ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Παρενθέσεις

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
 

Η στρατηγική, λένε, δεν ήταν λάθος. Λάθος ήταν η τακτική. 

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο όρος στρατηγική –ως επίθετο και ως ουσιαστικό– έχει υποστεί τις τελευταίες 48 ώρες σημειολογική ελεφαντίαση. «Στρατηγικές» ή «τακτικές», υπάρχουν ορισμένες θεμελιώδεις παραδοχές του ΣΥΡΙΖΑ που δοκιμάστηκαν στην κάλπη και αποδείχθηκαν λάθος.

 

Παραδοχή πρώτη: ΜΜΕ και δημοσκόποι εξυφαίνουν τη μεγάλη απάτη κατά της κυβέρνησης. 

Παραδοχή δεύτερη: Οι νέοι και οι συνταξιούχοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. 

Παραδοχή τρίτη: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα των πολλών. 

Παραδοχή τέταρτη: Ο Τσίπρας «τον έχει» τον Μητσοτάκη.

 

Ολες αυτές οι γραμμές φαίνεται να είναι, παρά την εκλογική τους διάψευση, ζωντανές.  

Τα γκάλοπ εξακολουθούν να θεωρούνται λάθος γιατί –όπως είπε ο Παππάς– δεν εκτίμησαν σωστά την αποχή. 

Οι συνταξιούχοι εξακολουθούν να λογίζονται προνομιακό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ· απλώς πρέπει να διαφωτιστούν για το ποιος τους επιδοτεί.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και μειοψηφικός, εξακολουθεί να είναι το κόμμα των πολλών – και ας δυσκολεύονται οι πολλοί να το νιώσουν.

Η πιο ανθεκτική σταθερά της συριζαϊκής σκέψης είναι ότι, στο «ένας εναντίον ενός», ο Τσίπρας υπερέχει συντριπτικά του αντιπάλου του. Γι’ αυτό και ήδη οι ελπίδες αρχίζουν να επενδύονται στα ντιμπέιτ, στα οποία ο πρόεδρος της Ν.Δ. έχει υποσχεθεί ότι θα προσέλθει πριν από τις εθνικές εκλογές. Ο Τσίπρας κερδίζει τον Μητσοτάκη σε τηλεθέαση. Αρα θα τον εξοντώσει με την τηλεφωτογένειά του.

 

Επιμένοντας σε όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει έτοιμος να κάνει την ίδια καμπάνια με άλλο πακετάρισμα – η «στρατηγική» θα φορέσει άλλη «τακτική». Κάνοντας το ίδιο, ελπίζει έτσι σε άλλο αποτέλεσμα.

 

Η οπτική αυτή αποκλείει ορισμένα ενδιαφέροντα ερωτήματα. Παράδειγμα:  

Συνιστούν τα επιδόματα «κοινωνική πολιτική»; 

Συνιστά οικονομική πολιτική υπέρ των πολλών η αναδιανομή πλούτου, που δεν ενδιαφέρεται να βελτιώσει τις συνθήκες παραγωγής του;

 

Αυτά τα ερωτήματα ακούγονται πολύ θεωρητικά, αλλά δεν είναι. Αντανακλούν μια –όντως– στρατηγική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε διαγνωσθεί πολύ πριν την αναδείξει η ευρωκάλπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ –και ο Τσίπρας προσωπικά– είχε ταλέντο στην καταγγελία, αλλά όχι στην επαγγελία. Ηξερε τι ήταν αυτό που πολεμούσε, αλλά, μόλις έμεινε χωρίς μνημόνια, το μόνο που είχε να προτείνει σαν «πρόγραμμα για την ανάπτυξη» ήταν τα βοηθήματα στους συνταξιούχους, τα αναδρομικά στα ειδικά μισθολόγια· και, βεβαίως, τα πτυχία για όλους.

 

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα διαμαρτυρίας; 

 Οχι, γιατί τα κόμματα διαμαρτυρίας δεν διαρκούν πολύ. Εκτός αν είναι πολύ μεγάλη η διαμαρτυρία που τα κινεί. 

Είναι το τσιπρικό κόμμα παρένθεση; 

Οχι, γιατί κυβέρνησε ήδη τεσσεράμισι χρόνια. Εκτός και αν είναι μεγάλη η παρένθεση.

 

Ηταν η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ «στρατηγική»; 

Οχι, γιατί...

 η «στρατηγική» αναμέτρηση δεν έγινε ακόμη. Θα γίνει σε τριάντα τρεις ημέρες.