ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Σε τι διαφέρει μια γυναίκα υποψήφια από έναν άνδρα υποψήφιο; 

Εξαρτάται από τη γυναίκα και τον άνδρα, από το κόμμα στο οποίο συμμετέχει, από τις απόψεις που εκφράζει, από την εν γένει στάση «της» ή «του» και ό,τι άλλο μπορεί και πρέπει να ενδιαφέρει την ή τον ψηφοφόρο. 

Ας πούμε, αν ένας ψηφοφόρος στην Περιφέρεια της Αθήνας δεν ψηφίσει την κ. Δούρου, μάλλον δεν θα την ψήφιζε ακόμη κι αν λεγόταν Δούρος και ήταν Κρητίκαρος μουστακαλής και πολύ άντρας σαν τον Πολάκη. Δεν θα την ψηφίσει για περιφερειάρχη επειδή σκέφτεται το Μάτι, τη Μάνδρα και την εν γένει αμέλεια που επέδειξε στα καθήκοντά της. Το φύλο δεν έχει πολιτική αξία. Ή μήπως έχει; 

Δεν ξέρω αν έχει υποπέσει στην αντίληψή σας εκείνο το σποτάκι που παροτρύνει τις γυναίκες να κατεβούν υποψήφιες και εμμέσως τους ψηφοφόρους να εκτιμήσουν το θάρρος τους. Το σποτ λέει: «Κατεβαίνω υποψήφια. Κατεβαίνω για να εκλεγώ». Αν δεν κάνω λάθος, εντάσσεται στις δραστηριότητες ενός ακόμη αρκτικόλεξου του εθνικού κεφαλαίου από επιτροπές, οργανώσεις, προέδρους, γραμματείς και Δ.Σ. Πρόκειται για το ΚΕΘΙ (Κέντρο Ερευνας για Θέματα Ισότητας), το οποίο υπάγεται στη Γενική Γραμματεία Ισότητας. Είναι η ίδια που δεν έκρινε σκόπιμο να αντιδράσει όταν ο Πολάκης είπε στη δημοσιογράφο έξω από τον Ερυθρό Σταυρό: «Eλα, καλή μου, τώρα. Ποια είσαι εσύ για να σου απαντήσω;».

 

Οι ποσοστώσεις, ενώ υποτίθεται επιδιώκουν να υπερβούν τις διακρίσεις των φύλων, τις αναπαράγουν. Oπως και οι ποσοστώσεις που στηρίζονται σε οποιοδήποτε φυλετικό χαρακτηριστικό. Προϊόντα της πολιτικής ορθότητας, είναι ένα από τα προβλήματα της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Τη δημοκρατία δεν την αποτελούν ομάδες πολιτών που η καθεμιά έχει τις δικές της ικανότητες, ανάγκες και απαιτήσεις, όπως οι κάτοικοι της Κερατέας, για παράδειγμα, ή οι φίλοι της άγριας ζωής. Τη δημοκρατία την αποτελούν πολίτες οι οποίοι συμμετέχουν επί ίσοις όροις σε μια κοινωνία. Και εν πάση περιπτώσει το βρίσκω τουλάχιστον άτοπο να θεωρείς ότι οι γυναίκες υποψήφιοι έχουν ειδικές ανάγκες και χρειάζονται ειδική μεταχείριση. 

  Aδικο και υποτιμητικό πριν απ’ όλα για τις ίδιες τις γυναίκες.  

Θα υποστήριζες τη Λεπέν επειδή είναι γυναίκα; 

Ή μήπως τη Φωτίου επειδή η ίδια φρόντισε να μας υπενθυμίσει ότι η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα, όπου και παράγονται τα γεμιστά της εθνικής ανασυγκρότησης; 

 Δεδομένου δε ότι περίπου ο μισός ελληνικός πληθυσμός έχει βρει τη θέση του σε κάποιο ψηφοδέλτιο, δεν νομίζω ότι...

 το έτερον εκ των δύο φύλων αισθάνεται σαν τη Σταχτοπούτα της πολιτικής.
 

Τον τίτλο του σημερινού μου σημειώματος τον δανείζομαι από την ιστορική ταινία του Σταύρου Τσιώλη και του μακαρίτη φίλου Χρήστου Βακαλόπουλου «Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε».