στους πιο γνωστούς. Κάθε ένας είχε τη δική του βιολογία, τρόπο ομιλίας, πολιτική αντίληψη, σπουδές, πνευματικότητα, κίνηση, περπατησιά, ύφος και χειρονομίες, γούστα και ιδιοτροπίες - όποιος θα προσπαθούσε να μιμηθεί κάποιον απ' αυτούς και δεν θα ήταν κατ' επάγγελμα ηθοποιός του θεάτρου, ή του σινεμά, αλλά πολιτικός, απλώς θα κατέγραφε επίδοση στον χώρο του μικρομεγαλισμού και της μωροφιλοδοξίας. Θα διέπρεπε ως γραφικός.

 

Πλιάτσικο, δηλαδή, μπορείς να κάνεις στη μεσαία τάξη επ' ολίγον, αλλά κανείς δεν μπορεί να γίνει κατσαπλιάς του ύφους ή της προσωπικότητας ενός άλλου. Ποτέ, εκτός αν είναι αποφασισμένος να απολαύσει τον εξευτελισμό - κατά το «όλοι γελούν μαζί μου κι εγώ ξεκαρδίζομαι». Πέραν του ότι δεν μπορείς να αντιγράψεις κάποιον που έδρασε και σε απολύτως διαφορετικές συγκυρίες και συσχετισμούς. Αποτελεί αφαίρεση και πολιτικό κιτς. Και βέβαια προκαλεί θυμηδία το γεγονός ότι στις μέρες μας ο γνωστός και μη εξαιρετέος, μιμείται τη φωνή και κάποια σουσούμια του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο δεν μπορεί να φτάσει ούτε στα καλά του ούτε στα κακά του, διότι καταρχήν δεν διαθέτει τον δέοντα ερωτισμό. Οποιος κουβαλάει έστω και λίγο Φαράκο μέσα του είναι συνήθως (όχι πάντα) ένας αριστερός κομφορμιστής που περιέχει ερωτικό κόφτη, σεμνοτυφία και μονοκαλλιέργεια κομμουνιστή νοικοκύρη. Δεν γίνεται ποτέ Αντρέας.  

Μπορεί να κάνει λίγο οφθαλμόλουτρο σε κάποιες συντρόφισσες, αλλά ως εκεί, διότι φοβάται τη συζυγική παντόφλα και ελέγχεται απ' την ένδον κομματική ηθικολογία.


Ποιος Αντρέας; 

Και μην ξεχνάμε πως η ερωτική ελευθεριότητα είναι κατάκτηση των αστών και των μεγαλοαστών της Δύσης κι όχι της Ανατολής. Πώς θα μπορούσε να γίνει ανεκτός ένας Καβάφης, ένας Ζενέ, ένας Ντε Σαντ (κυρίως), ένας Προυστ, ένας Μπουκόφσκι, ένας Ουάιλντ σε κομμουνιστικά καθεστώτα και από δεκαρολόγους της κομματικής ηθικολογίας, στραμπουληγμένους σε συζυγικά κρεβάτια, με καταπιεσμένη λίμπιντο που θέλει να εκδικηθεί επειδή δεν εκτονώθηκε δεόντως;

 

Και μπορεί, τώρα, κάποιοι να υποδύονται πως είναι με τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, αλλά το κάνουν από καθαρή κομματική ιδιοτέλεια κι όχι επειδή το πιστεύουν - απεναντίας οι ίδιοι είναι συνήθως θεούσες της ηθικοκομματικής πειθαρχίας, με αραχνιασμένο ερωτισμό και ατολμία προσέγγισης παρά μόνο ίσως στη βάση της υποκρισίας και της διπλής, κρυφής ζωής. Ο Αντρέας που τόλμησε αυτό που τόλμησε καθαρά και απροκάλυπτα, έως προκλητικά, δεν έχει καμιά σχέση μαζί τους, διότι ήταν αστός από καταγωγή και με ιδεολογία ελευθεροφροσύνης. Δηλαδή εσωτερικά ευρύχωρος διότι δεν ρώτησε ποτέ τον ινστρούχτορα με ποιαν θα πάει, ούτε πέρασε κομματικό δικαστήριο επειδή συνήψε σχέσεις με ένα κοριτσάκι από άλλη κομματική νεολαία.  

Δεν μπορείς να τον μιμηθείς όταν έχεις γαλουχηθεί σε κομματικές στρούγκες που σε τέτοια θέματα, καταρχήν, οι «καθοδηγητές» (τι αποκρουστική λέξη) ήταν πιο αυστηροί και από τους δεξιούς γυμνασιάρχες του 1950 και σου έχουν γανώσει το μυαλό με αριστερή σεμνοτυφία, φοβία και ευσεβισμό.

 

Και δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι άλλος στα ερωτικά και διαφορετικός στα πολιτικά, θέλω να πω ο Αντρέας ήταν ένας και ενιαίος δεν ήταν μπακλαβαδοκόματα, απ' τα οποία διαλέγεις κάποιο που νομίζεις ότι σε βολεύει και το μιμείσαι. Δεν γίνεται. 

Η συγκρότηση μιας προσωπικότητας είναι ενιαία - και δεν μπορείς να μας θυμίζεις εκτός χρόνου το «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» όταν είσαι εδώ και τέσσερα έτη σφιχταγκαλιασμένος με τον Καμμένο, την Κουντουριώτισσα και τον Κουίκ. (Συν την Παπακώστα).


Το θέμα, λοιπόν, είναι σεξουαλικό - ας πούμε το λεγόµενο «ταξικό µίσος» δεν κρύβει συχνά καταπιεσµένο και αδικαίωτο ερωτισμό; 

 Πως ερμηνεύεται, για παράδειγμα, το άδοξο πάθος του ενδόξου στρατηγικού συμβούλου για την κ. Μενεγάκη; Κιτς περίπτωση αλλά υπαρκτή και αισθητικά εμβληματική, εφόσον και η αισθητική είναι μοιραίος παράγων.  

Γι' αυτό και...

 δεν μπορούν να υπάρξουν παρά μόνο ντεκαφεϊνέ και πτωχοπροδρομικοί μιμητές του Αντρέα, όπως δεν μπορούν να υπάρξουν και κλώνοι του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Α'.  

Διότι τι θα πει «καραμανλισμός»; Ας μας το εξηγήσει κάποιος. Υπάρχει κάποια γραπτή πολιτική θεωρία Καραμανλή και δεν την ξέρουμε;  

Οσοι επικαλούνται τον καραμανλισμό δεν εννοούν τίποτε, παρά μόνο έναν τρόπο άσκησης της εξουσίας σε άλλη συγκυρία και ένα ύφος ανθρώπου που έτσι και αλλιώς, όπως όλοι μας, είναι ανεπανάληπτος, πολιτικά απάτωρ και αδιάδοχος.  

Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι που επικαλούνται τον μεταφυσικό «καραμανλισμό» θεωρούν ότι η καρέκλα, κατά συνέπεια, τους ανήκει κληρονομικά και είναι εκ Θεού οι δικαιωματικοί κάτοχοι της εξουσίας εις το διηνεκές. Δηλώνω καραμανλικός, ή αντρεϊκός, άρα το κόμμα και οι οπαδοί είναι τσιφλίκι μου. (Κατέβα απ' τ' άλογο, ρε φίλε).

 

Αν δεν μπορείς να γίνεις αυτό που όντως είσαι, να αυτοπραγματωθείς, πώς μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος και δη ο Αντρέας, ή ο Καραμανλής - μέχρι και η Παπακώστα δηλώνει καραμανλικόφρων επειδή ακριβώς η λέξη δεν σημαίνει τίποτε, ευτυχώς. Θα πεις: με πλαστοπροσωπίες και εκμαγεία ποιος σοβαρός άνθρωπος πολιτεύεται; Η επίκληση του Ιησού δεν σε κάνει Ιησού, ούτε καν του Ναυή. (Μπορείς όμως να αγοράσεις επιστολές του απ' τον Βελόπουλο).

«Μαϊμούδες του Πεντζίκη», ονόμαζε ο Χριστιανόπουλος όσους μιμούνταν το ύφος του συγγραφέα Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη.  

Αλλά ο κυρ-Νίκος ήταν ένας και το καλούπι εθραύσθη.