ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Καταρρέουν με πάταγο «σαν κούφιοι άνθρωποι, σαν βαλσαμωμένοι»

Του Γιάννη Σιδέρη 

Μια βαρετή προεκλογική εβδομάδα έμεινε. 

Την άλλη Κυριακή η επερχόμενη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αντίθετη από τον στίχο του Έλιοτ «αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος, όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό».

 

Ο κόσμος τη Συριζαϊκής Αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ θα τελειώσει με πάταγο. 

Ο λυγμός θα είναι προσωπικός - και κατ’ ιδίαν -  των μεγαλόσχημων ή μη στελεχών, των μελών του, και ολίγων ψηφοφόρων. Οι πολλοί ψηφοφόροι αλλού θα βρουν να απαγκιάσουν, εκεί που πάλι θα τους τάξουν λαγούς με πετραχήλια.

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ λίγοι (ποιοτικά όχι αριθμητικά) για να κατανοήσουν το μέγεθος της αποτυχίας τους.  

Δεν είναι μια ακόμη εκλογική αποτυχία ενός όποιου κόμματος που χάνει την κυβέρνηση.  Είναι η αποτυχία μιας φαντασιακής θέασης που είχε η κοινωνία:
Ένας αιώνας ηρωικής μυθοπλασίας έδωσε την ψευδαίσθηση ότι κάπου υπήρχαν κάποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που η ζωής τους ήταν ολόψυχα αφιερωμένη  στα δίκια του καταφρονεμένου λαού. Δεν έχει σημασία  εάν εν τη πράξει (ειδικά με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ και τις αμύθητες εισροές χρήματος από ΕΟΚ ) δεν υπήρχε κανένας λαός που ήταν καταφρονεμένος. Σημασία έχει ο μύθος. Και ο μύθος συνεγείρει, τροφοδοτεί ελπίδα, κινητοποιεί, δημιουργεί όραμα.

 

Ο κόσμος είχε πλάσει μια ιδανική εικόνα για την Αριστερά και τους αριστερούς. Φυσικά υπήρχε μια ιστορία ενός αιώνα αποτυχιών, μακελεμάτων, εκατομμυρίων θυμάτων, εκτοπίσεων, φυλακίσεων κάθε διαφορετικής φωνής, εξοστρακισμών, απάνθρωπων γκουλάνγκ. Αλλά αυτά τα αποδέχονταν μόνο (ως έτοιμοι από πάντα) οι Δεξιοί. Για τους αριστερούς ήταν πάντα  η ψευδής προπαγάνδα του  «Συστήματος» (όχι ότι το Σύστημα δεν τα  υπερτόνιζε προπαγανδιστικά).

 

Στον μέσο πολίτη της χώρας η Αριστερά  απεικόνιζε την έλευση μιας κοινωνίας δικαιοσύνης, σοβαρότητας, αλληλεγγύης, πραότητας, ευγένειας, προγραμματισμού και αισθητικής (ναι, η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος, κατά πως είπε ο Νίτσε. Αισθητική δεν είναι η ταύτιση με τη μόδα, η  «in» αμφίεση, αλλά μια συνολική κουλτούρα συμπεριφοράς, σχέσεων, διοίκησης ανθρώπινων συνόλων).

Αισθητική δεν είναι τα αδιανόητα ψεύδη του Τσίπρα (σου δίνει την αίσθηση ότι γεννήθηκε για να λέει ψέμματα), δεν είναι ο χρησαυγίτικος  τραμπουκισμός του Πολάκη και πάρα πολλών άλλων (απλώς ο Πολάκης κατέστη εμβληματικός), δεν είναι η ρητορική του μίσους των εντεταλμένων troll, η οίηση των  καλομαθημένων βουτυρόπαιδων που ήταν τρόφιμοι των κομματικών γραφείων και ανέσυραν από τους τάφους τους παλιούς στρατευμένους  (ονομάζουν «συντρόφους», αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους σε μια – έστω - φενάκη),  για να δικαιολογήσουν  τα άβγαλτα παιδιά των κομματικών  γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ, την εξουσιαστική τρυφηλότητά τους και την εξουσιαστική βουλιμία τους.
 

Ήταν εντελώς λίγοι. Δεν κατανόησαν ότι η τύχη και η ιστορία - λόγω εκτάκτων συνθηκών μνημονίου - τους  χάρισε το μέγιστο δώρο: Να δημιουργήσουν, να εκφράσουν, να αποτυπώσουν, και να αφήσουν ως  παρακαταθήκη, το κυβερνητικό δείγμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Όταν ήρθαν,  η ευρωπαϊκή αριστερά είχε στρέψει οφθαλμόν ελπίδας πάνω τους. Με την ασχημονούσα θητεία τους, κατάντησαν να λένε οι Ισπανοί σοσιαλιστές στη Φώφη, «Μας έσωσε ο Τσίπρας».  Τους έσωσε γιατί ο κόσμος είδε, έμαθε, διαπίστωσε, και ανακλαστικά απομυθοποίησε και τους Ποδέμος, επαναφέροντας στην πραγματικότητα τους ονειροπόλους οπαδούς τους. 

 

Το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία – ούτε αυτό το έχουν καταλάβει – θα καταγραφεί ως ιστορία αδυναμίας της αριστεράς να διοικήσει ένα κράτος  της Ε.Ε. στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης. Ήρθαν με τα παλιά κιτάπια (που ούτε αυτά τα είχαν κατανοήσει σωστά, παπαγαλία από κομματικές μπροσούρες είχαν κάνει), και θεώρησαν ότι αυτό φτάνει για να επικυριαρχήσουν επί ενός ολόκληρου λαού και των αντιπάλων δυνάμεων.   

 

Το βραβείο της χειρότερης  διαπραγμάτευσης που τους είχε απονείμει η Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, είναι...

 το ελάχιστο θάμπος στο βιογραφικός τους. 

Η καθήλωση του φαντασιακού οράματος για την παραμυθία (παρηγοριά) που θα έφερνε η Αριστερά είναι το μέγιστο επίτευγμα τους. Θα τους ακολουθεί και θα ακολουθεί πλέον και την ευρωπαϊκή Αριστερά!

Τους ταιριάζει - για να ξαναγυρίσουμε  όπως αρχίσαμε με Έλιοτ -  ότι αυτό που κατέγραψε στην διακυβέρνηση της χώρας η ελληνική Αριστερά, δεν ήταν η εποποιία που φανταζόταν ο λαός. Ήταν κάποια ομοιώματα «σαν κούφιους ανθρώπους σα βαλσαμωμένους».