Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
(...) Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις ευρωεκλογές.
«Χαίρω πολύ, μας φώτισες!» σας ακούω να λέτε.
Σπεύδετε, όμως, να υποτιμήσετε την αξία της διαπίστωσης, όσο κοινότοπη και αν είναι, γιατί η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και μόνον αυτή, χωρίς να υπολογίζουμε ποσοστιαία διαφορά, για τον Αλέξη Τσίπρα ήταν κάτι σχεδόν απίθανο να συμβεί. Θυμίζω (και στον ίδιο, που προφανώς θα το έχει ξεχάσει, αφού έτσι τον βολεύει) ότι στο απόγειο της μεγαλαυχίας του, προ δεκαπενθημέρου, είχε δηλώσει: «Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να χάσω».
Ε, λοιπόν, έχασε· και έχασε ο ίδιος προσωπικά, πέραν της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν η μία στο εκατομμύριο.
Δεν έχει σημασία εάν η διαφορά θα παραμείνει στις 9 μονάδες υπέρ της Ν.Δ., όσο είναι τώρα που γράφω, ή θα έχει μειωθεί, όταν εσείς το πρωί θα κοιτάζετε την εφημερίδα. Αρκεί να υπερβαίνει το όριο του 5% υπέρ της Ν.Δ., όριο που η κυβέρνηση είχε θέσει στον εαυτό της ως βάση για να περάσει τις εξετάσεις των ευρωεκλογών.
Αξίζει να σταθούμε λίγο στη συγκεκριμένη επιλογή, γιατί έχει ενδιαφέρον. Δεδομένου ότι, ιστορικά, η μεγαλύτερη διαφορά που είχε σημειωθεί εις βάρος κυβερνώντος κόμματος σε ευρωεκλογές ήταν μέχρι τώρα το 4,9%, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χαμήλωσε ακόμη περισσότερο τη βάση για τον εαυτό του, έστω και κατά ένα απειροελάχιστο 0,01%, είναι ένδειξη συνέπειας στην αρχή της εχθρότητας προς την αριστεία. Κατά τούτο τουλάχιστον, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύει αξιοσημείωτη συνέπεια και πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Τα καλά να λέγονται! Και ιδίως εφόσον εκθέτουν εκείνον που αφορούν...
Ο Τσίπρας είχε δύο επιλογές μετά το αποτέλεσμα αυτό: είτε να σπεύσει σε εκλογές, ώστε κάπως να ελέγξει το μέγεθος της ήττας, ή να περιμένει μέχρι το φθινόπωρο, με την ελπίδα ότι κάτι θα συμβεί και θα γυρίσουν τα πράγματα – π.χ., «θα έλθει ο Μάνσταϊν», όπως ήλπιζαν οι πολιορκημένοι Γερμανοί στο Στάλινγκραντ.
Οτι τελικά διάλεξε το πρώτο και μάλλον βιαστικά (δεν περίμενε να καταγραφεί πλήρως και να ερμηνευθεί το αποτέλεσμα) δείχνει ότι είναι πανικόβλητος.
Είναι νωρίς να εκτιμηθεί ο χαρακτήρας της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, αν δηλαδή είναι στρατηγική ή όχι, νομίζω όμως ότι μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι, ανεξαρτήτως του τελικού ποσοστού που θα σημειώσει το κυβερνών κόμμα στις ευρωεκλογές, οι δυνατότητές του για περαιτέρω ελιγμούς έχουν στενέψει πια πάρα πολύ. Με βάση την εικόνα που δίνουν τα αποτελέσματα, η διάταξη δυνάμεων δεν επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να λύσει την εσωτερική του αντίφαση: σοσιαλδημοκρατία (με όσα εισαγωγικά θέλετε) ή αντισυστημικός λαϊκισμός;
Οι ευρωεκλογές δεν τον βοηθούν να διαλέξει μια κατεύθυνση, διότι, από τη μια, υπάρχει το ΠΑΣΟΚ, που πέταξε τον φερετζέ του ΚΙΝΑΛ, ανέκαμψε και έγινε η πραγματική έκπληξη των εκλογών και, από την άλλη, υπάρχουν οι αντισυστημικές ψήφοι του Βελόπουλου και του Βαρουφάκη.
Ανάμεσα στις δύο αυτές τάσεις της εκλογικής πελατείας του, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να περπατά σε τεντωμένο σκοινί, γέρνοντας πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά. Δεν είναι εύκολο. Συνεπώς, είναι νωρίς να μιλούμε για αναγέννηση του δικομματισμού με νέα μορφή, όσο και αν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα αθροίζουν από κοινού ένα αξιοσημείωτο ποσοστό.
Να κλείσω με μια προσωπική εντύπωση, που ίσως έχει γενικότερη αξία. Ψήφιζα σε δύο διαφορετικά τμήματα, σε ένα δημοτικό σχολείο κάπου στον Βόρειο Τομέα της Β΄ Αθηνών. Τα δύο τμήματα ήσαν αντικριστά, στο ένα ψηφίζαμε για ευρωεκλογές και περιφερειακές, στο άλλο για δημοτικές και κοινοτικές. Στο πρώτο, όπου η αναμέτρηση ήταν έντονα πολιτικοποιημένη, η ουρά έφτανε τα είκοσι άτομα και συνεχώς μεγάλωνε, γιατί όποιος έφτανε ξεκινούσε από εκεί χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, ότι εκτός από τον παράγοντα αποχή, στις εκλογές παίζει ρόλο και ο παράγοντας στέρηση.
Για την αποχή δεν έχω στοιχεία, πάντως μετρείται κανονικότατα όπως όλοι ξέρουμε, συνεπώς σήμερα κάποια ώρα θα γνωρίζουμε το ακριβές ποσοστό της.
Η στέρηση, όμως...
δεν υπάρχει τρόπος να μετρηθεί. Θέλω να πω η στέρηση του ψηφοφόρου που έχει (κακο)συνηθίσει να πηγαίνει στις κάλπες, πες, ανά δύο χρόνια και ο οποίος ξαφνικά περνάει μια πενταετία στέρησης οπωσδήποτε νιώθεται από τον καθένα προσωπικά, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να μετρηθεί.
Πηγαίνοντας να ψηφίσω, ένιωθα όπως όταν έπαιρνα άδεια ως στρατιώτης και κατέβαινα στην Αθήνα να συναντήσω τη φίλη μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου