ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μην την εξευτελίζεις..

Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΙΣΑΡΗ


Τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Και δεν πρόκειται για το μυθιστόρημα του Edward Geοrge Bulwer-Lytton. Ούτε για κάποια από τις ταινίες που έχουν γυριστεί. Είναι οι τελευταίες μέρες της κυβέρνησης Αλέξη – Τέρενς Σπένσερ Κουίκ.  

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 26ης Μαΐου ήταν ο Βεζούβιος που έσκασε. Με το ασκέρι των συριζαίων να τρέχει μπας και προλάβει. Οχι για να σωθεί, όπως οι κάτοικοι της Πομπηίας. Να τρέχει για να τακτοποιήσει εκκρεμότητες. Να βολέψει γιους και θυγατέρες. Νύφες, γαμπρούς, ανίψια και πάσης φύσεως ημετέρους. Να χαρίσει το πρόστιμο των 38 εκατ. της ΣΕΚΑΠ. 

Είναι το ηθικό πλεονέκτημα της (δήθεν) Αριστεράς που έγινε για μία ακόμα φορά ρόμπα ξεκούμπωτη.  

Είναι η συντρόφισσα Τασία, που αναγνώρισε ότι «αξιοποιήθηκαν κάποιες γνωριμίες, διασυνδέσεις κ.λπ.» για να βολευτεί η κόρη της στη Βουλή. 

Ακόμα πιο «ειλικρινής» ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης. «Δεν αισθάνομαι ούτε ίχνος ενοχής και ευθύνης».


Αυτό έλειπε. Αν δεν τους διέκρινε δηλαδή η ηθική και η ακεραιότητα της Αριστεράς, τι παραπάνω θα κάνανε; Θα διόριζαν και τα ξαδέρφια; 

Παρά ταύτα, κάτω από τη γενική κατακραυγή, υποχρεώθηκαν να τα πάρουν πίσω. Ταυτόχρονα δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Αλλος χωρίζει και πέφτει σε κατάθλιψη. Το να χωρίζεις από την εξουσία είναι πολύ πιο επώδυνο. Οδυνηρό. Σύντροφο βρίσκεις. Αντε βρες υπουργείο.

Ξέρεις τι είναι να αρχίσεις να μαζεύεις σιγά σιγά τα πράγματά σου; Να μετράς μία μία τις μέρες ανάποδα; 

Κι αν πρόκειται περί φαντάρου, «είκοσι και μία μείνανε», όλα καλά κι όλα ωραία. Η αναμονή είναι γλυκιά. Περιμένεις το ευχάριστο. Το απολυτήριο. Το χαρτί. Αν πρόκειται περί υπουργού; Που περιμένει στις 7 του αλλουνού το δυσάρεστο; Το απολυτήριο από την κυβέρνηση; Που θα πρέπει να εγκαταλείψει τη Μερσεντές. Τις δόξες και τα μεγαλεία.


Που από τη Δευτέρα 8 Ιουλίου το τηλέφωνο θα σταματήσει να χτυπάει. Εκεί που σε ψάχνανε όλοι δεν θα σ’ αναζητάει κανείς. Δημοσιογράφοι και πάσης φύσεως νταραβεριτζήδες, εξαφανίζονται. 

Δεν είναι εύκολο. Στρατιωτικοί που βγαίνουν στη σύνταξη σαλτάρουνε. Εκεί που καθόντουσαν όλοι κλαρίνο περπατάνε στον δρόμο και δεν τους χαιρετάει κανένας. Γκρίνια στην ταμία του σουπερμάρκετ επειδή αργεί. Φασαρία στο γκαρσόνι επειδή δεν έφερε γρήγορα τον καφέ.  

Βλέπεις την εικόνα του Αλέξη. Πόσο έχει αλλάξει από την κατραπακιά του 10%. Λες και είναι άλλος άνθρωπος. Η μαγκιά, η έπαρση και το νταηλίκι έλαβαν τέλος. Το αυτάρεσκο χαμόγελο. Η υπεροψία και η ειρωνική αντιμετώπιση του αντιπάλου. Οσο καλός ηθοποιός κι αν είναι, δεν μπορεί να κρύψει την αίσθηση της ήττας που τον διακατέχει. Κι αυτό βγαίνει και στα κατώτερα στελέχη. Η απώλεια της εξουσίας έχει κόστος.

Χάνεις το υπουργείο, χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου. Από τη μία μέρα στην άλλη η καθημερινότητά σου αλλάζει. Ερχεται τούμπα. Τη μία μέρα είσαι υπουργός, την άλλη τίποτα. Εκεί που στα φέρνανε όλα στα χέρια, περιμένεις στην ουρά. Εκεί που καθόσουνα στην πίσω θέση της Μερσεντές, πιάνεις τιμόνι κι αλλάζεις εσύ τις ταχύτητες. Την μπίζνες στο αεροπλάνο θα πρέπει να την πληρώσεις από την τσέπη σου. Κι αν έρθει το κακό, μια κι έξω, παίρνεις την κρυάδα και τέλος. Ο αργός θάνατος είναι ό,τι χειρότερο. Να περιμένεις το μοιραίο, χωρίς ελπίδα. 

«Χάσαμε μία μάχη, πάμε να κερδίσουμε τον πόλεμο. Να το κάνουμε σαν τη Λίβερπουλ. Εχουμε μπροστά μας το δεύτερο ημίχρονο», απεφάνθη ο μέγας πολιτικός αναλυτής που ακούει στο όνομα Γιώργος Βαρεμένος. Παρηγοριά στον άρρωστο. Τα έχουμε ξαναπεί. Στο ποδόσφαιρο, η ανατροπή γίνεται. Είναι εφικτή. Γίνεται. Η Λίβερπουλ είχε τον Βαϊνάλντουμ (φωτογραφία πάνω) και το γύρισε.Ο Αλέξης με ποιον να το γυρίσει; Με την Αχτσιόγλου; 

Στο ποδόσφαιρο, ύστερα από μία βαριά ήττα, αλλάζουν προπονητή. Στον ΣΥΡΙΖΑ αλλάξανε κυβερνητικό εκπρόσωπο. Ο Τζανακόπουλος, που κατά δήλωσή του ξέρει από φτώχεια επειδή ως φοιτητής διέμενε στο Αιγάλεω, απεσύρθη. Στη θέση του, η Εφη η Αχτσιόγλου (φωτογραφία κάτω). Σπασμωδικές κινήσεις. Περί πολιτικής πρόκειται. Οχι περί καλλιστείων. Αυτό που μετράει είναι το περιεχόμενο. Οχι το περιτύλιγμα. Αυτό που λες. Οχι το ποιος το λέει. Αν λέει η Εφη, αντί του Δημήτρη, «θα έρθει ο Μητσοτάκης να κόψει τις συντάξεις και να καταργήσει το οκτάωρο», ποιο είναι το διάφορο;  

Στον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι είχανε να πούνε το είπανε. Το ρεπερτόριο το εξαντλήσανε και με το παραπάνω.  

Αυτή τη φορά, για πρώτη φορά...

 κρίθηκαν γι’ αυτά που κάνανε. Εξού και η διαφορά των δέκα μονάδων στο κεφάλι. Οπως και να το δεις, απ’ όποια πλευρά κι αν το διαβάσεις, 9,42 δεν αλλάζει. Δεν γίνεται 9,41.


Τι απομένει στις επόμενες μέρες μέχρι ν’ ανοίξουν οι κάλπες; 

Η διαχείριση της επερχόμενης ήττας. Ο τρόπος.  

Θα δώσουν αυτή τη χαμένη μάχη με αξιοπρέπεια; 

Δεν φαίνεται να προκύπτει. 

Η συμβουλή του αλεξανδρινού ποιητή επίκαιρη αλλά μάταιη. Αν δεν μπορείς (πλέον) να κάμεις τη ζωή σου όπως θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις.