Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Να ξεκινήσω λέγοντας πως η φράση του τίτλου δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως μια επιθυμία να καταντήσ... να γίνω συριζαίος και ούτε ως προτροπή σε εσάς να υποβάλετε τον εαυτό σας σε κάτι το τόσο επιβλαβές.
Είναι, απλώς, η απάντηση στην ερώτηση «πώς αντέχουν άνθρωποι που δεν αμείβονται από την κυβέρνηση να υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ» και θα πρέπει να την αντιμετωπίσετε όπως θα αντιμετωπίζατε και τη φράση «είναι ωραίο να είσαι απατεώνας». Μια φράση που δεν λέγεται με ζήλια, αλλά με κατανόηση του γιατί κανείς επιλέγει να ζήσει μια – ανυπόφορη για εμένα και για τους περισσότερους συμπολίτες - ζωή ψεμάτων και εξαπάτησης (η χρήση της λέξης «απατεώνας» έγινε μόνο για λόγους παραδείγματος και σε καμιά περίπτωση δεν έχει σκοπό να μειώσει τους απατεώνες συμπολίτες ταυτίζοντας τους με το κόμμα του Αλέκση). Με λίγα λόγια, ούτε εγώ ούτε εσείς θα αντέχατε να είστε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως για κάποιους συμπολίτες η συμπόρευση με το κόμμα του Αλέκση (επαναλαμβάνω πως δεν μιλάω για όσους προσβλέπουν σε χειροπιαστό κέρδος) έχει ένα σημαντικό όφελος: Μπορείς πάντα να νιώθεις νικητής και να πανηγυρίζεις.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τις Ισπανικές εκλογές. Σ’ αυτές κέρδισαν οι σοσιαλιστές και το αδερφάκι του ΣΥΡΙΖΑ, οι Ποδέμος, έπεσαν από το 21,1 στο 14,3 και έχασαν 29 έδρες. Αυτό καθόλου δεν εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει πανηγυρική ανακοίνωση και τον Αλέκση να τουιτάρει «Η επικράτηση των προοδευτικών δυνάμεων και η κατάρρευση του δεξιού PP είναι μήνυμα ελπίδας» αδιαφορώντας όχι μόνο για την κατάρρευση των Ποδέμος, αλλά και για το ότι η κατάρρευση του δεξιού ΡΡ συνοδεύτηκε από την εκτόξευση του φρανκικού Βοξ στο 10% (καθόλου περίεργο αν σκεφτούμε ότι κι εδώ η πολιτική του βασίζεται στην ελπίδα της ανόδου της Χρυσής Αυγής σε βάρος της Νέας της Δημοκρατίας).
Το ότι το κόμμα του Σάντσεθ ανήκει στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (εκεί δηλαδή που ανήκει το ΚΙΝΑΛ) και όχι στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (εκεί δηλαδή που ανήκει το κόμμα του Αλέκση και οι Ποδέμος), είναι κι αυτό εντελώς αδιάφορο για κάθε συριζαίο που σέβεται τον εαυτό του.
Όπως αδιάφορες είναι πια και οι (όχι και τόσο παλιές) προεκλογικές συγκεντρώσεις στις οποίες οι πελάτες του Αλέκση ενθουσιάζονταν βλέποντας τον ηγέτη τους αγκαλιά με τον σύντροφο Ιγκλέσιας που φώναζε, ο φουκαράς, «ΣΥΡΙΖΑ ΠΟΔΕΜΟΣ ΒΕΝΣΕΡΕΜΟΣ». Τόσο αδιάφορες, ώστε ο πρώην κυβερνητικός δημοσιογράφος και νυν υποψήφιος ευρωβουλευτής, σύντροφος Αρβανίτης, να μην κωλώσει να πει πως οι Ποδέμος είναι περιθώριο και η πραγματική Αριστερά στην Ισπανία είναι το σοσιαλιστικό κόμμα και να πανηγυρίσει για τον θρίαμβο του Σάντσεθ. Του πολιτικού που επιτιθέμενος στον Ραχόι είχε τουιτάρει «Ο Τσίπρας θα καταλήξει σαν εσάς. Ο Τσίπρας είπε ψέματα στους Έλληνες, όπως ο Ραχόι στους Ισπανούς».
Φυσικά η ευκολία που έχουν οι συριζαίοι να προσαρμόζονται σε οποιαδήποτε εκδοχή της πραγματικότητας δεν περιορίζεται στις Ισπανικές εκλογές. Στην πραγματικότητα δεν περιορίζεται καθόλου.
Ο σωστός συριζαίος είναι και κατά των μνημονίων και υπέρ της εφαρμογής τους.
Και κατά της Μέρκελ και υπέρ της στενής συνεργασίας μαζί της.
Και κατά των δημοσιονομικών μέτρων και υπέρ του όσο το δυνατόν μεγαλύτερου πλεονάσματος.
Και κατά της Χρυσής Αυγής και υπέρ της ανόδου της αν αυτή είναι να στερήσει από τη ΝΔ.
Και κατά του ΝΑΤΟ και υπέρ των λύσεων που το ΝΑΤΟ επιβάλει.
Και υπέρ των αδυνάτων και υπέρ της αύξησης των έμμεσων φόρων.
Και κατά της περιβαλλοντικής ρύπανσης και υπέρ της αφισοκόλλησης.
Και υπέρ της τάξης και κατά του περιορισμού της παραβατικότητας.
Και υπέρ των προπηλακισμών υπουργών (όταν είναι άλλης κυβέρνησης) και κατά των προπηλακισμών υπουργών (όταν είναι της δικής του).
Το μόνο πράγμα στο οποίο είναι συνεπής ένας συριζαίος είναι η ασυνέπεια του και η δικαίωση που νιώθει ό,τι κι αν συμβαίνει.
Προφανώς, αυτό δεν είναι περίεργο αν σκεφτούμε ότι...
ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συνέχεια του ΚΚΕ εσωτερικού και της «ανανεωτικής» αριστεράς. Πολιτικών δηλαδή σχηματισμών που κατάγγελλαν τον σταλινισμό υποστηρίζοντας τον Τσαουσέσκου. Πολιτικών σχηματισμών που, αν αν ήθελα να τιμήσω τον δήμαρχο Καλαμάτας, θα έλεγα πως έχουν την ασυνέπεια και την έφεση να ακολουθούν κάθε φύσημα του ανέμου στο dna τους.
Γι’ αυτό καθόλου μην εκπλαγείτε αν μετά την ήττα τους στις εκλογές τους δείτε πάλι να πανηγυρίζουν ή τους ακούσετε να μιλάνε σαν να μην κυβέρνησαν ποτέ. Καθόλου μην αναρωτηθείτε τι τρέχει αν καταρρεύσει το καθεστώς του αγαπημένου συντρόφου Μαδούρο και τους ακούσετε να πλέκουν το εγκώμιο του Γκουαϊδό. Οι άνθρωποι κάνουν ρισέτ κάθε βράδυ και έτσι κάθε πρωί ξυπνούν νικητές, ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι που είναι ΣΥΡΙΖΑ. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου