ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Με τους δικτάτορες παρέα / περνάμε όμορφα κι ωραία

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ


Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω την έκπληξη (που καμιά φορά εκδηλώνεται και με θυμό) για την υποστήριξη που σε κάθε ευκαιρία εκδηλώνουν τα κόμματα της αριστεράς και η Ελληνική Κυβέρνηση στον σύντροφο Μαδούρο. 

Όσο και να σπάω το κεφάλι μου δεν μπορώ να σκεφτώ για ποιον λόγο θα μπορούσαν οι Έλληνες σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ να μην σταθούν στο πλευρό ενός συντρόφου από τη Βενεζουέλα που έχει κάποιες δυσκολίες με δημοκρατίες και άλλα τέτοια αστικά και εντελώς αντιδραστικά (προφανώς αναφέρομαι σε λεκτική υποστήριξη, καθώς οι σύντροφοι είναι αριστεροί και όχι τίποτα κορόιδα). Στην πραγματικότητα το μόνο που θα μπορούσε να μας εκπλήξει θα ήταν το αντίθετο.

 

Βλέπετε η σοσιαλιστική θεωρία, πέρα από τις πολλές της αρετές, έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα: ΔΕΝ μπορεί να εφαρμοστεί σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να ανεχτεί το σοσιαλιστικό κοινωνικοοικονομικό μοντέλο χωρίς την απειλή των όπλων και χωρίς την καταπάτηση των πιο στοιχειωδών (για τις χώρες της Δύσης) ατομικών ελευθεριών. Αυτό μπορεί να αξιολογηθεί θετικά ή αρνητικά, αλλά οποιαδήποτε αξιολόγηση δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι αυτή είναι η πραγματικότητα.

 

Κι αυτή ακριβώς η πραγματικότητα, η αδυναμία των σοσιαλιστών (μιλάμε για τους κανονικούς σοσιαλιστές, όχι τους πασόκους) να πείσουν για το πόσο καλύτερο είναι το δικό τους μοντέλο χωρίς τα βασικά τους επιχειρήματα να είναι όπλα και τανκς, αυτή η αδυναμία να υπάρξει σοσιαλιστικό καθεστώς που να μην είναι δικτατορικό, ανάγκασε τα στελέχη της αριστεράς αλλά και τους ψηφοφόρους της να υποστηρίζουν αποκλειστικά και μόνο δικτάτορες (φυσικά η ανάγκη αυτή δεν θα υπήρχε αν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι ο τόσο «ωφέλιμος» για τις μάζες σοσιαλισμός μάλλον τις απωθεί και πρέπει να βρεθεί μια άλλη πιο θελκτική θεωρία, αλλά αυτό θα σήμαινε πως θα είχαν φτάσει στην ωριμότητα να κατανοούν πως η πολιτική δεν είναι θρησκεία, αλλά ένα μέσο να λυθούν πρακτικά και όχι ψυχολογικά ή υπαρξιακά προβλήματα).

Στάλιν, Μάο, Κάστρο, Τσαουσέσκου, Χότζα (σκεφθείτε όλους τους ηγέτες σοσιαλιστικών χωρών που ξέρετε, δεν χρειάζεται να τους γράψω όλους)... δεν υπήρξε δικτάτορας τον οποίον τα στελέχη της αριστεράς να μην υμνήσουν ή υπερασπιστούν. Μπορεί να διαφωνούσαν μεταξύ τους για το ποιοι δικτάτορες είναι άξιοι υποστήριξης, μπορεί οι ορθόδοξοι να γούσταραν Χόνεκερ και οι ανανεωτικοί Τσαουσέσκου, αλλά όλοι δικτάτορες χειροκροτούσαν. 

Ήταν το τίμημα του να υποστηρίζουν μια θεωρία η οποία δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε κοινωνίες με ελευθερία λόγου, μετακίνησης, ιδεών, τέχνης και γενικά κάθε ελευθερία που οι υποστηρικτές των καθεστώτων αυτών απολάμβαναν στις καπιταλιστικές χώρες της Δύσης.  

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ενώ οι υποστηρικτές του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας ρίσκαραν μέχρι και τη ζωή τους για να ξεφύγουν από τον σοσιαλιστικό παράδεισο, οι σοσιαλιστές της Δύσης αρνούνταν να εγκαταλείψουν την καπιταλιστική κόλαση στην οποία τους έλαχε να ζουν.

 

Για να μην τα πολυλογώ, σοσιαλισμός (ο πραγματικός σοσιαλισμός, όχι ο νερωμένος με πραγματικότητα σοσιαλισμός των σοσιαλδημοκρατών) και δημοκρατία ούτε πάνε ούτε πήγαν ποτέ μαζί. Και γι αυτό είναι εντελώς άδικο να θυμώνουμε ή έστω και να αντιμετωπίζουμε με έκπληξη τους συμπολίτες οι οποίοι ως αριστεροί και σοσιαλιστές δεν μπορούν παρά να υποστηρίξουν το καθεστώς του Νικόλα του Μαδούρο. 

Όπως, άλλωστε, συχνά πυκνά γράφουν στα επικολυρικά κείμενα τους «έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις» και όταν ήρθε η στιγμή της Βενεζουέλας εκείνοι δεν μπορούσαν παρά...

 να πάνε με τη (και φυσικά όχι «στη» καθώς όπως είπαμε δεν είναι κορόιδα) Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν, την Τουρκία και τη Βόρεια την Κορέα. Και μπράβο τους.