Γράφει ο Αντώνης Δαρζέντας
Παιδίατρος.
Για έναν περίεργο λόγο οι έφηβοι άντρες με μηχανάκια έχουν πλεονέκτημα στην καρδιά των κοριτσιών. Ή έτσι νομίζουν τουλάχιστον.
Δεν ξέρω ποιος φταίει γι αυτό.
Εκείνος ο έρμος ο James Dean που πόζαρε με τις μηχανές και την μπριγιαντίνη στο μαλλί και τα κορίτσια τρελαίνονταν στην θέα του ή η τεστοστερόνη που ψάχνει να βρει διέξοδο στην επίδειξη, στον θόρυβο και στην φασαρία του αρσενικού κοκόρου;
Έτσι λοιπόν θυμάμαι και τα δικά μου νιάτα.
Μεγαλωμένος σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, εκεί που είχε χωράφια και χωματόδρομους ακόμα, πέρασα την εφηβεία μου τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ.
Όχι αυτοκίνητο αλλά ούτε μοτοσακό δεν είχαμε καλά καλά οι περισσότεροι.
Το καλοκαίρι του 82 μερικά πράγματα έγιναν μόδα. Τα νησιώτικα του Γιάννη Πάριου σάρωναν την δισκογραφία με το «Νταρι - Νταρι - Νταρι - Νταρι στο γιαλό πετούν οι γλάροι». Η αλήθεια είναι ότι δεν γράφονται τέτοιοι στίχοι πια. Στο ίδιο μοτίβο η Χριστιάνα με το Σαριμπίνταμ - Σαριμπαντιμπάμ.
Μόδα είναι επίσης και το ΠΑΣΟΚ το οποίο βγάζει σιγά σιγά το ζιβάγκο, ξυρίζει τα μούσια και φοράει γραβάτες.
Ταυτόχρονα διορίζει οποιονδήποτε περνάει έξω από δημόσια υπηρεσία.
Είχα έναν καλό φίλο λοιπόν που η μητέρα του παρότι από δεξιά οικογένεια, μεροκαματιάρηδες της επαρχίας, διορίστηκε από το πουθενά στο ταχυδρομείο. Ή στην ΔΕΗ. Ή στον ΟΤΕ. Δεν έχει σημασία. ΠΑΣΟΚ είχαμε. Σε διόριζε ακόμα και αν δεν ήθελες.
Η οικονομική άνεση φάνηκε άμεσα. Αγόρασε ο πατέρας του ένα μηχανάκι Honda ss 50. Ο φίλος μου παρότι μαθητής της 2ας Γυμνασίου κι αυτός, ήξερε να το οδηγεί, έκανε και σούζες. Εκείνη την εποχή ο Πύργος ακόμα με χωματόδρομους και ιδίως εκεί που έμενα εγώ, χωρίς πολυκατοικίες, έβλεπες ένα αυτοκίνητο κάθε τόσο.
Στη γειτονιά λοιπόν εμφανίστηκε μια όμορφη Αθηναία για ολιγοήμερες διακοπές στη θεία της. Εννοείται ότι άρεσε σε όλους μας και προσπαθούσαμε να μας προσέξει.
Η συνταγή είναι αλάνθαστη και διαχρονική. Το κάνουν οι άντρες από τότε που απέκτησαν το Y χρωμόσωμα. Κάνοντας όπως είπαμε τα κοκόρια. Η αμφίεση, η κλασσική της εποχής.
Αμάνικο φανελάκι, κοντό σορτσάκι χρωματιστό, σαγιονάρα μπουφαλο. Εμείς κάτω από το μπαλκόνι της κοπελίτσας, αρχίζει ο φίλος μου τις σούζες, εγώ από πίσω συνεπιβάτης.
Στη δεύτερη σούζα όμως του ξεφεύγει το μηχανάκι, βρεθήκαμε και οι δύο ξάπλα στο χωματόδρομο.
Σε ένα δρόμο που δεν περνούσε ούτε σκυλί, ξαφνικά ακούμε πίσω μας σειρήνα αστυνομίας. Όπως ήμασταν ξάπλα, ματωμένοι, ταπεινωμένοι και σκονισμένοι, γυρνάμε τα κεφάλια μας και βλέπουμε πίσω ένα περιπολικό και τους αστυνομικούς να βγαίνουν έξω. Πιάνουν τον φίλο μου. Ο οποίος αρχίζει τα κλάματα. "Δεν το ήθελα. Συγγνώμη. Θα με σκοτώσει ο πατέρας μου αν το μάθει". Και τέτοια.
Εγώ το βάζω στα πόδια. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Η ξεφτίλα δεν είναι αδίκημα. Μου φεύγει και η μία παντόφλα πάνω στην τρεχάλα, παρέμεινα να τρέχω σαν κάτι αδέσποτα σκυλιά που μόλις έχουν φάει πετριά. Κάποια στιγμή σταματώ την τρεχάλα για να βρω την παντόφλα και βλέπω τους αστυνομικούς στο βάθος να κρατούν την κοιλιά τους από τα γέλια. Φυσικά δεν τόλμησα να κοιτάξω προς το μπαλκόνι που ήταν η κοπέλα. Μηδέ ξαναπέρασα από κει.
Γιατί σας έγραψα αυτή την ιστορία;
Στον ρόλο του φίλου μου ο Γιανης Βαρουφάκης και η κυβέρνηση που φεύγει.
Στο ρόλο της Ελληνικής οικονομίας το Honda SS 50 που μαρσάρει και σουζάρει αλλά μόνο με 50 κυβικά εκατοστά κινητήρα.
Στο ρόλο του Ελληνικού λαού εγώ, αθεράπευτα έφηβος με απύθμενη μαγκιά και άγνοια κινδύνου ταυτόχρονα.
Που...
Που...
την γλύτωσα με λίγες αμυχές, καρούμπαλα, πολλή ξεφτίλα και 100 δις παραπάνω χρέος.
Η πολιτική των τελευταίων ετών σαν ένα αποτυχημένο φλερτ της δεκαετίας του 80.
Άγιο είχαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου