Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Θα ήταν τουλάχιστον αγένεια και αδικία (μη σας πω ότι θα ήταν και κάτι τρισχειρότερο: σεξισμός...) να αντιπαρέλθω την περίπτωση της κ. Μοροπούλου, αλλά χθες δεν μου περίσσευε χώρος για ελαφρολαϊκά.
Η υπόθεση περιληπτικά: Η «φωνή του Πολυτεχνείου» έπαιρνε από το 1977, ως ορφανή εκ πατρός, σύνταξη άγαμης θυγατέρας και, τώρα, βρίσκεται να οφείλει στο Δημόσιο περίπου 70.000 ευρώ, ποσόν για το οποίο βρίσκεται στα δικαστήρια. Φυσικά, παραιτήθηκε στα γρήγορα από την υποψηφιότητά της με τη Ν.Δ. στα Δωδεκάνησα, τονίζοντας ότι το κάνει επειδή «δεν δέχομαι να βλάψω τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον δρόμο προς τις εκλογές». Σε συνέντευξη που έδωσε η κ. Μοροπούλου, με τον σκοπό να καθαρίσει τη «λάσπη», όπως χαρακτήρισε τον θόρυβο γύρω από την υπόθεση, είπε για τη σύνταξη της άγαμης θυγατέρας: «Δεν την έπαιρνα εγώ, εκείνοι μου την έδιναν» και εξήγησε ότι δεν γνώριζε ότι αυτό που έκανε ήταν «παράνομο».
Κρίνοντας μόνον από το περίγραμμα αυτής της ιστορίας, ούτε εγώ μπορώ να πω αν ήταν παράνομο αυτό που έκανε η κ. Μοροπούλου. Ηταν όμως παράλογο και βαθιά γελοίο, η «φωνή του Πολυτεχνείου» να παίρνει τόσα χρόνια σύνταξη άγαμης θυγατέρας. Πολύ περισσότερο, δε, όταν πρόκειται για μια κατά τεκμήριο άξια γυναίκα, με μακρά και επιτυχημένη σταδιοδρομία ως καθηγήτρια στο ΕΜΠ και μηχανικός.
Είναι μάλλον κάτι περισσότερο από γελοίο και παράλογο, μόνο μεταφορικά όμως μπορώ να το εκφράσω: Είναι πολύ ΠΑΣΟΚ, με την πολιτισμική έννοια του όρου. Παίρνε ότι σου δίνουν, είτε το έχεις ανάγκη είτε όχι, γιατί είναι υποχρέωση του κράτους να δίνει και είναι δικό σου δικαίωμα να παίρνεις.
Θυμάστε την υπέροχη, αγέρωχη και πάντα αγέλαστη Ράνια Αντωνοπούλου, σύζυγο Δ. Παπαδημητρίου; Περίπου το ίδιο επιχείρημα είχε χρησιμοποιήσει και εκείνη, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με την επιδότηση του ενοικίου της, παρά τη μεγάλη περιουσία που διέθετε με τον σύζυγό της.
Αφού της το έδιναν, τι να έκανε;
Μεταξύ μας, βρίσκω τη στάση και των δύο κυριών απολύτως συμβατή με τα σοσιαλιστικά ιδεώδη τους:
Ο σοσιαλισμός, ως γνωστόν, είναι ο τρόπος διακυβέρνησης που γίνεται με τα λεφτά των άλλων*. Είναι δε πασίγνωστο ότι η κ. Μοροπούλου ήταν πάντα ΠΑΣΟΚ – τουλάχιστον όσο το ΠΑΣΟΚ ήταν «κυβερνητικό κόμμα», όπως λέγαμε με την ορολογία του δικομματισμού. Δεν είναι δυνατό να μην το γνώριζαν αυτό οι αρμόδιοι στη Ν.Δ. Είναι το πιθανότερο να αγνοούσαν το επίμαχο θέμα, που τελικά οδήγησε στην παραίτησή της, αλλά δεν μπορεί να μην ήξεραν ποια ήταν η κ. Μορόπουλου!
Καλώς παραιτήθηκε και μάλιστα αμέσως, προτού την αποπέμψουν· κακώς είχε συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια.
*: Στα χρόνια του Μεσοπολέμου, ήταν πολύ δημοφιλείς στον αγγλόφωνο κόσμο οι χιουμοριστικές παιδικές ιστορίες της Βρετανίδας συγγραφέως Ρίτσμαλ Κρόμπτον, με ήρωα τον μικρό Γουίλιαμ. Σε μία από αυτές, ο Γουίλιαμ παίζει με τους φίλους του εκλογές και τους εξηγεί ποιοι είναι οι τέσσερις τρόποι διακυβέρνησης:
O συντηρητικός, που σημαίνει ότι δεν πειράζεις τίποτε· ο φιλελεύθερος, που σημαίνει ότι τα πειράζεις μόνο όσο χρειάζεται για να μην το νιώθουμε· ο σοσιαλιστικός, που σημαίνει ότι μαζεύεις τα λεφτά των άλλων και έτσι κυβερνάς· τέλος, ο κομμουνιστικός, που σημαίνει ότι απλώς καθαρίζεις όσους διαφωνούν μαζί σου και κυβερνάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου