Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Μεταπολιτευτικά, το κυρίαρχο αφήγημα ήταν αριστερό. Οι περισσότεροι νέοι εντάσσονταν σε αριστερά κόμματα ή νεολαίες. Η νεολαία του ΚΚΕ, η ΚΝΕ, ήταν κυρίαρχη.
Προϊόντος του χρόνου και, κυρίως, μετά το 1989 και την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού άρχισαν οι κρίσεις και οι διαρροές.
Ο σημερινός πυρήνας του Συριζα, όχι οι πολίτες που ψηφίζουν μια απο δω και μια απο κεί, προέρχεται απο τέτοιες συσσωματώσεις αποσχισθέντων απο τις αρχικές τους πολιτικές προτιμήσεις.
Το νέο πεδίο αναζητήσεών τους δεν ήταν εύκολο. Στην παλιά κομματική θαλπωρή είχαν την υποστήριξη του κόμματος αλλά και τον μπούσουλα του Μαρξ και των έργων των μαρξιστών
Τώρα, έπρεπε να παράγουν θεωρία και πολιτική.
Θεωρία δεν μπόρεσαν να παράγουν. Δεν είναι εύκολο.
Η πολιτική τους, στην ελληνική εκδοχή είναι αυτή που βλέπουμε απο το Συριζα. στον οποίο, εντάχθηκε το σύνολο των αντικρουόμενων αριστερών ρευμάτων, απο τους τροτσκιστές, τους λενινιστές και τους σταλινικούς μέχρι αναρχικούς και Ρηγάδες.
Αυτό το αμάλγαμα δεν μπορεί να συγκροτηθεί στη βάση μιας νέας θεωρίας. Ούτε και πολιτικής πρακτικής. Το μόνο που μπορούσε να το κρατήσει συνεκτικό ήταν η κατοχή και η νομή της εξουσίας. Αλλά, και εδώ υπήρξε ξεκαθάρισμα. Ένα μέρος του δεν άντεξε τις “κολοτούμπες” και αποχώρησε. Το υπόλοιπο νέμεται την εξουσία κατά τρόπο αριστερά παραδοσιακό. Τηρουμένων των αναλογιών, η όλη κατάσταση θυμίζει την νομενκλατούρα του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Είναι χαρακτηριστική...
η έκφραση βολεμένων τύπων σε μια απο τις εκφάνσεις της, δήθεν κρατικής αλλά στην ουσία συριζαίας, τηλεόρασης.”Και να αλλάξουν τα πράγματα, δεν θα έρθουν αν δεν περάσουν πάνω απο το πτώμα μας”.
Αυτό είναι το ένα, το μεγαλύτερο, μέρος της αριστεράς στην Ελλάδα.
Το άλλο εκφράζεται απο το ΚΚΕ του οποίου την παράδοση, την ιστορία, τη νοοτροπία γνωρίζουμε. Που και που, όταν έχει ανάγκη ψήφων, δεν ξεχνά να μας τα θυμίζει. όπως στο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Μπήκε η παράταξη του ΚΚΕ στον εργατικό χώρο, το ΠΑΜΕ στο συνέδριο και τους έδωσε να καταλάβουν.
Ένα σημαντικό τμήμα ανθρώπων με αριστερή συνείδηση και προσανατολισμό αναζήτησε και βρήκε τη γοητεία των φιλελεύθερων ιδεών. Του άλλου μεγάλου πολιτικοιδεολογικού ρεύματος στη νεοτερική εποχή.
Είχε, όμως, και έχει κάποιες επιφυλάξεις, κυρίως, σε ό,τι αφορά την κοινωνική διάσταση της θεωρίας. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι οι άνθρωποι θα αφεθούν στο έλεος της αγοράς στην υγειονομική ασφάλειά τους ή στα γεράματά τους.
Δυστυχώς, οι δογματικοί φιλελεύθεροι πιστεύουν πως υπάρχει ένα, μόνο, είδος φιλελευθερισμού: αυτό που τα αφήνει όλα στην ελευθερία και στην αυτορύθμιση.
Όμως, δεν είναι έτσι.
Διαβάζοντας προχθές ένα λήμμα για τον Κάρλ Πόππερ, διαπίστωσα πως υπάρχει αυτό που φανταζόμουν (το έλεγε, άλλωστε, ο σοβαρότερος φιλελεύθερος στην Ελλάδα, ο Αριστείδης Χατζής): ο κοινωνικός φιλελευθερισμός.
Ναι, υπάρχει εκδοχή του φιλελευθερισμού με κοινωνική διάσταση Συνδυάζει τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα με κοινωνική ευαισθησία. Ο Κάρλ Πόππερ είναι ένας θεωρητικός εκφραστής του.
Θα μπορούσε να είναι μια λύση στη σημερινή ιδεολογικοπολιτική πενία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου